Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 29

í’unna. — Kom þá ekki einmitt karlasninn
höfuðsmaðurinn. Ég lá á hleri, heyrði
hvert orð, sá blika á korðann — og þá —
ég skaut, og þorparinn féll til jarðar. Ég
hafði hitt hann. Ef hann er ekki dauður,
þá er það ekki mér að kenna. En fjand-
inn hafi það — ég var fljótur að koma
mér út úr garðinum. Ég duldist í trjá-
göngunum fyrir utan garðinn og sá,
hvernig uppnámið hjaðnaði smám sam-
an, og enn fremur sá ég, þegar komið var
með reiðhestinn. Mér datt strax í hug, að
hann væri ætlaður foringjanum, og ég
hafði rétt fyrir mér. Svo stiguð þér á bak.
Ég fór í humátt á eftir til að sjá, hvert
förinni væri heitið. Ég ætla að fylgja yður,
hvert sem þér farið, ef þér leyfið það. —
En ef þér viljið ekki fylgd mína, þá látið
mig fá nokkra gulldali...“
„Þú kemur með mér. Ég fæ múldýr
handa þér við fyrsta tækifæri.“
„Þökk fyrir,“ sagði Lodovico. „Bara
það væri bráðum kominn dagur og hér í
nánd væri veitingahús, svo að ég gæti
stillt sárasta sultinn. Sjáið nú til! Við er-
um nú tveir saman, og þá gengur allt bet-
ur. Ég er með ágætar skammbyssur, og
enginn getur unnið á yður, meðan ég get
hreyft hönd eða fót.“
Lodovico hélt áfram að gorta í þessum
dúr, unz dagur rann og þeir komust til
þorps eins, þar sem þeir höfðu viðdvöl.
Þeir fengu sér mat og drykk, og Rinaldo
keypti múldýr handa Lodovico. Brátt
héldu þeir ferð sinni áfram.
Eftir sex daga ferð um hættuslóðir
komust þeir heilir og höldnu til ákvörðun-
arstaðar síns án þess að lenda í nokkrum
ævintýrum.
Höllin var byggð á háum fjallstindum
og umlukt virkisveggjum og síkjum. Yfir
þau lágu vindubrýr. Var þarna allgott vígi.
Hallarvörðurinn var gamall, nokkuð þumb-
aralegur, en góðhjartaður náungi, og hafði
hann áður fyrr verið bryti hjá föður
greifafrúarinnar. Þegar hann hafði lesið
bréfið, sagði hann þurrlega:
„Herra baróninum stendur til boða um-
ráð allrar hallarinnar eins og greifafrúin
hefur óskað eftir.“
Lodovico fór með reiðskjótana í útihús,
en Rinaldo tók sér bólfestu í tveim her-
bergjum með gamaldags húsgögnum.
Hallarbúum hafði nú fjölgað mjög
óvænt með komu þeirra Rinaldos og Lodo-
vicos, en þeir voru annars þessir: hallar-
vörðurinn, kona hans og dóttir, stúlka og
örkumla maður, sem áður fyrr hafði verið
þjónn hjá föður greifafrúarinnar á Spáni,
en naut nú hér umbunar fyrir dygga þjón-
ustu.
Matarbirgðir hallarinnar voru alls ekki
nægar, og tók Rinaldo sér þegar fyrir
hendur að koma því í lag.
Lodovico var sendur út til innkaupa
ásamt Giorgio öryrkja og stúlkunni, og
komu þau brátt aftur með asna hlaðinn
birgðum og fylltu eldhús og birgðageymsl-
ur hallarinnar alls konar matföngum. Ali-
fuglar spígsporuðu nú um hallargarðinn.
Víngeymslunni var komið í viðunandi horf.
Hallarvörðurinn lét í té lykil að vínkjall-
aranum. Nú færðist meira líf í hallarbúa,
og hinir fyrri íbúar hallarinnar urðu kát-
ir og upprifnir.
Rinaldo sat um kyrrt í þessu forna f jalla-
virki, rannsakaði umhverfið, fór í göngu-
ferðir, las forna annála, hlustaði á ævin-
týri úr héraðinu af vörum hallarvarðarins
og lét Giorgio segja sér sögur úr herförum
sínum.
Einu sinni sátu þeir saman niðursokkn-
ir í ævintýralegar frásagnir, þegar hallar-
vörðurinn tók að segja frá yfirnáttúrleg-
um viðburðum úr héraðinu og höllinni
sjálfri.
„Það er ekki allt með felldu i stóra
salnum, þar sem stóri lásinn hangir fyrir
dyrunum."
„Það er umgangur þar inni.“ skaut Gi-
orgio inn í.
„Hvað er það?“ spurði Lodovico. „RotL
ur og mýs?“
„Það er nú allt annað en rottur og mýs,
sem þar er á ferli,“ sagði Giorgio hugsandi.
„Hafið þið séð eitthvað?“ spurði Lodo-
vico.
„Ekki ég,“ svaraði Giorgio, „en ég hef
heyrt nóg. En dóttir hallarvarðarins, Lis-
berta, hefur séð eitthvað."
„Er það, Lisberta?“ spurði Rinaldo.
„Já,“ sagði hún.
Heimilisblaðið
205