Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 30

„Hvað hefurðu séð?“
„Greifafrúin ætlaði að koma hingað ár-
ið sem leið, og þá gerðum við hreint í höll-
inni. — Hún kom nú að vísu ekki. — Ég
várð að sópa stóra salinn, en úr honum
liggur stigi upp — ég veit ekki hvert — og
er hann lokaður með góðri læsingu hérna
megin, en göngin, sem liggja niður, eru
líka lokuð hinum megin frá.“
Hallarvörðurinn tók fram í fyrir henni
og: sagði: „Enginn hefur gert sér það ómak,
meðan ég hef verið hér, að rannsaka þetta
nánar, enda kemur enginn hingað til okkar.
Greifafrúin hefur aðeins komið hingað
einu sinni og dvalizt hjá okkur í þrjá
dága.“
„Jæja, haltu áfram, Lisberta," sagði
Rinaldo.
„Þegar ég var einmitt um það bil að
Ijúka við að sópa salinn, stóð ég kyrr litla
stund á meðan ég fægði veggljósastiku
eina. Þá heyrði ég fótatak. Ég hélt að það
væri faðir minn, eða einhver annar, og
skeytti ekkert um þetta. Þar sem hljóðið
kom sífellt nær, sneri ég mér við og sá
þá standa við opnar dyrnar að göngunum
niður, hávaxna, holdgranna veru með
skegg. Meira get ég ekki sagt, því að ég
hné vanmegna niður á gólfið. Þegar ég
kom aftur til sjálfrar mín, var veran horf-
iri. Ég er alveg sannfærð um, að ég sá
þetta. Ég gæti staðfest það með eiði.“
„Þetta er afar undarlegt!“ sagði Rin-
aldo.
„Já„ finnst þér ekki?“ sagði Giorgio.
„Við skulum rannsaka þessa reimleika
þegar á morgun, þar eð við höfum nógan
tíma til þess,“ sagði Rinaldo.
Hallarvörðurinn hristi höfuðið. „Ég
verð ekki með. Ég hef enga krafta til
þess.“
„Við Lodovico gerum það einir, en Gi-
orgo verður samt að fylgja okkur. Hann er
líka gamall hermaður,“ sagði Rinaldo.
1 Giorgio ljómaði af ánægju. „Já, ég skal
fara með. Ég skal berjast með ykkur.“
„Verið ekki að þessu, herra barón. Það
ér ekki að vita, hvernig fer, sagði Lisberta
aðvörunarrómi.
„Verið áhyggjulaus. Ég kann að kveða
riiður drauga ...“ Rinaldo brosti.
Lisberta svaraði: „Ef þið væruð nú að-
eins vissir um, að það fari ekki eins fyrir
yður og hettumunkinum, Bonifaz, sem ætl-
aði að kveða niður afturgöngur, en var
sjálfur lúbarinn . . .“
Lodovico hló hátt: „Það hljóta að hafa
verið áþreifanlegir draugar.“
„Já, vissulega,“ sagði Lisberta. „Sá góði
maður varð að liggja þrjá mánuði í rúm-
inu. Hann er enn á lífi, og þið getið sjálf-
ir spurt hann um þetta.“
Við óttumst ekki höggin. Við höfum líka
hnefa og berjum frá okkur, ef á okkur er
ráðizt,“ sagði Lodovico.
„Guð gefi, að til þess komi ekki,“ sagði
Lisberta.
Rinaldo brosti: „Þú munt annast um
mig og hjúkra mér, ef ég kem aftur blár
og blóðugur — er það ekki?“
„Já, að sjálfsögðu. Þér og Lodovico mun-
uð þola eitt högg, en ég veit ekki, hvernig'
færi fyrir Giorgio, ef hann fengi högg a
feyskin beinin ...“
Vertu ekki svona spotzk, stúlkukind.
Beinin í mér eru sterk að því fráteknu,
að ég var svo óheppinn að fá kúlu í mjöðm-
ina á mér hjá Barcelona. Ég er járnsterk-
ur að eðlisfari. En ég hef að vísu orðið
fyrir þessu skoti hjá Barcelona og högg
fékk ég í hægri öxlina hjá Bellegarde og
slíkt getur gert mann magnvana. Svo fékk
ég litla hjúkrun, eins og títt er í hernaði-
Ég finn fyrir þessu við veðrabreytingu. -y'
Ég fer nú með, hvað sem hver segir, til
að reyna að hafa upp á afturgöngunum 1
höllinni. Sverð mitt er enn óryðgað.“
Hvaða gagn er að því?“ spurði Lis-
berta.“ Ég skal útvega ykkur vígð kerti-
Þau munu reynast miklu betur. Ég á enu
eftir kerti úr síðustu pílagrímsför. Sóknai-
presturinn hefur sjálfur vígt þau, og ÞaU
munu áreiðanlega reynast miklu betur en
ryðgaða sverðið yðar. Jafnvel þótt Þa
væri gljáandi, þá gerir það ekki hi
minnsta gagn gegn draugum . .
Þannig voru umræðurnar. Rinaldo vai
ákveðinn í því að hefja rannsókn á þessu
dularfulla fyrirbrigði þegar næsta dag>
hvað og varð.
Stóri hengilásinn var tekinn frá salar-
dyrunum, og þá féll slagbrandurinn niðu1-
2Ó6
heimilisblað1®