Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 3

Þeim manni gleymi ég aldrei
EFT|R Edvin Muller
í*að Var eitthvað táknrænt við það, að
syrsti fundur minn við Otto Furrer átti
^61 stað einmitt um leið og ég leit Matter-
j ri1 augum í fyrsta sinn — þann ægi-
^ kra fjallstind, sem var hluti af tilveru
nails- Furrer var þekktur í hinum sviss-
®ka fæðingarbæ sínum, Zermatt, undir
aatn'
^&nn
fjali
lnu Matterhorn-Furrer. Án efa hafði
öllum öðrum oftar gengið á þetta
kn ’ og sagt var, að hann væri því gagn-
^^Uugur — hverri skoru, hverri nibbu.
hiófi? S1^ur feif harin a Matterhorn sem
nerja -—mótherja, sem hann bæði elsk-
tei °g Virfj — og 1 síðustu viðureign
^ólin^ Var hai^ -fj^jj^’ sem öar sigur af
nj^Urriarið 1928 var ég á vikulangri göngu
inaopjPana- Lokatakmark mitt var Zer-
gai, ’ ^iun frægi mótsstaður fjallgöngu-
klifPa’ en þar ætlaði ég að freista þess að
k°r^a UPP eftir lægri fjallshlíðum Matter-
Öxj ®iðla kvölds náði ég með mal um
^ikl * ^ikolaital, var um nóttina í St.
bfaLifUs 0k hélt af stað áfram með fjall-
l 111111 arla næsta morgun til Zermatt.
Upp !Js^a klukkustund var lestin að silast
kletf r°kótta brautina milli furuvaxinna
hítrgas^01'ninga’ meðfram lítilli en straum-
btðp 1 fjallaelfur. Skyndilega voru að-
ölasti jlergveggirnir að baki — og við
bykigt i atterh°rn. Hversu vel sem niaður
kannast við útlínur þessa fjalls af
ljósmyndum, verður sú stund, er maður
sér það sjálfur í fyrsta sinn, ætíð ógleym-
anleg. Það er eitthvað hrollvekjandi við
allar þessar þverhníptu hengjur, og hvern-
ig sjálfur hátindurinn gnæfir upp yfir
allt. Maður kemst ekki hjá að leiða hug-
ann að því, hversu mörg mannslíf þessar
snarbröttu hengjur hafa kostað.
Á stöðvarpallinum í Zermatt stóð hópur
fjallgöngumanna — kraftalegir, veður-
barðir menn, búnir ísöxum og kaðalhesp-
um. Einum þeirra varð litið til mín. Ég
leit á hann á móti og virti hann fyrir mér.
Hann var útlimalangur og sterklegur,
næstum tveir metrar á hæð. Ég held ég
hafi aldrei séð jafn herðabreiðan mann.
Mér varð litið af honum á hátind Matter-
horns, og þaðan á hann aftur.
„Ættum við að klifra þangað upp í
sameiningu?" sagði hann og brosti. Mér
líkaði vel við hann þegar í stað. Hann
kynnti sig og kvaðst heita Otto Furrer,
lyfti ferðapoka mínum á öxl sér sem ekk-
ert væri, og síðan urðum við samferða
gegnum aðalgötuna og að hóteli mínu,
Monte Rosa. Ég vissi það fyrirfram, að í
því húsi voru ýmsar heimsfrægar viður-
eignir við Matterhorn skipulagðar og ráð-
gerðar, m. a. hin fyrsta, ógleymanlega, sem
farin var 1865. Hér höfðu Englendingarn-
ir fjórir, sem fyrstir komust upp á topp-
inn, ákveðið hvaða leið þeir skyldu fara.