Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 23

„Jæja, jæja, þá það,“ sagði hann loks.
„Ég ætla þá að lofa ykkur að koma snöggv-
ast inn og sjá myndina, en ekki nema ör-
stutt andartak, munið það. . . . Komið þá
með mér.“
„Þökk, þökk. Filipp,“ sögðu piltarnir
allir einum munni og gengu á eftir dyra-
verðinum inn í höllina og upp að dyrun-
um að vinnustofu meistara Rubens, sem
Filipp opnaði mjög hátíðlega. Jafnskjótt
og dyrnar lukust upp, þyrptist allur hóp-
urinn inn og þusti að nýja málverk-
inu, dásamlega fallegri Maríumynd, sem
strengd var í stórum myndatrönum inni
á miðju gólfinu.
Allt í einu ráku þeir upp angistaróp —
allir saman. Sá þeirra, sem fremstur var í
hópnum, hrasaði og datt beint á mynda-
trönurnar. í fallinu ætlaði hann að bera
fyrir sig aðra höndina, en kom þá ósjálf-
rátt við málverkið með þeim afleiðingum,
að höfuðið og hægri handleggurinn á
myndinni af Maríu urðu að ólögulegri
klessu, vegna þess, að litirnir höfðu ekki
náð að þorna. Pilturinn, sem fyrir þessu
óláni varð, reis þegar á fætur aftur, og
síðan stóðu þeir allir sem steini lostnir og
störðu þögulir og dauðskelfdir á skemmd-
ina, sem orðin var á hinu fagra listaverki.
Filipp gamli sló saman höndunum af of-
boði og skelfingu.
„Sagði ég ekki,“ stundi hann, „að for-
vitnin væri undirrót alls ills. Mikil var sú
yfirsjón að leyfa ykkur að koma hingað
inn! ... Hvað á ég að gera ? ... Ég er
glataður maður. Rubens rekur mig óðara
burtu. Það eitt er í það minnsta alveg
víst.“
Piltarnir þögðu allir og fundu til sekt-
ar sinnar, en svo brosti Anthonis allt í
einu.
„Það væri synd og skömm, kæri Filipp,“
sagði hann, „ef heimskupör okkar yrðu
til þess, að þú þyrftir að missa atvinnu
þína. Við skulum sjá til, hvort við getum
ekki lagfært það aftur, sem við höfum
eyðilagt. Ég ætla að reyna að mála yfir
skemmdina. Það ætti að vera hægt að
ganga svo frá þessu, að meistari Rubens
burfi aldrei neitt um það að vita.“
»>Já, já,“ hrópuðu hinir, „þú ert lang
færastur okkar allra. — Þú getur það
áreiðanlega, Anthonis.“
Það glaðnaði til muna yfir dyraverðin-
um.
„Já, það er ráð,“ sagði hann. „Taktu
nú á því, sem þú átt til, drengur minn.
Ég veit, að þú getur málað. — Nú loka ég
ykkur hér inni, þangað til skaðinn er
bættur.“
Að svo mæltu fór Filipp sína leið og
læsti dyrunum að vinnustofunni á eftir
sér.
Anthonis tók þegar til starfa og félagar
hans reyndu að flýta fyrir honum eins
og þeir gátu. Einn náði í litaspjald meist-
ara Rubens, aðrir blönduðu saman litum
og sumir gættu þess að hafa penslana til-
búna og rétta þann, sem við átti til Ant-
honis strax og hann þurfti á honum að
halda.
Drengurinn málaði af kappi og allar
taugar í líkama hans voru hástemmdar.
Innan skamms var hugur hans orðinn svo
altekinn af viðfangsefninu, að hann heyrði
ekki einu sinni hvatningar- og aðdáunar-
orð félaga sinna. En þegar hann loksins
hafði lokið við það og skemmdin var af-
máð, færði hann sig lítið eitt aftur á bak
heimilisblaðið
243