Heimilisblaðið


Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 19

Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 19
var hún ekki eins gróðurýr og hún er nú. Þar hefur áður verið fagur skógur, nóg af fersku vatni, fiskur í sjó umhverfis og mergð fugla við ströndina. Irsku einbú- arnir, sem snemma á miðöldum tóku sér bólfestu á ýmsum eyjum víða á Atlants- hafi, allt norður til Færeyja og Islands, hafa víða átt við bágari kjör að búa en í Selju. Á vesturströnd eyjarinnar, þar sem brattir hamrar ganga svo til þverhnípt í sjó — kannske örlítil ræma milli þeirra og fjörborðsins — eru stórir hellar. Sunn- eva og fylgdarlið hennar settist að í þess- um hellum. Og þar dvaldi þetta fólk um langan aldur, segir sagan, og þjónaði guði í auðmýkt og hverskyns meinlætalifnaði. Á þeim tíma voru engir íbúar fyrir á Selju, en eyjarnar á flóanum voru notað- ar fyrir beitilönd hesta og fjár af bæjun- um á Statt og meðfram Moldefirði. Þegar fólk varð þess vart, að ókunnugir höfðu tekið sér bólfestu á Selju, hugði það þar vera ránsmenn á ferð, er ætluðu sér að lifa á fénu í eynni. Skilaboðum var því komið til Hákonar jarls þess efnis, að vík- ingar væru komnir í Selju og hefðu gert stórskaða á sauðfé sem þar væri — því um leið og bændur urðu hræddir um fé sitt töldu þeir fullvíst, að rán víkinganna myndi ógna gjörvöllum búskap byggðar- innar. Jarl kom á vettvang, vopnum bú- inn eins og hann væri að leggja til orrustu gegn erlendum víkingum, og sigldi þegar út í Selju til þess að hafa hendur í hári óaldarmannanna. Síðan stendur í sögunni eftirfarandi: „En þegar hinir góðu guðs vinir í eynni sáu þá koma, þóttust þeir vita, að nú myndi á þá ráðizt. Þeir gengu inn í hella sína og báðu almáttugan guð þess, að hann vildi gefa sálum þeirra eilífa sælu, hvernig sem dauða þeirra annars bæri að höndum, og einnig báðu þeir guð um, að þeim hlotnaðist greftran, svo að heið- ingjar færu eigi höndum um lík þeirra.“ Hver varð svo sá dauðdagi, sem þeir hlutu? Það voru menn og konur og smábörn í hópnum. Fólk þetta, sem hafði gefið sig Atlantshafinu á vald, var ekki hrætt við dauðann, en það hræddist það, sem vitað var að myndi eiga sér stað áður en dauð- inn sjálfur kæmi — ef það félli í hendur heiðingjunum. — Hver er viss um að þola það að sjá illa farið með konu sína, systur eða dóttur? Er nokkur móðir viss um að geta verndað og viðhaldið trú sinni á guð, ef hún sér vonda menn misþyrma barni sínu? Gat jómfrú Sunneva treyst drottni til að láta allt snúast einmitt á betri veg? Hvernig svo sem því var varið, þá bað fólkið guð sinn um að veita sér kristilegt andlát „með hvaða móti sem það annars bæri að höndum“, og að líkamir þess féllu ekki í hendur stríðsmanna Há- konar jarls, hvorki lífs né liðnir. í sömu svipan féll grjótskriða fyrir hellismunnann, og enginn komst út eða inn. Menn Hákonar jarls gengu á land, en fundu enga sál í eynni. Nú leið skammur tími. Þá er það, að stórbændur tveir úr Firðafylki sigla til Þrándheims og ætla á fund Hlaðajarls. Þeir sigla norður með ströndinni. Og nótt eina, er þeir halda kyrru fyrir skammt frá Selju, sjá þeir undarlegan bjarma yfir eynni. Svo virðist sem hann komi frá himnum og lýsi á sjóinn. Sognverjar taka bát og róa 1 land — og þar, sem ljósið hafði fallið á ströndina, lá hauskúpa. Hún var snjóhvít og glansandi, og það lagði undarlegan þef af henni. Menn þessir voru heiðingjar og skildu hvorki upp né niður í þessum undrum. En þeir tóku upp haus- kúpuna og vöfðu hana inn í hreint traf. Þeir ætluðu að hafa hana meðferðis til Hákonar jarls, því þeir höfðu haft spurn- ir af vizku hans. Hann gat óefað sagt þeim, hvernig í öllu lægi. En þegar þeir komu norður fyrir Statt fregnuðu þeir, að jarlinn hefði verið drepinn, og nú væri það hinn nafnkunni Ólafur Tryggvason, sem orðinn væri yfirmaður alls Noregs. Báðir bændurnir hétu Þórður — Þórður Egilsson og Þórður Jörundsson — og sagan hefur gert þá að óvenju greindum og varfærnum mönnum, er ekki höfðu uppi deilur út af smámunum, heldur tóku hlutunum svo sem þeir komu fyrir. Nú vildi svo til, að þeir höfðu tekið sér ferð á hendur — og því gátu þeir alveg eins sótt heim Ólaf konung, úr því að jarlinn var úr sögunni. Þeir héldu því för sinni áfram til Hlaða og hittu þar fyrir Ólaf HEIMILISBLAÐIÐ 239
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Heimilisblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisblaðið
https://timarit.is/publication/431

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.