Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 11

út úr stofunni, greip hattinn minn og
hljóp niður stigann. Úti á götunni beið
okkar leigubíll, en bílstjórinn sá mig ekki.
Hins vegar steig ég upp í fyrsta spor-
vagninn við Victoríu-stöðina.
Ég var með vegabréf mitt í vasanum
og næga peninga — allt, sem þurfti til
brúðkaupsfararinnar. En þennan dag fór
ég til Ostende. Ég hugsaði mikið um það,
hvernig fólkinu liði, sem biði mín í kirkj-
unni. Og Emily! Ég hugsaði um alla þá
skelfilegu auðmýkingu, sem þetta væri
fyrir hana. En ég hafði gert það eina, sem
hægt var að gera. Ef ég hefði farið til
kirkjunnar, hefði það verið sama og að
myrða Emily vísvitandi. Dauði prestsins
hafði verið einum of mikið fyrir mig. Nú
hafði ég, hvað sem öllu leið, séð svo um,
að endir draumsins gat ekki rætzt. Það
gerði hann heldur ekki. Nú er Emily gift
kona. Ég las það í „Times“. Hún á tvö
börn. — Ég, hins vegar, hef verið í fríinu
síðan. Ég hef ekki verið í Englandi og
ætla mér ekki að fara þangað aftur. Ég
ferðast um. Og nú er ég búinn að jafna
mig. Það er ég í rauninni. Maður jafnar
sig af þess konar, skiljið þér.“
„Þér hafið þó skrifað henni og útskýrt
málið?“ spurði Anna.
„Ekki strax. Eftir fjörtán daga skrif-
aði ég Bill. Ég sagði aðeins, að ég hefði
það á tilfinningunni, að ég ætti ekki að
gifta mig. Ég gat ekki skrifað og sagt frá
draumnum. Ég sendi ekki utanáskrift
mína, svo ég fékk aldrei neitt svar.“
Richard henti sígarettustubbnum út á
vatnið.
Þau Anna og Richard sátu grafkyrr.
Þau gátu aðeins greint andlit hvors ann-
ars óljóslega. Svipur Önnu var hugsandi
og alvarlegur, næstum því strangur. —
Richard var nánast skömmustulegur, ekki
vegna þess sem hann hafði gert — heldur
vegna þess trúnaðar, sem hann hafði sýnt
þessari ókunnu stúlku.
Hæg gola fékk vatnið til að gárast.
Anna tók að róa, hægum áratogum í átt-
ina að ströndinni. Richard kveikti sér í
nýrri sígarettu og var taugaóstyrkur.
„Þetta var hryllilega sorgleg saga,“
mælti Anna lágt.
„Þér dæmið sem sagt ekki framkomu
mína hart?“
„Ne— nei,“ svaraði hún, reyndar ör-
lítið hikandi.
„Jú, það gerið þér.“
„Mér finnst, að þér hefðuð annað hvort
átt að halda yður fjarri Emily strax frá
byrjun eða segja henni allan sannleikann.
— allt frá upphafi,“ sagði Anna þá kulda-
lega.
„Ég gat hvorki gert eitt né annað. Ég
beinlínis gat það ekki.“
„Örvænting hennar hlýtur að hafa ver-
ið skelfileg. Og — eins og þér sögðuð sjálf-
ur — auðmýkingin, sem hún varð að
þola!“
„En hún varaði ekki lengi,“ svaraði
Richard. „Nú er hún gift kona og á börn.
Ég bjargaði lífi hennar. Og gleymið því
ekki, að ég var í aðstöðu, sem enginn ann-
ar maður hefur komizt í.“
Anna hélt áfram að róa, án þess að
svara. Ljósin í gistihúsinu urðu æ greini-
legri. Litla bátabryggjan kom í ljós í
þokubakkanum við ströndina. Báturinn
leið hægt og mjúklega að landi.
Richard stökk upp á bryggjusporðinn
og rétti fram höndina. Hún greip í hana,
og í næstu andrá stóð hún við hlið hans.
En hún sleppti henni ekki strax, heldur
þrýsit hana vel og lengi.
„Hver er ég, að ég skuli leyfa mér að
gagnrýna yður?“ sagði hún þýðlega, full
samúðar og skilning. Hreimurinn í rödd
hennar kom honum gjörsamlega á óvart.
„Þér gátuð ekkert aðhafzt, því þér voruð
til neyddur, og samt höfðuzt þér rétt að.
Þetta var ekki yður að kenna. Þetta var
hræðileg lífsreynsla. En hún var þó ynd-
isleg öðrum þræði, var það ekki?“
Hún hélt enn í hönd hans, í senn þétt
og lauslega.
Richard kinkaði kolli. „Þakk fyrir,“
sagði hann.
„Ég kenni í brjósti um yður,“ mælti
Anna.
Og þá sleppti hún loks hendinni.
Þau gengu eftir hvítum, rykmettuðum
veginum í áttina að garðinum.
„Ég held ég verði að fá mér sæti. Ég
hef aðkenningu af svima,“ sagði Anna.
Hún settist á bekk. Richard stóð fyrir
heimilisblaðið
231