Heimilisblaðið - 01.05.1961, Blaðsíða 34

mér samt fyrst eitthvað að drekka. Ég er
að örmagnast af þorsta.“
Rinaldo tók fram vínflösku, og Lodo-
vico höf frásögn sína:
„Ég hef aldrei lent í jafnharðri rimmu
og í síðasta skiptið, sem á okkur var ráð-
izt, þegar þú varst hvergi nærri. Bardag-
inn var því líkastur sem við værum brytj-
aðir niður í sláturhúsi. Ég hlaut nokkur
sár, en komst á burt og síðan frá einum
stað til annars, unz ég komst hingað til
Neapel. Hérna rakst ég á frænda minn.
Hann kom mér í kynni við menn, sem
höfðu misjafnt orð á sér. Ég gekk í félags-
skap þeirra og vann fyrir daglegu brauði
með ýmsu móti. — Ég trúði ekki mínum
eigin augum, þegar ég rakst á þig, fyrir
nokkrum vikum. Hver fjandinn! hugsaði
ég. Hvernig stendur á því, að foringinn er
hérna? Ég hefði líka feginn viljað spyrja
yður um það. En þá var bjartur dagur.
Við störfuðum einna helzt að næturlagi,
því að þessir andstyggilegu lögregluþjón-
ar hafa arnaraugu. — Meðan ég var að
hugsa um þetta, fóruð þér burt, og ég
hefði gjarnan viljað vita, hvar þér áttuð
heima. — Eftir þetta gat ég ekki komizt á
fótspor yðar, þótt ég hlypi um allt eins og
vitlaus maður. Ég bjóst við, að þér væruð
horfinn til fjalla að nýju, og gramdist það,
að ég skyldi ekki hafa notað tækifærið.
En þá sá ég yður í gærkvöldi alveg á
óvænt í fylgd með stúlku, sem ég þekki
vel.“
„Hver var það, Lodovico?“
„Nú, þér hljótið þó að þekkja hana, þar
sem hún var í fylgd með yður? Hún er
núna þjónustustúlka hjá konunni, sem þér
voruð að koma frá.“
„Þeitta veit ég líka. Ef þú veizt ekki
meira um hana ...“
„Ég veit, að hún er hin elskulegasta og
veitir örlátlega af blíðu sinni. Hún líkist
að öllu leyti „signoru“ þinni.“
„Hvað ertu að segja? Er Olimpia ...“
„Guð minn góður,“ sagði Lodovico og
stundi. „Þér eruð sannarlega hvorki sá
fyrsti né síðasti, sem hefur gengið inn til
hennar né mun þar inn ganga. En nú er
hætta á ferðum. Því hugsaði ég með sjálf-
um mér: Stanzaðu, Lodovico. Þú verður að
hjálpa þessum hrausta húsbónda þínuW-
Þess vegna skrifaði ég bréfkornið og fékK
þér það sjálfur. Ég fagna því, að þér haf-
ið gefið viðvörun minni gaum, því að þa®
get ég svarið, að það er ekkert gaman að
fást við della Torre, prins.“
„Hvernig stendur á því, að prinsinn
kemur með í spilið ?“
„Það er mjög eðlilegt. Hann á konuna
og er fjarska afbrýðisamur.“
„Get ég treyst þér, Lodovico?"
„Kallaðu mig ekki framar félaga, ef e^
hef logið að þér. Þetta veit ég fullvel. Eí
fæ svolitla mánaðarpeninga hjá prinsin-
um, og hefði ef til vill getað fengið ÞaU
fyrirmæli frá honum að láta yður gleyPa
nokkrar pillur.“
„Olimpia hefur ekki þekkt prinsinn
lengi!“ sagði Rinaldo.
„í fjóra daga. Þetta er ekki hinn venju-
legi aðsetusstaður hennar, þar sem Þer
voruð í dag. — Segið mér! Hafið Þel
kynnzt henni eitthvað?“
„Satt bezt að segja þá kynntist ég henm
fyrst fyrir fimm dögum.“
„Þá þekkið þér hana alls ekki. Ég hel >
að menn kynnist henni ekki á fimm árum-
Hún er hið mesta flagð. Höfuðsmaðn1
einn frá Korsiku hefur samt náð þokkalegu
tangarhaldi á henni.“
„Þekkir þú þennan höfuðsmann, LodO'
vico?“
„Hann er í kyrrþey hinn góði vinur alÞa
náunga af mínu tagi í allri Neapel. Þe11
fylgja honum eins og tryggir rakkar.
Nú er hann kominn í klaustur og bý1' 1
einhvers konar tæki, sem hann notar til a
ná sambandi við anda.“
„Raunverulega anda?“ _ •
„Það veit fjandinn en ekki ég. Hef aldie
verið viðstaddur slíkt.“
„Við verðum þó ávallt góðir vinir, Lo 0
vico?“
„Svei, ég gruna ekki sjálfan mig 11111
græsku.“
„Ég segi þér í trúnaði, að mínir nie111
eru í Kalabríu. Það er gott land fyrir 0 _
ur. Eintio hefur forystu á hendi í fjarvei1
minni.“ , ,«
„Þangað verð ég að fara, svei mér Þa •
„Þú færð peninga hjá mér.“
122
HEIMILISBLA0