Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 27

Ég skal láta vísa yður til vegar ...“
,,Ef þér viljið senda mig á burt...“
„Ég held gjarnan því, sem ég hef, en
ég vil ekki beita neinum brögðum í því
skyni. Ef Lára á ekki sök á þessari til-
viljun, þá er mér sama, hvað hún heitir.
Þér eruð velkominn.“
Hún bauð honum arminn og fór með
hann inn í laufskálann. Á borði einu þar
inni lá gítar og bók. Það voru kvæði
Petrarca. — Þau settust á bekk, og það
varð stundarþögn. Að lokum spurði greifa-
frúin mjög barnalega.
„Um hvað vorum við að tala um dag-
inn?“
„Um kvöldfegurðina?" Rinaldo brosti.
Greifafrúin hló líka.
Samtalið virtist ekki ætla að komast á
skrið. Þau stóðu aftur upp, gengu um í
garðinum, töluðu um fánýta hluti og
komu brátt að sólskýli. Þar fóru þau inn
og settust.
Nú varð greifafrúin hin kátasta. „Ég
er mjög glöð yfir því að hafa fengið að sjá
yður svona óvænt, því að það eruð í raun
og veru þér einn, sem getið læknað mig
af því slæma skapi, sem sífellt þjáir mig.“
„Ég lít á þetta sem óverðskuldað hrós,“
sagði Rinaldo kurteislega.
„Það er samt satt.“
„Ég vil halda mig við það, sem satt er,
en — ef ég mætti spyrja — hvað er það,
sem hefur íþyngt yður svo mjög?“
„Þér munuð komast að því. Óþolandi
Oiaður er farinn að gerast nærgöngull við
ttúg. Annar vill trana sér fram fyrir fjöl-
skyldu mína sem eiginmaður ...“
„Og þér viljið ekki giftast aftur?“
„Að minnsta kosti hvorugum þessara
^oanna."
Hönd hennar snerti hönd Rinaldos. Hún
kippti henni að sér, en Rinaldo greip hana,
brýsti hana blíðlega og fann, að sér var
svarað á sama hátt.
Þau horfðust í augu og föðmuðust af
roiklum innileik. Það var svo auðvelt að
veita og þiggja það, sem þau þráðu að gefa
hvort öðru.
En háværar samræður í trjágöngunum,
sem lágu upp að sólskýlinu, hreif elsk-
endurna aftur til veruleikans. Þau stukku
á fætur og reyndu að jafna sig.
Lára gekk inn ásamt nokkrum konum.
Hægt er að ímynda sér, hvernig samfund-
ir þessir urðu. Allir voru vandræðalegir,
unz ökumennirnir komu til að flytja kon-
urnar aftur til borgarinnar. Ekki var hægt
að koma á neinum raunverulegum sam-
ræðum. Rinaldo hjálpaði konunum upp í
vagnana, og Lára hvíslaði að honum:
„Til hamingju!"
Greifafrúin sagði, svo að allir heyrðu:
„Við sjáumst þó aftur á morgun, herra
riddari?”
Hann játaði spurningunni með því að
kinka kolli. Vagnarnir runnu af stað, og
Rinaldo var heldur niðurlútur, þegar
hann kom aftur til íbúðar sinnar.
Rinaldo hélt áfram heimsóknum sínum
til greifafrúarinnar, og Lára skipaði ekki
lengur neitt rúm í hjarta hans.
Markgreifinn kom heim úr ferð sinni og
talaði mikið um gamla manninn frá Tron-
teja og lofaði Rinaldo að þeir skyldu hitt-
ast. Spurningunni, hver þessi gamli maður
frá Tronteja væri, svaraði hann á þessa
leið:
„Hann er ef til vill mesti spekingur vorra
tíma. Hann er heimspekingur, sem hefur
skyggnzt í hina dýpstu leyndardóma og út-
skýrt þau efni, sem enginn vissi neitt
áreiðanlegt um áður.“
„Ég skil nú ekki,“ anzaði Rinaldo,
„hvaða gagn er að því fyrir mig að kynn-
ast þessum manni. Ekki er ég fallinn til
þess að fara að kafa í leyndardóma tilver-
unnar.“
„Markmiðið, sem við vinnum að í sam-
einingu krefst þess, að við kynnumst þess-
um hlutum.“
Rinaldo þagði, og markgreifinn sá ekki
ástæðu til þess að halda þessum samræð-
um áfram.
Allir heimilismennirnir voru boðnir til
seturs greifafrúarinnar þetta kvöld, og
Rinaldo kom þangað fyrstur manna.
Menn snæddu úti í sólskýlinu, og allir
voru í bezta skapi. Að máltíðinni lokinni
settust menn á bekki, sem voru á auðu
svæði í garðinum og ætluðu einmitt að
^Eimilisblaðið
203