Heimilisblaðið - 01.07.1961, Blaðsíða 18

„<^et écj ]encfi& ]áeinci
óykurmola ci& lánil"
Eftir Hubert Kelley.
Þegar ég var barn, flutti fjölskylda mín
iðulega búferlum, því að faðir minn var
sífellt í leit að betra starfi eða viðunan-
legra húsnæði. Afleiðingin varð sú, að áð-
ur en ég var fyllilega vaxinn úr grasi,
höfðum við átt heima í eitthvað tíu stærri
og smærri bæjum og fengið reynslu af
hverskyns nágrannafólki. Hirðingjalíf
þetta kom harðast niður á móður minni,
því að henni þótti gaman að skiptast á
orðum við nágrannana endrum og eins,
en í hvert sinn sem við fluttumst í nýjan
stað, fann hún til mikils einmanaleika.
Hún saknaði fyrri nágrannanna og átti
bágt með að komast í samband við hina
nýju.
Eitt sinn, er við vorum flutt í nýtt bæj-
arfélag, fann mamma óvenju sárt til ein-
manaleikans. Henni fannst nánast kulda-
leg og allt að því fjandsamleg afstaða
meðal fólksins innbyrðis; og enda þótt
litla húsið, sem faðir minn hafði keypt,
stæði í miðju þéttbýlu hverfi, fannst bæði
foreldrum mínum og okkur börnunum við
vera einangruð sem á afskekktri eyju.
En svo var það kvöld eitt, að barið var
hæversklega á bakdyrnar, og mamma fór
til dyra. Fyrir utan stóð kona ein úr ná-
grannahúsi. „Afsakið, að ég ónáða,“ sagði
hún og þerraði hendurnar á svuntunni
sinni, „en þannig er mál með vexti, að ég
ætlaði að fara að baka köku, og... Ég
gæti víst ekki fengið fáeina sykurmola að
láni?“
Mamma ljómaði eins og sól á vordegi og
gaf henni sykurstaukinn eins og hann lagði
sig.
„Þér skuluð áreiðanlega fá þetta borgað
í fyrramálið, strax og ég hef skroppið í
búðina,“ flýtti nágrannakonan sér að segja.
„0, það liggur ekkert á því!“ hrópaði
mamma á eftir konunni, sem hraðaði sei
heim til sín.
„Hún var beinlínis viðkunnanleg, e^a
fannst ykkur það ekki?“ sagði mamma og
lét fallast á eldhússtólinn, öldungis hissa
eftir þessi stuttu og óvæntu kynni, sem
voru þó svo geysi-mikilvæg í hennar aug'
um.
Og þau voru það líka í rauninni. Mamma
og nágrannakona þessi urðu vinkonur se^1'
langt — og þetta varð einnig til miki s
láns fyrir okkur börnin. Það kom nefnilega
brátt í Ijós, að maður konunnar hafoi
þann starfa að aka slökkviliðsvagni me
þrem hestum fyrir — og leikfélagar okk'
ar urðu auðvitað grænir af öfund yfb’ Þvl’
að við skyldum þekkja slíkan mann •••
Það var ekki fyrr en mörgum árum si '
ar, að nágrannakonan trúði mömmu fy111
því, að hún hefði alls ekki haft neina Þel1
fyrir sykurinn, sem hún bað um — Þet ,
hafði aðeins verið aðferð til að kynnaS
okkur. Enda eru þær konur sennilega fáaf’
sem ekki opna búrdyrnar upp á gátt Vf*
þeim kynsystrum sínum, sem vantar „t
eina sykurmola að láni“. ,
Eftir styrjöldina hafa risið af grum1
fjölmörg íbúðarhverfi. En hefur afleiðhm
in af t. d. stórum fjölbýlishúsum ot 1
betri kunningsskapur nágrannanna e
samheldni þeirra ? Félagsmálafræðinga ^
prestar og lögregla geta borið vitni um, ^
það er alls ekki tilfellið. Þvert á móti Þ1^
ast einatt óþægileg andleg spenna í sliku
f jölbýlishúsum; spenna, sem ýmist slakn
eða spennist meira frá einum degi til an ,
ars. Þegar þúsundir manns fara að bua
næsta nágrenni, án þess að eiga n°k
annað sameiginlegt en nágrennið sJa ’
eitra einstaklingarnir alltaf tilveruna nv
fyrir öðrum með ýmiskonar misskilning1
yfirmáta hlédrægni. Flestir, sem draga
í hlé, eru fjarri því að vera óvinsaml®#1
Þeir eru bara hræddir við að draga sl^
úr skel sinni. .
Gleðin yfir nýju húsi eða íbúð er e g
fullkomin fyrr en maður er orðinn P
fullviss, að nágrannarnir séu æskileg11 • ^
góðir nágrannar eru þó ekki neitt,
maður fær. Maður verður sjálfur að lel
heimilisbEAÐ111
150