Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 22

Tveir um
listaverkiS
Dag einn árið 1615 söfnuðust nokkrir
ungir piltar saman framan við mikið og
fagurt skrauthýsi í Antwerpen, sem mál-
arinn frægi, Peter Paul Rubens, hafði ný-
lega komið sér upp, og stóðu þeir þar í
áköfum samræðum.
„Þú verður að segja það, Anthonis,"
sagði einn þeirra. „Filipp gamli dyra-
vörður veit, að stjarna þín er hátt á himni
hjá meistaranum. Hann lætur okkur ekki
synjandi frá sér fara, ef þú biður hann.
„Segðu það sjálfur," svaraði hinn, fríð-
ur og fagurskapaður unglingur og rík-
mannlega búinn, 16 ára gamall. „Þig lang-
ar víst til að sjá nýju myndina engu síður
en mig.“
„Já, það er auðvitað alveg satt,“ sam-
sinnti hinn pilturinn," mig langar ákaf-
lega mikið til þess og sama er að segja
um okkur alla. En þú verður samt að tala
við dyravörðinn — annars verður okkur
bara vísað burt.“
„Hvers vegna endilega ég,“ andæfði
Anthonis, en hálfhikandi þó. „Ég, sem er
þó yngri en þið allir hinir.“
„En þú ert elztur í listinni," greip ann-
ar fram í með ákafa. „Þú, sem varst ekki
nema 11 ára, þegar þú varst tekinn í mál-
araskólann hjá Balen.“
„Já, ég þori að veðja, að Anthonis verð-
ur orðinn meistari, áður en hann verður
20 ára,“ sagði sá þriðji.
„Og þarna kemur Filipp gamli,“ sagði
sá, sem fyrst talaði. „Segðu það nú við
hann, Anthonis, gerðu nú það fyrir okk-
ur.“
Aldraður maður, feitlaginn og hvítur
fyrir hærum í skrautlegum einkennisbún-
ingi kom út úr höllinni. Þegar hann sá, að
þessir ungu menn, sem þyrpzt höfðu sam-
an þarna framan við dyrnar, voru allt
saman nemendur húsbónda hans, Rubens
málara, varð hann auðsjáanlega forviða,
en sagði þó dálítið byrstur:
„Hvers vegna standið þið hér og glápið,
strákar? Meistarinn var að Ijúka við nýju
myndina rétt áðan, en nú er hann farinn
út. Þið eigið ekki að fá neina kennslu,
það, sem eftir er í dag.“
„Nei, Filipp, við vitum það,“ svöruðu
piltarnir mjög stillilega.
„Jæja, farið þá ykkar leið,“ rumdi
dyravörðurinn.
En piltarnir fóru hvergi. Þeir hnipptu
í Anthonis og ýttu góðlátlega við honum
til að koma honum fram fyrir hópinn.
Loks tók hann í sig kjark og vék sér að
dyraverðinum.
„Heyrðu, Filipp minn,“ sagði hann
ísmeygilega. „Við erum komnir hingað af
því, að við erum alveg friðlausir. Okkur
langar svo óstjórnlega að fá að sjá nýju
myndina, sem meistarinn okkar var að
ljúka við.“
„Nu-hu, einmitt," svaraði dyravörður-
inn. „En Rubens meistari sýnir ykkur
hana áreiðanlega sjálfur á morgun.“
„Já, en það er svo ógurlega langt að
bíða þangað til. ... Það getum við ómögu-
lega. Við erum alveg að farast, okkur
langar svo mikið að sjá hana. ... Góði
Filipp, lofaðu okkur snöggvast inn í vinnu-
stofuna! Við þurfum ekki nema aðeins að
líta á myndina andartak, svo getum við
strax farið út aftur.“
„Forvitnin er undirrót alls ills,“ muldr-
aði Filipp í skeggið. „Mér var sagt, að
enginn mætti fara inn í vinnustofuna,
fyrr en á morgun. Myndin er alveg ný-
máluð — ekki einu sinni orðin þurr enn
þá.“
„Æ, vertu nú góður, Filipp minn,“ bað
Anthonis. „Lofaðu okkur nú að líta á
myndina aðeins andartak. ... Það þarf
ekki að láta neinn komast að þessu.“
Dyravörðurinn var á báðum áttum.
Drengirnir mændu á hann átakanlega sár-
biðjandi. Það var auðséð, að þetta var
fullkomið alvörumál hjá þeim. Og þrátt
fyrir hryssingin á yfirborðinu, var FilipP
gamli undir niðri ekkert nema gæðin.
Hann vildi því gjarna verða við bón
þeirra.
242
HEIMILISBLAÐIP