Heimilisblaðið - 01.07.1961, Blaðsíða 39
Palli hefur fengiíS fallega, rauða blöðru, sem hami
ei fjarska ánægður yfir. En svo kemur storkurinn,
sá jjrjótur, og stingur gat á biöðruna með sínu
l'vassa nefni, og þá sprakk blaðran. „Þetta nær engri
átt,“ rausar Kalli. „Við verðum að venja hann af slík-
11 rn strákapörum." Hann sækir melónu inn í kæliskáp-
'nn, málar bana rauða og kemur henni fj’rir á stál-
þræði. Storkurinn getur ekki á sér setið að hrekkja
Kalla líka á sama hátt og Palla. En hann varð ekki
lítið undrandi, þegar hann rak nefið í gegnum melón-
una og gat ekki iosað það aftur. „Þetta ættirðu að
láta þér að kenningu verða,“ segir Kalli í umvönd-
unartón. „En lofirðu að hegða þér vel í framtíðinni,
þá skulum við losa þig.“ Og að því gekk storkurinn.
»t“að er svo indælt veður i dag, Kalli, eigum við
^kki að drekka teið okkar úti i garðinum?“ stakk
a»i upp á. Kalla iízt vel á uppástunguna, og þeir
ara strax að bera á borð með rauð- og bláköfiótt-
llrn dúk. En fiugurnar eru framúrskarandi forvitnar
eS nærgöngular og láta ekki hrekja sig á brott, þrátt
yrir aliar armsveiflur Kalla og Palla. „Við sækjum
filinn,“ ákveður Kalli þá. „Þú skalt fá fulla fötu af
tei og tvö tertustykki, ef þú vilt blása flugunum burt
með stóru eyrunum þínum,“ lofar Kalli. Þetta virð-
ist vera mesta happaráð, en það er bara sá galli á
þessu, að fíllinn blæs Kalla og Palla, skjaldbökunni,
tebollunum, borðunum og stólunum langt í burtu.
Það varð því ekkert úr skemmtilegri tedrykkju.