Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 25

ásamt nokkrum félögum sínum. Hans er
nú leitað.
Það er og í fréttum, að höfuðsmaðurinn,
sem þú þekkir vel, hefur nærri verið
stunginn til bana. Ástand hans er alvar-
legt. Maður nokkur að nafni Lodovico var
þar að verki, en hann komst undan.
Kærar kveðjur. Þín elskandi
Olimpia."
Rinaldo stakk bréfinu í vasann, um
leið og Lára gekk inn. Hún sagðist vera
að leita vinkonu sinnar, en hún var samt
kyrr þarna inni, þótt hana væri þar ekki að
finna.
Þau fóru að tala saman og voru þá allt
í einu alveg á óvænt komin í málverka-
safnið. Þau héldu áfram og komu 1 fagran
sal, þar sem veizlan skyldi haldin.
„Það verð ég að segja, að greifafrúin
hefur búið hér vel um sig,“ sagði Lára.
»Hús hennar er efalaust eitt hið fegursta
í Messína.“
»Úr því get ég ekki skorið.“
„Þér megið trúa því. Greifafrúin hef-
Ur yfirleitt góðan smekk, og hún er sér-
lega elskuleg. Sagt er, að hún ætli að gift-
ast manninum, sem hún dansaði við
sPánska dansinn.
»Einmitt það! Ég óska henni hamingju
1 hjónabandinu,“ sagði Rinaldo.
»Hvers vegna eruð þér enn ókvæntur ?“
»Það er nóg fyrir mig að hugsa um sjálf-
an mig. Tekjur mínar mundu ekki hrökkva
fyrir mig og konu.“
»Þér verðið að fá yður ríkt kvonfang."
»Ég verð þá að vinna ástir slíkrar
konu.“
»Það er mikilvægast. — Hversu lengi
verðið þér í Messina?" spurði Lára.
»Eins lengi og mér sýnist.“
»Kunnið þér þá vel við yður hér?“
»Já, ágætlega," sagði Rinaldo.
Nú voru þau aftur komin í hliðarher-
^ergið. Hún hvarf þaðan út. Rinaldo skil-
aði bréfunum frá Olimpiu, hvarf síðan aft-
ú!’ inn í hliðarherbergið, lagðist þar fyrir
a legubekk og var hugsi.
Þarna var hann óáreittur, þangað til
úðurhljómurinn boðaði hann til veizlunn-
ai’- Þar sem hann var ókunnugur, var
hann látinn sitja við hlið húsmóðurinnar,
greifafrúarinnar. Lára sat gegnt honum.
Hann var dapur í geði eftir allar hugleið-
ingarnar, og hann var mjög hátíðlegur í
framkomu við sessunaut sinn. Lára
skemmti sér vel yfir því.
Malvento barón skemmti gestunum með
frásögn af endalokum Rinaldos í Kala-
bríu. Út af því spunnust miklar umræður.
Lára leit svo á, að dauði þessa göturæn-
ingja hefði verið alltof heiðursríkur. Hann
hefði verðskuldað hina þyngstu refsingu.
Rinaldo fékk sting í hjartað, þegar hann
heyrði þetta. Þessi miskunnarlausa stúlka
tapaði þegar að nokkru þeirri velvild, sem
hún hafði unnið hjá honum. — Greifafrú-
in sagði aftur á móti, að Rinaldini hefði
verið mikilmenni, sem orðið hefði að
standa í fararbroddi sinna manna til þesss
að tryggja sér góðan orðstír. Greifafrúin
hlaut við þetta þann stað í hjarta Rinald-
inis, sem Lára hafði áður skipað.
Romano markgreifi kynnti vin sinn fyr-
ir gestunum. Hann kvað herra riddarann
hafa sagt, að hann hefði þekkt Rinaldini.
Gestirnir tóku þá að spyrja hann spjörun-
um úr.
Lára spurði: „Hvað finnst yður um
þennan ræningjaforingja?"
„Hann hefur komið mjög göfugmann-
lega fram við mig,“ sagði Rinaldi. „Ég var
á valdi hans, og það misnotaði hann engan
veginn."
„Hvernig leit hann út?“ spurði greifa-
frúin.
„Hann var göfugmannlegri ásýndum en
iðja hans gat gefið til kynna,“ svaraði
Rinaldo.
Lára úthúðaði Rinaldini, unz samtalið
beindist að öðrum efnum.
Um nóttina var dansað. Um dagmál
hélt Rinaldo ekki til herbergja sinna, held-
ur gekk út fyrir borgina, þar sem gaf að
líta garða og bændabýli, til þess að geta
sem bezt notið hinna fögru morgun-
stunda, sem nú runnu upp yfir þessum
frjósömu dölum. Spor hans sáust í dögg-
votu grasinu, og hann stefndi í átt til hæð-
ar einnar, þar sem hann mundi hafa gott
útsýni yfir hið fagra hérað. Sólin varp-
aði ljóma sínum um himin og jörð og
^Eimilisblaðið
201