Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 13
Nokkru eftir þetta fóru þeir Lagnel-
feðgarnir í samhryggðar- og kurteisis-
heimsókn til frú Grosselets. Ungfrú Nicole
var heima, og Lagnel gamli veitti því at-
hylgi, sér til mikillar ánægju, að Raymond
sendi hinni ungu og yndislegu stúlku hýr-
legt auga. Á meðan ungmennin voru nið-
ui'sokkin í eitthvert samræðuefni, notaði
Lagnel tækifærið til að segja við frú
Grosselett:
„Þér getið verið stoltar af að eiga svona
fallega og vel uppalda dóttur. Hefur hún
hugsað sér að gifta sig bráðlega?“
„Æ!“ svaraði móðirin og stundi. „Það
er nú einmitt mitt stóra áhyggjuefni.“
„Áhyggjuefni, segið þér! Hún myndi
ekki geta valdið yður áhyggjum með slíku,
°g auk þess ...“
Þarna varð hann að hætta, því að ung-
Uiennin komu á vettvang.------
Tveim vikum síðar kom Lagnel aftur í
heimsókn til frú Grosselets og fann hana
eina heima. Er hann hafði haft orð á
jhnsum ómerkilegum atriðum fyrir siða-
sakir, kom hann að því efni sem var til-
gangur heimsóknarinnar.
„Það hryggir mig, að ég skuli ekki fá
tækifæri til að kasta kveðju á dóttur yðar,
"-ená hinn bóginn sakar það ekki, vegna
hess, að mig langar til að ræða við yður
Urn hlut, sem liggur mér mjög mikið á
hjarta. Þér minnizt þess kannski, að þeg-
ar ég var hér síðast, spurði ég yður, hvort
dóttir yðar væri að hugsa um að giftast.
Ég er hingað kominn í dag á vegum
s°nar míns — til að biðja yður um hönd
Ulrgfrú Nicole.“
»Ó,“ stundi frú Grosselet og greip and-
anrr á lofti. „Ég er yður innilega þakklát.
^onur yðar er ungur og upprennandi verk-
tyæðingur og mikið mannsefni, og ég hefði
ekkert á móti þessu. En það er einn hlut-
Ur» sem ég verð fyrst að segja yður: Ég ...
eg er alls ekki vel stæð fjárhagslega.“
„Ojá,“ svaraði Lagnel hugsi. „Hver er
Sv° sem vel stæður, ef út í það er farið?“
»Þér skiljið mig líklega ekki. Ég get
a s ekki látið dóttur mína fá hinn minnsta
ueimanmund.“
»Verið ekki að hugsa um það, kæra frú.
°nur yðar er ungur og upprennandi verk-
Heimilisblaðið
og ef þau verða ákveðin í því að gifta sig
eftir hálft ár eða svo, finnst mér, að við
hin gömlu ættum ekkert að hafa á móti
því. Sem sagt: — ég þurfti aðeins að fá
formlegt samþykki yðar — allt hitt sé ég
um.“
Lagnel fór heimleiðis í bezta skapi.
Hann néri hendurnar í sælli ánægju. —
Frú Grosselet var sem sagt mjög skynsöm
kona, sem hafði vit á því að halda vel í
þær milljónir, sem maðurinn hennar hafði
örugglega látið eftir sig. Nei, það var
engin hætta á því, að peningunum væri
kastað á glæ, svo lengi sem hún var ofar
moldu. Og viðskipta-hæfileika átti hún
díka til að bera, úr því hún hugsaði sér að
gifta burt dóttur sína án þess það kostaði.
hana grænan eyri. Þannig átti fólk ein-
mitt að vera! Og þeim mun meira myndi
falla í hlut Raymonds. Það yrði honum
óvænt undrunarefni, og hann gæti á viss-
an hátt verið föður sínum þakklátur fyrir
það, — fyrir framsýni gamla mannsins.
En það hyggilegasta af þessu öllu saman
var þó einmitt að láta sem maður tryði
öllum fullyrðingum ekkjunar um það, að
hún ætti ekkert til. Það myndi einmitt
gleðja Raymond, kjánan þann arna, því að
hann vildi nú einu sinni alls ekki kvænast
til fjár.
Það fór eins og Lagnel hafði grunað.
Raymond lék á als oddi, er hann heyrði
fréttirnar. Ákveðið var, að brúðkaupið
ætti sér stað strax að umliðnum sorgar-
árinu; og enn néri Lagnel gamli hendurn-
ar af sjálfsánægju og feginleik.
Að kvöldi brúðkaupsdagsins bauð frú
Grosselet nánustu vinum til kvöldverðar.
Við það tækifæri kynnti hún Lagnel fyrir
gömlum og virðulegum hjónum.
„Kæri vinur,“ sagði hún. „Mig langar
svo til að kynna yður fyrir hr. og frú
Dutreuil, leigjendum mannsins míns — og
nú mínum eigin —, gömlum og góðum vin-
um okkar, sem ég vona, að eigi eftir að
verða vinir yðar líka.“
„Gleður mig að kynnast yður, hr. Dutr-
euil,“ sagði Lagnel um leið og frú Grosselet
gekk frá. „Frúin hefur sagt mér, að þér
séuð leigjandi hennar, og ég man enn eftir
189»