Heimilisblaðið - 01.07.1961, Blaðsíða 13

ekkert um það, að einhver aðkomuskepna
Vaeri að veiða í hans eigin sjó. Hann varð
®amstundis altekinn megnustu bræði og
hefndarhug. Hann sá ekkert ofan frá yfir-
“erðinu, en krafsaði snögglega undir laxa-
^orfuna og blóðið í sjónum, til að sjá hver
keÞpinauturinn væri. Og hver svo sem
hann væri, þá skyldi hann hrakinn á flótta.
kaxinn var hans eigin eign og einskis ann-
ars.__
Beint undir laxatorfunni synti stórt
skrímsli, sem líktist einna helzt sel, aftur
e& fram í hægðum sínum. Skrokkurinn var
a a& gizka fjögurra metra langur. Fram
Ul' efra skolti þess stóð langt og sterkt
®Þj ót, gulleitt á lit. Þetta var hinn sér-
ennilegasti meðal allra hvala, náhvelið.
Hvað eftir annað stakk skrímsli þetta
Sei' í laxatorfuna, þræddi lax upp á spjót
sht og opnaði um leið ginið til að gleypa
^nnnfylli af hinum lostætu fiskum.
^ Þegar ísbjörninn, sem synti undir yfir-
°rðinu eins og otur, kom auga á þennan
?Vln_ sinn, beindi hann stefnunni á ná-
Velið, sem einskis ills átti sér von, læsti
vössum klónum í hrygginn á honum og
efsaði í hann tvö stóreflis sár, sem dökk-
antt blóðið vall úr út í sjóinn. Sárin ristu
g° eHki djúpt í þykkt spikið. En þau ullu
sárri kvöl, og hvalurinn veittist af
sku gegn hinum djarfa og óvænta óvini.
v'íTÍ1 lsbjörninn, sem hélt hann ætti í höggi
j,Í. övenjulega stóran sel og þóttist viss um
uburði sína samt sem áður, gleymdi ekki

hinu uggvænlega spjóti. Nú var um að gera
að nota tímann vel og bíða eftir góðu tæki-
færi. Og áður en hvalurinn gat áttað sig,
hafði björninn lagt til nýrrar atlögu og
tókst að laska hægra bægslið áður en hann
skaut sér upp á yfirborðið til að draga
andann. Óðara stakk hann sér svo aftur,
því að hann gerði sér ljósa hættuna af
því að dveljast við yfirborðið. Samt stakk
hann sér ekki beint niður, heldur á ská.
Það varð honum líka til lífs, því að annars
hefði hvalurinn hæft hann með spjóti sínu.
Nú skaut hann því fram hjá markinu. Það
lenti leiftursnöggt utan við háls bjarnar-
ins, og haus hvalsins lenti á bringu hans
af ofurefli. Björninn, sem þrýstist við þetta
upp á yfirborðið, sparkaði og sló, og í öll-
um hamaganginum kom hann höggi á
vinstra auga náhvelisins, svo það rifnaði
burt. Eftir það vék hann sér til hliðar og
fyllti lungun lofti á ný. Honum var nú orð-
ið ljóst, hversu hættulegur óvinurinn var,
og bjó sig undir baráttu upp á líf og dauða.
Vígamóðurinn brann í smáum glyrnum
hans. Hann bylti sér svo snarplega, að
vatnssúlan stóð hátt í loft upp, og setti
undir sig hausinn, reiðubúinn til nýrrar
atlögu.
Náhvalurinn var harla illa leikinn, en
baráttuviljinn var samt nægur eftir.
Aldrei fyrr hafði hann fyrirhitt jafn illan
óvin viðureignar. Hvalamburinn, sem var
allra hvala erfiðastur og drottinn úthaf-
anna, kom aldrei svo norðarlega, og skíðis-
ILISBLAÐIÐ
145