Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 6
og smala fénu — og það með slíkum glæsi-
brag, að hann hlaut fyrstu verðlaun á
mótinu.
Meðal hárra og brattra fjalla Norður-
Englands átti heima bóndi að nafni George
Relph. Sauðkindin getur fótað sig hvar
sem er, og kindur Relphs voru engir eftir-
bátar í því að klöngrast hvert á land sem
var, ef þær sáu grasstrá. Dag nokkurn,
þegar bóndinn og hundurinn hans, Bright,
voru að telja féð, komust þeir að raun um,
að u. þ. b. fimmtíu kindur höfðu villzt út
á mjóa og veika klettasnös, sem gnæfði
yfir djúpu gljúfri. Aðeins á einn hátt var
hægt að bjarga fénu: með því móti að
klöngrast niður þverhípt bjarg, komsat
þannig fyrir féð og hrekja það inn á fjár-
götuna, áður en æði gripi það og það stykki
fram af snösinni.
Relph lagði þennan vanda á herðar
Brights. Það tók hundinn fimm klukku-
stundir að þoka sér niður bjargsyllurnar,
liægt og hljóðalaust, til þess að styggja
<ekki féð. í þann mund sem myrkrið var að
skella á, tókst Bright að lokum að reka
féð frá hengifluginu og koma því heim á
bæ. Relph taldi kindurnar og mælti: „Vel
af sér vikið, Bright!“ — en það er stærsta
hrós, sem smalahundur getur fengið hjá
húsbónda sínum.
Kvöld nokkurt í síðari heimsstyrjöldinni
sá fjárbóndinn John Dagg í Northumber-
landi, hvar stór, bandarísk sprengjuflugvél
flaug rakleitt að tindi einum í Cheviot-
fjöllum. Vélin hvarf, en skömmu síðar
heyrðist ógurleg sprenging. Dagg kallaði á
border-hundinn sinn Sheila, og enda þótt
tekið væri að snjóa, lögðu þeir þegar af
;stað til að leita uppi flakið í auðninni.
Dagg gerði fastlega ráð fyrir, að vélin
hefði rekizt á tind einn, sem var í fimm
kílómetra fjarlægð. Handan við fjallið
hafði bóndinn Frank Moscrop einnig heyrt
drunurnar og var á leið á slysstaðinn.
Skyggni var svo til ekkert, en af ótrúlegri
þefskynjun sinni gat Sheila fylgzt með
húsbóndanum, og þannig héldu þeir áfram
förinni. Eftir klukkutíma voru þeir komn-
'ir að vélinni.
í nánd við flakið lágu fjórir særðir
menn. Moscrop og Dagg báru þá niður af
fjallinu á börum úr fallhlífum, og Sheila
var fararstjóri gegnum auðn snjóbreið-
unnar En enn vantaði tvo af áhöfninni.
Þess vegna lögðu þau Sheila og bóndinn
aftur af stað — í þetta sinn í fylgd lög-
reglunnar. Og aftur rataði hún að flakinu.
Því miður voru mennirnir báðir látniD
þegar hjálpin barst.
Dagg og Moscrop hlutu báðir heiðurs-
merki brezka ríkisins úr höndum konungs-
ins í Buckingham-höll. Og til heiðurs
Sheilu sérstaklega héldu ameríski og brezki
loftflotinn hátíð. Þar var hundurinn
sæmdur Dickin-orðunni (sem er Viktoríu-
kross hundanna) -— en hann er eini „borg-
aralegi“ hundurinn, sem hefur hlotnazt sa
heiður. Á heiðursmerkinu stóð: FYRlH
FRÆKNLEIKA.
En þar með er sagan af Sheilu ekki búin.
Eftir að fyrrnfend björgun átti sér stað,
barst Dagg bónda bréf frá frú einni, F. R;
Turner í Suður-Carolina, sem misst hafði
son sinn í slysinu. Hún skrifaði eftirfai’-
andi: „Ég verð að láta mér nægja uð
senda yður hjartanlegt þakklæti mitt fyr'
ir tilraun yðar til að bjarga lífi sonar mínS-
Og ekki er ég síður þakklát hundinum
yðar. Ef hann ætti eftir að eignast hvolpn>
vildi ég gjarnan mega fá einn þeirra tn
minningar um son minn.“
Þann 1. ágúst 1946 flaug R.A.F.-vél til
Suður-Carolinu með fyrsta hvolp Sheilu>
og þar var hann afhentur frú Turner.
Þessi schefer-
hundur er eign
brezks reiðskóla.
Hann er i miklu
uppáhaldi, sér-
staklega hjá
börnunum, ])ví
hann heilsar
þeim með þvi
að rétta fram
löppma.
182