Heimilisblaðið - 01.03.1963, Page 4

Aðeins einn þeirra komst aftur til baka.
Áður en við Otto hófum fjallgönguna
næsta morgun, gengum við í verzlanir.
Hjá skósmið einum sá hann svo fyrir, að
ég fengi sérstaka nagla undir skóna mína,
og síðan hjálpaði hann mér við að kaupa
ísöxi og annan útbúnað. Um ellefuleytið
hófum við gönguna upp á við; það var
grasigróin braut við fjallsræturnar, sem
eru 1675 metrum hærra en þorpið Zermatt.
Þetta varð löng og lýjandi ganga í hita-
mollu. Ég hóf gönguna strax af kappi, en
Otto hélt aftur af mér, svo að senn tókum
við upp rólegan og skynsamlegan göngu-
máta hins vana fjallamanns. Við lögðum
leið okkar í krákustígum yfir grænar
engjalendur, framhjá litlum svipríkum
sveitaþorpum með svarttjörguðum bjálka-
kofum. Og stöðugt gnæfði Matterhorn yfir
höfðum okkar, með fánaborg af skýjum
sveipaða um tindinn.
„Hann hefur kveikt sér í pípu í dag,
blessaður," sagði Otto og horfði næstum
lotningarfullur upp á fjallið. „Snemma í
fyrramálið verðum við komnir upp.“
Það fór um mig fiðringur af eftirvænt-
ingu.
Undir rökkur komum við að Belvédére.
lítilli krá við rætur hins eiginlega 1200
metra háa og dökka fjallstinds. Sökum
hins einmuna góða veðurs var kráin þétt-
setin gestum. Fjallgöngugarpar sátu þarna
umhverfis rauðglóandi ofn og ræddu
áhugamál sín á sérkennilegri mállýzku
sinni, einkum þó í hvaða röð þeir ættu að
leggja af stað næsta morgun. Ég tók eftir
því, að menn veittu mjög athygli því, sem
Otto hafði til málanna að leggja.
Það var nístingskuldi þessa nótt. Ég fór
í rúmið í öllum fötunum. Hvað eftir annað
um nóttina þaut ég út að glugganum og
leit upp til tígulegs f jallrisans, sem lá laug-
aður í tunglsskini. Hengjur hans og bratt-
ar virtust nú enn uggvænlegri en í dags-
birtu. Mér lá við að óska þess, að veður-
skilyrðin versnuðu, svo að ekkert yrði úr
fjallgöngu næsta morgun. Ég hef heyrt
þekkta og þaulreynda fjallgöngumenn
viðurkenna, að þeir hafi aldrei vaxið upp
úr því að finna fyrir þessari tilfinningu
einmitt undir dögun.
En klukkan var ekki nema þrjú, þegal
Otto barði að dyrum hjá mér. Morgui1'
maturinn var ekki annað en bolli af hálf'
volgu kaffi, ásamt tveim grófum rug'
brauðssneiðum. Otto batt tauminn núU1
okkar, og síðan tókum við að klifra upP
fjallbrattann. Ég fór á eftir, hægt og tfie
erfiðismunum.
„Komdu,“ hrópaði Otto. „Það er ekk1
svo ýkja-bratt hérna.“
Ég gat ekki betur séð en bergvegguri1111
lægi lóðrétt upp á við. Ég fikraði mig u1®
mestu erfiðismunum af einni syllunni y11
á aðra.
„Nei-nei, ekki svona,“ hrópaði Ott°<
„sjáðu, hvernig ég fer að þessu!“ , .
Það var engu líkara en hann svif1
lausu lofti yfir klettasyllunum. Hann 110 ^
aði svo til einvörðungu fæturna, studd1
aðeins endrum og eins við með höndunuu1
og hallaðist svotil aldrei upp að berg111^,
með líkamanum öllum. Það er einmitt þeS
jafnvægistækni, sem er aðalatriðið 1 Ua
göngum nú til dags.
Þegar á leið, gekk mér nokkru betur>
fyrir kom þó, að brattinn varð xnér_
megn. Þá varð ég, þó mér væri það ójJ11 ’
að hrópa: „Togaðu í!“ Og Otto brostj,
lítið ertnislega, og vippaði mér upp a 1
með traustu og sterku átaki.
Stundum stóð ég skjálfandi á óel11^
um og með útþanda arma örskamfflt
honum, án þess að kunna fótum ^1111 .
forráð — í bókstaflegustu merkingu. » „
ferð bara einum metra lengra til hse* ’
sagði hann þá, án þess að líta niður ™
sig. Og þegar ég athugaði betur, var j
mitt fær leið á þeim stað, sem hann na
tilnefnt.
Fjórum klukkustundum síðar voruULílj1
komnir næstum upp á hátoppinn — .^j,
klettahrygg 4482 metra yfir sjávaj
Síðasti hluti fjallgöngunnar var tilt° u^,
auðveldur. Þegar við vorum alveg að ^
ast upp, vék Otto til hliðar, til
lofa mér að verða á undan upp a . gjgri
inn. Og þegar ég svo stóð þar upP1’ ,^\,
hrósandi, þrýsti hann hönd mína og g
aði svo að undir tók. Ég hafði s1
Matterhorn! tók
Áður en við hófum niðurgöngulia’
48
HEIMILIsB