Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 41

Gestgjafinn kom til móts við þá í hlið-
inu og sagði, að gistihúsið væri svo fullt,
að hann gæti vart boðið þeim viðunandi
gistingu. Rétt í þessu hefðu einmitt kom-
ið maður og kona ásamt fleira fólki og
fengið síðustu herbergiskytrurnar.
Rinaldo langaði ekki til að halda ferð-
inni áfram og sagðist gera sér að góðu,
hvaða pláss, sem um væri að ræða. Hann
steig af hestinum í húsagarðinum og kom
þá auga á vagn einn, sem nýbúið var að
spenna dráttardýrin frá. Hann varð undr-
andi, þegar hann sá Olimpíu í vagninum.
Hann hafði enn ekki jafnað sig eftir þessa
sjón, þegar hann sá hinn illræmda höfuðs-
mann hinu megin við vagninn.
Höfuðsmaðurinn var fljótur að grípa
til skammbyssunnar, þegar hann sá, hver
hér var á ferðinni, og skaut á Rinaldo.
Hann hrópaði: „Hitti ég þig nú hér, bóf-
inn þinn.“
Kúlan særði vinstri öxl Rinaldos. Olim-
pía leitaði strax skjóls í vagninum og æpti
hástöfum af hræðslu.
Þegar Lodovico sá, hvað við hafði bor-
ið, skaut hann á höfuðsmanninn og særði
hann illa á hægri handlegg. Hann féll til
jarðar og hrópaði af öllum lífs og sálar-
kröftum: „Lokið hliðinu! Handtakið
þennan mann hjá hestinum. Rinaldini er
hér mitt á meðal okkar.“
Við þessi hróp komst allt í uppnám.
Gestgjafinn, vinnumenn hans, þjónar höf-
uðsmannsins, nokkrir rekstrarmenn, burð-
armenn, ökumenn, nokkrir riddarar, sem
voru á verði í gistihúsinu, réðust með
svipum, bareflum, hökum, heykvíslum og
sverðum gegn Rinaldo og mönnum hans
tveim. Vinnumaður einn hljóp til hliðsins
til þess að loka því. Nero skaut til hans og
þaut á harða stökki út um opið hliðið.
Rinaldo greip til skammbyssu sinnar,
en þá var gripið í hann aftan frá. Honum
var varpað til jarðar, áður en hann gat
hleypt af skoti. Sex menn lágu ofan á hon-
um, bundu fætur hans og hendur.
Lodovico veiti einum af þjónum höfuðs-
mannsins banahögg og öðrum mikið sár á
handlegg, áður en hann féll.til jarðar við
mikið höfuðhögg. Hann hlaut sömu með-
ferð og húsbóndi hans. Hann nísti tönn-
um, og andlit hans afmyndaðist í aflvana
æðiskasti.
Rinaldo leit til hans alvarlegur í bragði
og sagði: „Hæ, Lodovico, hvers vegna læt-
urðu svona? Hinzta stundin rennur upp í
lífi hvers manns — einnig hjá okkur.“
„Það veldur ekki reiði minni,“ sagði
Lodovico og stundi, „heldur það, að þessir
ræflar skuli hafa ráðið niðurlögum okkar.
heldur hefði ég kosið, að við hefðum fall-
ið í ærlegum bardaga."
„Örlögin vildu annað,“ svaraði Rinaldo.
„Vertu rólegur og æðrulaus. Við erum
enn ekki komnir á aftökustaðinn. Ef við
eigum að láta þar lífið, þá getum við ekki
breytt því í vanmætti okkar.“
Á meðan þessu fór fram, hafði höfuðs-
maðurinn falið fanga á hendur riddurun-
um til gæzlu og sagt þeim, hvaða verðlaun
þeir fengju fyrir afrek sitt hjá stjórn-
inni. Ákveðið var að hafa stranga gæzlu
á föngunum um nóttina og fara með þá
daginn eftir í sigurgöngu til næsta dóm-
ara. Fangarnir voru færðir til herbergis
eins og vörður settur hjá þeim.
Höfuðsmaðurinn var borinn inn í rúm
og bundið um hann eins vel og kostur var,
þar til hægt væri að ná til læknis. Olimpia
var í miklum vanda stödd. — Gestgjafinn
safnaði saman öllum, sem átt höfðu þátt
í bardaganum og handtöku ræningjanna.
„Lítið hér á borðið,“ sagði hann. „Hér
stendur skrifað með krít, hvað hver og
einn fær í hlut af þeirri upphæð, sem
sjtórnin hefur sett til höfuðs Rinaldinis.
Þar að auki höfum við nú öðlazt frægð og
mikinn heiður, já, munum hljóta þakklæti
og virðingu allra eyjaskeggja. Gistihús
mitt mun af þessum sökum verða jafn-
frægt og merkisstaður úr styrjaldarsög-
unni.“
Einn rekstrarmannanna ýtti húfunni
sinni hugsandi frá vinstra eyra yfir á
það hægra og sagði: „En munu menn
Rinaldinis skilja eftir stein yfir steini í
þessu gistihúsi?“
Gestgjafinn varð vandræðalegur og
spurði kvíðafullur: „Hefur hann fleiri
mönnum á að skipa?“
„Asni,“ hrópaði rekstrarmaðurinn, „Það
ættirðu þó að vita. Hann hefur flokk
manna, sem óttast ekki sjálft eldsvítið.
HEIMILISBLAÐIÐ
261