Heimilisblaðið - 01.07.1961, Blaðsíða 6

Raphaélis,, þar sem bændur koma dag-
lega með varning sinn og kaupa nauð-
þurftir og áhöld. Verzlunin er dimm, því
að birtan kemur mestmegnis inn um
dyrnar, sem stöðugt standa opnar. Maður
er nokkra stund að venjast rökkrinu fyrir
innan, eftir að maður kemur utan úr
steikjandi sólskininu, en loks fær maður
augum litið allt það heimsins ágæti, sem
gömlu verzlanirnar höfðu upp á að bjóða:
þvottabala, vettlinga, kjóla, kornvörur,
hjólbörur, garðyrkjuáhöld, Ijósakrónur og
prjónagarn. Úti fyrir standa múldýrin og
bíða á meðan eigendur þeirra eru fyrir
innan að verzla.
Þarna er mikið um að vera; fréttirnar
ganga frá manni til manns; sorg og gleði
ber á góma meðal ættingja og vina, sem
aðeins sjást í kaupstaðarferðum. Allar
eru konurnar eins klæddar; svartklæddar
og með stóra og flata stráhatta yfir höf-
uðklútnum. Frú Raphaéli gamla stendur
sjálf í búðinni: stórvaxin, roskin kona
með toginleitt og svipmikið andlit, til fara
eins og aðrar konur, hefur allan hugann
við afgreiðsluna frá morgni til kvölds,
enda þótt hún — sem elzti fjölskyldumeð-
limur — hafi umráð yfir milljónum franka
í eignum og reiðufé.
Þótt Raphaéli-fjölskyldan hafi lagt fyr-
ir sig verzlun, hefur hún ekki sleppt hend-
inni af landareigninni, sem er uppruna-
legur höfuðstóll hennar frá þeim tíma, er
Raphaélarnir voru bændur. Enginn sann-
ur Korsíkubúi lætur landareign sér úr
greipum ganga. Þess vegna eru næstum
engir útlendir jarðeigendur á eynni, ekki
einusinni Frakkar. í hæsta lagi er hægt að
fá lóðarholu undir einka-íbúðarhús með
litlum garði; en jarðir eru áfram í fjöl-
skyldueigu, svo lengi sem ættin deyr ekki
út (og slíkt er mjög sjaldgæft). Ef svo
illa fer, stafar það oftast nær af blóð-
hefnd, því að á Korsíku er ekki um að ræða
þá fækkun barnsfæðinga, sem svo mjög
hefur orðið vart í öðrum hlutum hins
franska ríkis.
Það er í samræmi við þessa afstöðu til
jarðarinnar, að á Korsíku fyrirfinnast
svotil engir kirkjugarðar, og þeir fáu
kirkjugarðar sem þar eru, eru yfirleitt
mjög litlir, ætlaðir aumustu fátæklinguni
eða landlausum íbúum bæjanna. Hinn i’iki
Korsíkubóndi vill láta grafa sig 1 sinlU
eigin eignarjörð.
Þegar maður gengur eftir þjóðveginum
útúr Corte og leggur leið sína inn á hhö-
arstígana, yfir hveitiekrur og víngarða,
rekst maður víða á kýprusviðarlundi og
fururjóður þar sem reistar hafa verið sma-
byggingar í grískum hofastíl, þannig a
minnt getur á hið fræga málverk BÖckhns
„Eyju hinna dauðu“. Þá er um að rseoa
gröf einhvers stórbóndans.
Haldi maður göngunni áfram, kems
maður ekki hjá því að lenda í kjarrskóg-
inum, sem víða nær ekki nema í brjósth® *
þannig að vel sést yfir breiður eikikjarrs
og runna, en oftast er gróðurinn samt Þ
hár, að maður hverfur í allri grænkunm-
Hérar rjúka upp og þjóta leiðar sinnar V1
annað hvert fótmál. .,
Hópar fugla fljúga frá einum runna 1
annars — þarna er geysif jölskrúðugt fug
líf. Einmitt þetta óræktaða, ósnortna nm
hverfi, makían, er orsök og undirsta
þess, sem er einna heimsfrægast af ÞJ° .
lísfháttum Korsíkubúa: stigamennskunnn
Stigamennska og blóðhefnd — la vende
— eru óefað þau korsísk hugtök, sem msS.
eru þekkt um heim allan, ásamt^ na
Napóleons, og allt fram á síðustu ár n
ur stigamennskan vakið óhugnanlega a
hygli á þessari Miðjarðarhafsey. Auk Þ®
er almennt vitað, að Korsíkubúar eru ®
ert lamb að leika sér við, þegar afbrý 1
semi þeirra hefur verið vakin.
í gamla daga var það venjan, að m
svikni eiginmaður svipti bæði hina o ^
eiginkonu sína og eljarann lífinu, °£effa
þann dag í dag má augum líta hrylh ® ^
afskræmd andlit kvenna á Korsíku.
eru afleiðing þess, að afbrýðissamh. ^
hlunnfærðir eiginmenn hafa hefnzt a
um sínum með því móti að skera u ^
munnvikum þeirra beggja megin aftm
eyrum. . &
Stigamenn hafa alla tíð fyrirfundiz^
Korsíku, og ég er þeirrar skoðunai,
þeir muni einnig fyrirfinnast þar um ^
komna framtíð. Eins og sakir standa, ^
talið, að þeim hafi verið útrýmt. En Þ
-■APlP
138
HEIMILIsbL