Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 17
Gestrisni
Smásaga eftir ALEX BERRY.
„Julietet!“ segir Anatole Troipeu, þar
sem hann stendur og er að raka sig. Það er
konan hans, sem hann ávarpar. „Ég hef
verið að hugsa um það, að við munum
bráðlega neyðast til að bjóða Agötu frænku
að heimsækja okkur. Geturðu ekki sent
henni línu í dag og beðið hana um að
dveljast hjá okkur eins og í einn mánuð?“
„Mánuð! Hvernig hugsarðu, maður!
Manstu ekki, hvað hún var með fádæmum
erfið, þegar hún var hér síðast? Og hvað
hún er tilætlunarsöm. Maður verður að
skera þrjár eða fjórar sneiðar af steik-
inni áður en hún fær sneið, sem henni lík-
ar að öllu leyti við. Og beri maður fyrir
hana kökur eða ávexti, stingur hún alltaf
einhverju af því í töskuna sína til að jóðla
á síðar um kvöldið.“
„Þetta eru allt smáatriði. Mundu það, að
hún er mjög rík, og auk þess ósköp ein-
mana sál, sem á engan að nema okkur.
Hún þarfnast einhverrar vináttu og
hjartahlýju. Ef ég á að vera heiðarlegur,
finnst mér ekki, að við getum verið þekkt
fyrir annað en reynast henni vel.“
„Þá verðurðu að skrifa henni sjálfur.
Ég hef sannarlega engan tíma til þess í
dag, því ég þarf að sjóða sultu.“
Troipeu hnýtir bindi sitt vel og vand-
lega og strýkur af hattinum sínum. I sömu
andrá kemur dóttir hans inn í stofuna eins
og æðandi hvirfilvindur: „Bless, pabbi, ég
er að fara að heiman — ég verð hjá henni
Mörtu í allan dag.“
„Bíddu andartak, Lucette, — þú mátt vel
vera að því að skrifa henni frænku nokkr-
ar línur og biðja hana um að koma og vera
hjá okkur í tvær vikur eða svo. Þú veizt,
að hún hefur mikið dálæti á þér, og henni
bætti fjarska vænt um, ef þú skrifaðir
henni.“
„Er þér alvara að fá það fornaldardýr
inn á heimilið ?“ svaraði Lucette með and-
stuttri hneykslun í rómnum. „Ég get látið
þig vita það, að ég læt ekki sjá mig með
henni úti á götu. Hugsaðu þér hattinn
hennar með páfagauksfjöðrunum. Þar að
auki snýr hún sér við og glápir á eftir
fólki, sem ekki er klætt eftir hennar eigin
smekk — og talar um það upphátt án þess
að blygðast sín. Þegar maður fer með henni
í verzlanir, reynir hún að fá verðið lækk-
að, og veldur afgreiðslufólki mikilli fyrir-
höfn án þess að kaupa kannski nokkurn
skapaðan hlut... nei takk!“
„Heyrðu nú, Lucette litla, þú verður að
minnast þess, að henni gæti komið til hug-
ar að skenkja þér álitlegan heimanmund
einn góðan veðurdag.“
„Þess þarf ekki. Augu mín eru mín auð-
legð — tveir tindrandi gimsteinar. Svo
verður hún bara glaðari, ef þú skrifar
henni sjálfur. Bless, pabbi minn.“
Frammi á gangi hittir Troipeu son sinn
Maurice og segir: „Heyrðu, Maurice, hef-
ruðu ekki andartaks-stund aflögu til að
skrifa henni Agötu frænku þinni og bjóða
henni að dveljast hjá okkur í tvær vikur?“
„Æ, svei því, hvað höfum við að gera
við hana? Bolabítur er vingjarnlegt dýr í
samjöfnuði við Agötu frænku. Ég vil alls
ekki eiga neinn þátt í því að fá þann hryll-
ing yfir okkur.“
Síðar um daginn, þegar frú Troipeu er
búin að sjóða sultuna og er í ágætu skapi
sökum þess hve verkið hefur heppnazt vel,
fer hún aftur að hugsa um orð mannsins
síns og bréfið.
„Ég var satt að segja ekkert sérlega vin-
gjarnleg við hann Anatole minn,“ hugsar
hún. „Ég veit að hann getur alls ekki skrif-
að sendibréf, — svo að líklega ætti ég að
hripa fáeinar línur til Agötu frænku . ..“
Um tíuleytið um kvöldið fær Lucette litla
einnig samvizkubit. Hún viðurkennir með
sjálfri sér að hafa verið viðskotaill við
föður sinn og segir við vinkonu sína:
„Geturðu ekki hjálpað mér um örk af
bréfsefni og eitt umslag? Ég verð að skrifa
smá sendibréf fyrir hann pabba. Ég veit
honum er þægð í því...“
Heimilisblaðið
193-