Heimilisblaðið - 01.09.1961, Blaðsíða 35

Ljúflingur
lánsins
Barnasaga eftir IJLLU BECKER.
Það var einu sinni drengur, sem hafði
lagt land undir fót til að sjá sig um í hin-
um stóra heimi. Buxurnar hans voru stag-
bættar bæði bak og fyrir, skyrtan hans
hafði auðsjáanlega átt glæsilegri fortíð.
Hár hans var hörgult, augun eins skærblá
og hugsazt gat, og nef hans var fallega
lagað og benti á sjálfstraust, þótt ekki
væri það stærra en gengur og gerist. Ber-
ir fætur hans virtust ekki finna fyrir grjóti
eða möl vegarins, svo léttilega og jafnt
steig hann til jarðar á sólheitum þjóðveg-
inum og flautaði glaðlegt lag á göngu sinni.
Dag nokkurn mætti hann háaldraðri
konu, sem leit út eins og hún bæri á herð-
um sér allar sorgir veraldar. Hún dragn-
aðist áfram og studdist við kræklótt prik,
og aldurinn hafði gert hana bogna og
hnýtta. Hvasst nefið var bogið í keng, og
auðséð var, að hún naut þess ekki, hversu
fagurlega sólin skein á himinhvelinu.
„Góðan dag, kona góð!“ sagði drengur-
iun. „Hve lánsöm við erum með veðrið á
bessum degi. Himinninn er blárri en
uokkru sinni; ég sé bara ekki eitt einasta
ský, nema fáeina hnoðra langt úti yfir
sléttunni. Þau líta út eins og lömb í reif-
um, sem hleypt hefur verið á beit við sjálf-
an himinjaðarinn. Hugsa sér, hversu dá-
samlegt það er að mega hlaupa um í aldin-
garði himinsins! Eða haldið þér kannski,
kona góð, að þetta séu bara engilbörnin
ttieð hrokkinkollana sína, sem koma stund-
um og leika sér með okkur jarðarbörnun-
um?“
„Hvers konar þvælu ferðu með, dreng-
Ur!“ tautaði gamla konan skrækri röddu.
Rödd hennar var bæði skræk og hás, er
hún opnaði munninn. „Ég hef aldrei á
minni lífsfæddri ævi séð nein engilbörn,
og þessu fagra veðri í dag er svo sem ekki
treystandi heldur. Það er skynsamlegast
að vera ekki að kætast of snemma yfir
neinu í þessum heimi. — En hvers konar
flóttastrákur ert þú eiginlega ?“ Gamla
konan lyfti höfði nóg til þess að sjá fram-
an í sólbrúnt andlit drengsins.
„Ég er Ljúflingur Lánsins!“ svaraði
drengurinn og hló við. „Sólin skín alltaf
að skýjabaki, og skýjaður himinn hefur
aldrei getað gert mig leiðan á tilverunni.
Sólargeislunum þykir bara svolítið gaman
að því að fara í feluleik annað slagið —
og þá fela þeir sig á bak við stóru skýin;
en maður getur varla talið upp að þremur,
áður en þeir brjótast fram aftur og allur
heimurinn ljómar af hreinni gleði.“
„Þú kemur mér fyrir sjónir sem kynd-
ugur náungi,“ sagði sú gamla og gekk leið-
ar sinnar. Hún vissi það ekki, að allt það
regn og sá snjór, sem fallið hafði stöðugt
á lífsveg hennar, stafaði af því, að engla-
börnin grétu og hörmuðu það, að hún vildi
ekkert af þeim vita og kunni ekki að gleðj-
ast, þegar sólin skein. „Að hugsa sér, að
vesalingurinn sá arna skuli leyfa sér að
kalla sig Ljúfling Lánsins!“ tautaði hún
og hló við, svo að hún virtist jafnvel
skemmta sér andartaksstund við tilhugs-
unina. Það var nefnilega sólargeislinn frá
hjarta drengsins, sem náði að lýsa henni
spölkorn á leið. —
„Stígðu upp í og aktu með mér spotta-
korn! Þú hlýtur að vera þreyttur, aum-
inginn!“ — Það var sjálfur hreppstjórinn,
sem stöðvaði vagn sinn með góðhestun-
um fyrir og tók drenginn upp í á hinum
endalausa þjóðvegi.
„Þökk þeim, sem býður,“ sagði drengur-
inn, klifraði upp í og settist við hlið hrepp-
stjórans.
„Finnst þér ekki aktygin gljá fagurlega
í öllu þessu sólskini?“ spurði hreppstjór-
inn. „Og hefurðu nokkru sinni séð svo
vakra hesta eða ekið í svona mjúkum
vagni? Maður er nú ekki að eiga hlutina,
nema þeir séu fullkomnir, karlinn minn!“
HEIMILISBLAÐIÐ
211