Heimilisblaðið - 01.07.1961, Blaðsíða 33

„Það er mér mikill heiður.“
„Þér getið víst gert þá kröfu, svo hæfur
ttiaður og menntaður, sem þér eruð, að fá
að kynnast þeim manni nánar, sem telur
sér sóma og heiður að því að standa í
sambandi við yður. Allir gestir mínir, sem
rætt hafa við yður — og þeir eru skyn-
samir og hjartagóðir menn — munu áreið-
anlega, alveg eins og ég, gera sér miklar
vonir um, að þér verðið af lífi og sál með-
limur í félagsskap þeirra.“
„Ég bið yður að útskýra þetta nánar
fyrir mér,“ sagði Rinaldo.
„Sameiginlegum þörfum fylgir gagn-
kvæm hjálp. Það nægir nú þegar að vita,
að menn þekkja yður, þá geta menn alls
staðar reiknað með að eiga vini.
„Það er fallega hugsað.“
„Sýnist yður svo?“
„Ó, já, það verð ég að segja,“ sagði
Éinaldo.
„Þá eruð þér með okkur.“
„En mér virðist það aðeins vera ávinn-
Jagur fyrir mig einan.“
„Það er ávinningur fyrir yður og okk-
ur.“
„Þér vitið ekki...“
„Ég veit það, sem ég þarf að vita. í
t>essum félagsskap eruð þér, nú sem stend-
Ur, aðeins de la Cintra riddari, unz menn
^á meira að vita.“
„Herra markgreifi! Þér vitið þá ...“
„Ég fagna yður sem hinum óttalega for-
ingja.“
„Olimpia hefur þá ...“
„Lyndarmál hins rétta nafns yðar er
Jafnvel geymt hjá mér og yður.“
„En hvað getur komið yður til að leiða
mig inn í félagsskap þeirra manna, sem
eru bæði óaðfinnanlegir og hátt settir í
mannf élaginu ?“
„Hvað mælir gegn því að kalla yður vin
°kkar? Og þegar vér nú fáum yður nýtt
starfssvið, þar sem ætlazt er til að ná
góðum árangri eftir fyrirfram gerðum út-
reikningum? Þetta kemur allt í ljós með
i-iínanum."
»Ég er áreiðanlega hamingjusamari i
þessu hlutverki en þér í yðar. Ég hef allt
að vinna.“
„Við munum sigra saman. Sigur og
sæmd er samtvinnað. Þú skalt engar á-
hyggjur hafa af því.“
Þannig lauk samræðum þeirra. Fjöl-
skylda markgreifans var nú komin til
þeirra.
Rinaldo fór þessa daga í margar heim-
sóknir, kynntist mörgum og tók þátt í
glæsilegum samkvæmum og dansleikjum.
Vegna þessara skemmtanna gleymdi
hann alveg að íhuga ástand og horfur.
Meðal þeirra kvenna, sem hann kynntist,
voru tvær, sem hann veitti sérstaka at-
hygli. Önnur var hrífandi fögur, ung
stúlka, einkadóttir Denongo baróns, Lára
að nafni. Fjölskylda hennar var einhver
sú ríkasta á eyjunni. Hin var Martagno
greifafrú, aðlaðandi og mikilhæf kona, ekki
eins falleg og Lára, en sérstaklega skemmti-
leg. Hún var 22 ára gömul ekkja og eigandi
erfðagóss, sem gaf mikinn arð.
Riddarinn sýndi konum þessum hið
mesta dálæti, og þeim stóð hreint ekki á
sama um hann. Það kom miklu meira fram
hjá greifafrúnni en Láru.
I veizlu einni, sem greifafrúin efndi til,
höfðu þessar tvær konur orðið ásáttar um
að skemmta gestum sínum með söng. Lára
söng mansöngva með gítarundirleik. Hún
hlaut hið mesta lof fyrir söng sinn og leik,
en greifafrúin tók við og söng annað ástar-
ljóð.
Henni var klappað lof í lófa. Lára var
sú eina, sem tók ekki þátt í því, en Rin-
aldo var sá eini, sem veitti því athygli.
Greifafrúin vonaðist til að sjá aðdáun
Rinaldos í augum hans, en hún sá hann
einblína á Láru. Hún horfði aftur á móti
niður fyrir sig. Þetta kom flatt upp á
greifafrúna. Hún stökk á fætur og gaf
merki um að hefja dansinn.
Rinaldo bauð Láru fyrst upp í dans. Hún
sveif með honum um gólfið, og þau horfð-
ust oft í augu. Greifafrúin horfði aðgerð-
arlaus á. Hún sá það, sem hún sízt vildi
sjá.
Framhald.
^Eimilisblaðið
165