Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 9

Draumurinn hafði verið svo ljós og
langdreginn, að ég þurfti langan tíma til
að átta mig, að það hafði verið draumur.
Mig hafði aldrei dreymt svona ljósan
draum, og heldur ekki síðar. Það var ekki
fyrr en ég hafði drukkið teið mitt, að ég
jafnaði mig svo vel, að ég gat hlegið að
honum.“
„Þessi draumur var ekki til að hlæja
að,“ sagði Anna. „Mér finnst þetta hafa
verið fjarska sorgleg saga.“
„Æ“, gegndi Richard léttilega, „þetta
var þó ekki sagan sjálf. Aðeins draumur-
inn. Nú kemur sagan.“
Anna greip áratak, en hætti í miðjum
klíðum. Báturinn mjakaðist skamman
spöl, en stóð svo grafkyrr á vatninu. Ekki
bærðist hár á höfði.
„Næsta dag,“ hélt Richard áfram, „tak-
ið eftir því, að það var strax daginn eftir
— barst mér síðbúið boð til veizlu það
sama kvöld. Ég bjóst ekki við þessu og
hafði gert ráð fyrir að vera heima hjá
mér um kvöldið og lesa í bók. En ég fór
í veizluna. Þegar ég heilsaði frúnni, hafði
hún orð á því, að ég væri óvenju fölur og
spurði mig, hvað amaði að — ég væri
með svo starandi augu. Ég svaraði og
sagði, að mér liði prýðilega og væri ekki
að stara á neitt sérstakt.
En þetta var ekki satt. Ég hafði strax
komið auga á unga stúlku, sem minnti
mig á Emily í draumnum. Hún var með
há kinnbein og jarpt hár. Hún var hvít-
klædd og forkunnar fögur. Ég var reynd-
ar ekki viss um, að hún liti nákvæmlega
út eins ög Emily, en hún líktist henni mik-
ið. Var að furða, þótt ég fölnaði? Mér kom
til hugar að fara leiðar minnar þegar í
stað.
En ég fór ekki, heldur tók að rabba
við nokkra kunningja mína. Eftir skamma
stund kom frúin og sagði, að sig langaði
til að kynna mig fyrir vinkonu bróður-
dóttur sinnar, Adeleide að nafni. Næstum
áður en ég vissi hafði ég svarað: „Er það
ekki vinkona dóttur yðar?“ Hún svaraði:
>,Þér vitið vel, að yngsta dóttir mín er í
rauninni bróðurdóttir mín. Ég og maður-
lnn minn tókum hana að okkur, þegar
foreldrar hennar dóu.“
Ég var kynntur fyrir stúlkunni, og þar
sem ég hafði áður ekki heyrt hana kallaða
annað en Adelaide, sagði hún: „Fullt nafn
mitt er Adelaide Emily Britten. Sumir
vinir mínir kalla mig alltaf Emily.“ Rödd
hennar var hljómfögur og róleg.
Ég varð dauðskelkaður. Enda þótt ég
væri mjög hrifinn af stúlkunni þegar í
stað, ákvað ég með sjálfum mér að kynn-
ast henni ekki nánar. Ekki fyrir nokk-
urn mun. En — þér megið bóka það —
hún var alltaf að þvælast fyrir mér, hvert
sem ég fór. Ég hafði aldrei séð hana fyrr
en þarna, en upp frá þessu fór ég að sjá
hana hvar og hvenær sem var. 1 leikhús-
inu, á veitingahúsum, við íþróttakeppnir.
Enda þótt ég hefði reynt að forðast hana,
hefði ég ekki getað það. En ég efast líka
um, að ég hefði reynt það. Mér fannst hún
nefnilega dásamleg. Við urðum beztu
vinir.
Stöðugt var ég óttasleginn, en ég sagði
við sjálfan mig, að slíkt væri í rauninni
hlægilegt. Draumar gætu ekki haft neina
merkingu. Þetta væri einskær tilviljun
allt saman.
Kvöld eitt var ég á hljómleikum. Hún
var þar einnig, ásamt foreldrum sínum,
og ég heilsaði þeim. Þegar hljómleikarnir
voru afstaðnir, rakst ég á þau í anddyr-
inu, og faðir hennar bauð mér að koma
út með þeim og borða. Ég hefði átt að
segja, að ég væri vant við látinn, því ég
væri búinn að lofa að fara annað, — en
ég gat það ekki. Ég fór með þeim. Þetta
kvöld nefndi hún mig í fyrsta skipti með
fornafni. Að sjálfsögðu veitti hún mér
þar með leyfi til að nefna sig með fornafni
líka. Við urðum sem sagt dús. En þegar
ég ætlaði að segja Adelaide, varð það
ósjálfrátt Emily. —
Upp frá þessu komst vinátta okkar á
nýtt stig. Ég snæddi oft kvöldverð á heim-
ili hennar. En við vorum svo til aldrei ein
saman, Emily og ég, og þá sjaldan það
kom fyrir, töluðum við aldrei um nokkurn
skapaðan hlut, sem allir hefðu ekki mátt
heyra.
Svo var það kvöld eitt, að ég tók glæsi-
legu heimboði í höfðingjaheimili í Chelsea,
og þar var fjöldi manns saman kominn.
Smám saman varð svo heitt og mollulegt
í salarkynnunum, að ég ákvað að ganga
Heimilisblaðið
229