Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 37

„Hefurðu lengi búið hér?“ spurði Rin-
aldo.
„Ó, nei,“ svaraði sá gamli. „Þó meira
en mannsaldur."
Rinaldo horfði á hann rannsakandi aug-
um og spurði: „Þú átt þá meira en manns-
aldur að baki?“
„Tvo,“ var svarið.
Rinaldo horfði enn á hann efinn á svip.
Öldungurinn var samt hinn rólegasti. Þeg-
ar Rinaldo ætlaði að spyrja einhvers frek-
ar, þá heyrði hann söng og sá nokkrar
konur með slæður fyrir andliti ganga fram-
hjá.
„Hverjar eru þessar?“ spurði hann.
„Lærisveinar mínir.“
„Hér eru þá líka konur?“
„Lærisveinar vízkunnar, prestar í must-
eri náttúrunnar og sannleikans.“
Rinaldo þagði, og öldungurinn bað hann
að fylgja sér eftir. Þeir fóru inn í lát-
laust herbergi og settust.
„Vinur! Hvers vegna fórstu á burt frá
höllinni án þess að segja frá því? Þar eru
menn mjög órólegir vegna brottfarar þinn-
ar.“
„Hverjir?“ spurði Rinaldo snöggt.
Öldungurinn benti á stóran spegil úr
gljáfægðum málmi, sem hékk uppi í her-
berginu. Rinaldo leit á spegilinn og sá sér
til mikillar undrunar bæði Láru og Lodo-
vico lifandi fyrir sér. Hreyfingar þeirra
og andlitsdrættir gáfu til kynna, að þau
voru að ræða saman.
„Ég heyri, hvað þau segja,“ sagði gamli
maðurinn. „Ég heyri það með innri eyr-
um.“
„Hvað eru þau að segja?“
„Stúlkan er kvíðafull vegna hvarfs þíns.
Þjónn þinn hélt, að þú hefðir aðeins farið
í stutta gönguferð. Hún lætur sér þessa
skýringu ekki nægja.“
Rinaldo þagði stundarkorn. Og öldung-
urinn truflaði ekki hugleiðingar hans. —
Þegar Rinaldo leit aftur í spegilinn, sá
hann Láru í herbergi sínu og ritarann í
faðmi hennar. Hann sneri sér undan og
sagði: „Vinur! Þú ert mikill maður.“
„Þú getur líka orðið það, sem ég er,“
sagði öldungurinn. „Ég er ekki sá eini
minnar tegundar í heiminum.“
Rinaldo stundi þungan og spurði:
„Þekkir þú mig?“
„Hvers vegna ætti ég ekki að þekkja
þig?“ spurði gamli maðurinn og benti á
spelgilinn.
Rinaldo sá sjálfan sig í stigamannsbún-
ingi sínum fyrir utan einsetumannskofa
Donatos. Hann hrökk saman og spurði:
„Þekkir þú líka Donato?“
„Hví ekki það?“ spurði sá gamli og
benti aftur á spegilinn.
Þar stóð Donato við vinnu í garði sín-
um. „Ég skal sýna þér nokkra aðra menn,
sem þú kannast við,“ hélt sá gamli áfram.
„Líttu í spegilinn. Þeir fara þar fram-
hjá.“
Rinaldo leit í spegilinn og sá della Roc-
ella prins, föður hinnar yndislegu Aure-
liu. Hann gekk fram og aftur í herbergi
einu og las í bók. — Nú breyttist um-
hverfið, og Rinaldo sá inn í klausturklefa,
þar sem Aurelia svaf í rúmi sínu. — Hann
andvarpaði og leit niður fyrir sig. Þegar
hann leit upp aftur, sá hann Martagno
greifafrú. Hún sat í laufskála sínum og
grét. — Rinaldo stundi þungan. — Sviðið
breyttist. f eyðilegu umhverfi reikaði
förukona. Það var Rósa.
„Er hún enn á lífi?“ spurði Rinaldo.
„Hún lifir,“ var svarið.
„Sé ég hana aftur?“
Öldungurinn hugsaði sig um og sagði:
„Núna get ég ekki sagt það með vissu.“
Rinaldo þagði.
Gamli maðurinn spurði: „Viltu sjá enn
aðra kunningja þína?“
„Nei,“ svaraði Rinaldo.
Blátt silkitjald var dregið fyrir spegil-
inn.
Rinaldo endurtók það, sem hann áður
hafði sagt: „Vinur! Þú ert mikill maður.“
Gamli maðurinn brosti og sagði: „Þú
átt að sjá, hve djúpt ég kafa í leyndar-
dómana. Ég skal sýna þér það, sem duld-
ist í launhelgum Egyptalands. Þá hef ég
afhjúpað. Lærsveinar mínir munu setja á
svið sjónleik fyrir þig. Hann er til skemmt-
unar, en vekur einnig til umhugsunar.“
Hann stóð upp, þegar hann hafði þetta
mælt, og leiddi Rinaldo í fagran sal, þar
sem táknmyndir allra guða veraldarinnar
voru málaðar á veggina.
heimilisblaðið
257