Heimilisblaðið - 01.12.1961, Blaðsíða 43

„Ó, já,“ svaraði Nero. „Ég bjóst við því.
Það gerir ekkert til. — Ég kom mér á burt,
rakst á verði Luiginos, sendi einn þeirra
til hans til að segja honum, hvað fyrir
hefði komið. Hina verðina átta að tölu
tók ég með mér. Við klifum yfir girðing-
arnar og inn um gluggana og nú erum
við hér. Ég veit, að Luigino verður brátt
til staðar.“
„Nero,“ sagði Rinaldo. „Ég skal launa
þér og félögum þínum þetta afrek ríku-
lega.“
„Nú skulum við koma okkur út í skyndi.
Hér eru vopn, ef einhver gerir hávaða."
Þeir læddust niður. Allt var kyrrt og
hljótt í húsinu. Hinir biðu í húsagarðin-
um. Þeir tóku eins marga hesta og múl-
dýr úr útihúsinu og þeir gátu náð í. Og
nú létu þeir til sín heyra. Nú vöknuðu
menn í gistihúsinu, og aðvörunarmerki var
gefið.
Nú var púðurkerlingu skotið á loft fyr-
ir utan gistihúsið.
„Hæ þetta er merki frá Luigino. Nú
var ekki lengur hægt að halda aftur af
körlunum. Þeir skutu nokkrum kúlum inn
í stóra salinn, þar sem menn höfðu búið
um sig á flatsængum. Þaðan heyrðust
óskapleg óhljóð.
Um leið og skothvellirnir heyrðust, var
hliðið brotið upp utan frá, og flokkur
Luiginos þyrptist inn í húsagarðinn. Nú
jókst hávaðinn um allan helming. Hesthús-
ið var tæmt í einu vetfangi.
Þegar Luigino heyrði, að Rinaldini hefði
verið bjargað, þaut hann til hans og faðm-
aði hann að sér. Jafnframt gaf hann
merki til brottfarar. Ræningjarnir skutu
enn einu sinni af byssum sínum á gisti-
húsið, hesthúsið og önnur útihús og héldu
svo burt með herfang sitt. Þeir höfðu far-
ið stuttan spöl, er þeir heyrðu í herklukk-
um. Þeir litu við og sáu gistihúsið í björtu
báli.
Hræðsluópin bergmáluðu í brennandi
húsunum. ... Það fór hrollur um Rinaldo.
Hann huldi andlitið í höndum sér og flýtti
sér sem mest hann mátti til fjallanna. ...
Rinaldo lá í hvílu sinni í tjaldinu nótt
sem dag. Flestir voru farnir í könnunar-
ferðir þar á meðal Lodovico og Nero.
Luigino gekk til Rinaldos, horfði á hann
um stund og sagði:
„Þú sérð að þú ert einskis nýtur fyrir
mennina utan okkar flokks. Heimurinn
hefur þér ekkert að bjóða, engan sama-
stað handa þér. Vertu kyrr í hinum dular-
fullu dölum, skógum og auðnum, sem hinn
óttalegi, en um leið virðulegi leiðtogi.
Gefðu þig ekki hugarvíli á vald. Teningun-
um er kastað, hvað sem hver segir.
„Þú hefur satt að mæla.“
„Þetta þykir mér gott að heyra. Hér
með endurnýja ég hið fyrra tilboð mitt.
Taktu við forystu flokksins. Ég ætla að
verða aðstoðarforingi þinn.“
„Ég skal fúslega vera hér um kyrrt, en
forystu manna þinna get ég ekki tekið að
mér. Treystu jafnt á mig og aðra menn
þína, þegar vanda ber að höndum.“
Þeir voru enn að tala saman, þegar
merki var gefið frá einum njósnarflokk-
anna, sem var að koma heim. Lodovico var
móður mjög, þegar hann gekk inn í tjaldið
og sagði: „Við höfum gómað feitan bita,
og þú hlýtur að verða því mjög feginn. Við
höfum handsamað höfuðsmanninn og
Olimpiu hina fögru.“
Þau voru bæði leidd í fjötrum inn í
tjaldið.
Rinaldo brá, þegar hann leit á fang-
ana. Olimpia horfði stundarkorn á hann
þögul og spyrjandi, en kraup svo niður
og sagði: „Ég fel mig á vald þinnar misk-
unnar.“
Rinaldo benti henni að standa á fætur
og sagði: „Ég er ekki foringi þeirra manna,
sem hafa tekið ykkur til fanga. Foringinn
stendur við hlið mína. Beinið óskum ykk-
ar til hans. Ég er ekki dómari ykkar. En
þar sem ég á þér, hugrakka vinkona,
frelsi og líf mitt að þakka, þá bið ég vin
minn, Luigino af þeim sökum að láta þig
lausa.“
„Hún er frjáls ferða sinna,“ hrópaði
Luigino. Fjörtarnir voru leystir af henni
þegar í stað. Luigino tók aftur til máls:
„En hvað snertir þennan höfuðsmann, þá
skulum við geyma hann í hellinum, þang-
að til Lodovico hefur frætt mig um allt
það, sem hann hefur gert á hluta vinar
okkar hins mikla Rinaldinis.“
Höfuðsmaðurinn mælti: „Það sem ég
heimilisblaðið
263