Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 9

Sólin brenndi hörundið svo, að það
sprakk, og margir rifu það síðasta utan af
skrokknum á sér, difu því í sjóinn og lögðu
yfir höfuð sér. En saltvatnið jók aðeins
sársaukann.
Og nú tók heilbrigð skynsemi að bregð-
ast okkur. Við sáum sýnir „Það getur ekki
Hðið á löngu, áður en flugmaðurinn kem-
ur aftur,“ sagði undirliðsforingi einn úr
Highlander-liðinu við mig einn morgun-
inn.
„Hvaða flugmaður?“ spurði ég.
„Sá, sem var hér í nótt,“ svaraði hann.
>.Hann, sem sótti konurnar og þá særðu.“
Hermaður einn hallaði sér út yfir borð-
stokkinn og saup græðgislega sjó.
„Þetta er ferskt vatn!“ hrópaði hann
UPP. „Þetta er ferskt vatn — sem ég er
heill og lifandi!“
Ég tók að sjá ofsjónir — áleitnir vöku-
draumar um mat og drykk og viðkunnan-
iegt umhverfi. En í hvert skipti' vaknaði
eg þó upp við rugg bátsins og ölduganginn.
Smátt og smátt varð að engu sú félags-
iega samheldní, sem hafði tengt okkur öll
1 byrjun. Við vorum á verði gagnvart öðr-
Um, fylgdumst hver með öðrum, tortryggð-
Um hver annan. Frá því fyrsta daginn
Hafði maturinn og vatnsbirgðirnar verið
Undir stöðugri gæzlu. „En hver gætir hans,
Sem á að gæta þess arna?“ tókum við að
sPyrja, hver af öðrum. Við vorum eins og
nópur soltinna úlfa, þegar úthluta átti
birgðaskammtinum.
Það var líka fleira, sem benti í þá átt,
Sem þróunin myndi fara. Yfirliðsforingi
Slnn, sem nýbúinn var að liggja sína fjóra
Hma í sjónum, og hafði um sig björgunar-
Pelti, því hann var ósyndur, neitaði að
nta beltið af hendi við manninn, sem tók
Vl$ af honum og líka var ósyndur. Loks
að taka það af honum með valdi.
Hann hélt dauðahaldi í það, eins og það
v®ri hið eina lífakkeri hans. Eftir að
°ngu var skollið á myrkur, heyrðum við
aun enn vera að tauta yfir þeim órétti,
Sem hann hefði verið beittur. Síðan heyrð-
Urn Vlð líka, að einhver gaf honum utan
udir. Og næsta morgun sást hann hvergi.
Hvern einasta morgun hafði fækkað 1
atnum. Menn hurfu hljóðalaust, og eng-
hEi
inn spurði, hver orsökin hefði verið. Innst
inni var rödd, sem hvíslaði að hverjum og
einum, að einum manni færra þýddi stærri
skammtur og meira svigrúm í hinum of-
hlaðna bát.
Það var um þetta leyti, að við tókum
eftir því, að smáhópur, um það bil fimm
menn, héldu sig mikið út af fyrir sig. Þeir
töluðu alltaf saman í lágum hljóðum og
gáfu okkur hinum hornauga. Auðséð var,
að þeir ætluðust eitthvað fyrir, sem ekki
var af betra taginu.
Nótt eina gerði ofsarok, og mikinn sjó
gaf á bátinn. Á meðan við stóðum að
austrinum, heyrðum við stanzlaust hróp
og hálfkæfð neyðarköll, og um morguninn
höfðu tuttugu manns horfið. Ég þóttist nú
fullviss um, að fimmmenningarnir hefðu
afráðið það sín á milli að losa sig við okk-
ur hina með tölu.
Dagarnir liðu, og alltaf varð útlitið
ískyggilegra. Stýrimaðurinn hollenzki lá
í móki. Andlit hans var eitt svöðusár. í
tvo sólarhringa lá hann með höfuðið í
skauti konu sinnar. Hún raulaði lágt yfir
honum, hjalaði í eyra hans orð, sem eng-
inn heyrði. Og á nóttunni heyrðist hún
hálfhrópa „Neen, neen,“ eins og hún reyndi
að fá hann til að hætta við einhverja fjar-
stæðu. En hann sleit sig burt frá henni að
lokum og hrópaði:
„Ég verð að komast burt — eitthvað
burt og sækja hjálp!“ Síðan steypti hann
sér fyrir borð og synti burtu. Það sem eftir
var nætur heyrðum við bældan grát kon-
unnar. Og allan næsta dag... Undir sól-
arlag var sem báturinn kipptist eilítið við,
og við sáum, að hún var horfin.
Paris ofursti var nú að mestu með-
vitundarlaus orðinn og kraftar hans voru
á þrotum. Ungur flokksforingi, Mike
Blackwood að nafni, annaðist að mestu um
hann — jafnvel þótt aðeins væri um að
ræða hinn knappa vatnsskammt, sá hann
til þess, að hann væri geymdur handa hon-
um.
Svo var það einn dag, að Paris ofursti
lyfti höfði fyrirvaralaust og vingjarnlegt
bros lék um andlit hans. „Hvað segið þér
um það, að við förum saman í klúbbinn
Milisblaðið
185'