Heimilisblaðið - 01.03.1963, Síða 5
Otto mig yfir að þeirri hlið tindsins, sem
^ssi að Valtournanche-dalnum í Italíu. Ég
*6't þangað sem hann horfði, og ósjálfrátt
t'opaði ég nokkur skref til baka. Þaðan sem
við stóðum virtist fjallið einn lóðréttur
Ve&gur niður á flatlendi. Maður sá græn
engin í dalnum, stráð bændabýlum eins
eg örsmáum brúðuleikhúsum, langt, langt
yrir neðan okkur. Það virtist óhugsandi,
nokkur kæmist upp eða niður slíkan
Jargvegg. En þó höfðu ítalskir f jallagarp-
ar bundið reipi þétt utan um bergsnös rétt
Vl® fætur mér. Þarna hékk það fram af
br
uninni og hvarf út í rúmið fyrir neðan.
”Það er þessa leiðina, sem maður fer nið-
Ur>“ mælti Otto. Og þetta var einmitt hin
^ga Matterhorn-leið, sem kostað hafði
est mannslífin.
»Mér fellur ekki þetta reipi,“ sagði Otto
hristi höfuðið. Kannski hafði hann
grun um það, sem framtíðin geymdi í
skauti sínu.
n Við snerum við og tókum að fikra okkur
'ðiir brattann hinum megin, í átt að Zer-
Síðla dags fórum við framhjá
n ,6 védére, og þegar við skildum fyrir utan
°nte Rosa, sagði Otto með blik í auga:
ið ’íimn góðan veðurdag, mein Herr, verð-
^er ef til vill fjallgöngumaður.“
. ^æstu árin kleif ég allmörg þau fjöll,
kv nrt Otto, sem liggja í hvirfingu um-
-fis Zermatt. Þeirra á meðal var Zinal-
u n°rn, sem með bröttum sínum og hengj-
Ur l’eynist Matterhorn harður keppinaut-
al^Ott° var að eðlisfari fátalaður maður,
g , bví innilokaður, en stöku sinnum
sJál/^ ^engl® hann til að tala örlítið um
Hio •&n srg' Éaginn sem við snæddum
Sa l^Unverð uppi á hátindi Zinalrothorns,
Se 1 hann mér hreykinn af föður sínum,
gar ^af®i verið fyrirliði allra fjallgöngu-
6i P.a í nágrenni Zermatts. Hann talaði
R lg um konu sína og börnin fjögur.
ken 11 Var t*egar búinn að veita þeim fyrstu
t^^^stundirnar í fjallgöngum. Otto var
en ni' kaÞólskrar trúar, og ég hef oftar
sök6lnu sinni orðið að hætta við fjallgöngu
að ^ess> hann vildi ekki láta hjá líða
0ema til messu.
bi4iu 0 Éurrer var þeim fágæta hæfileika
n að geta smitað aðra með hinum
EiMilisblaðið
Matterhorn.
brennandi áhuga sínum á öllu því, er að
fjöllum laut. Góður leiðsögumaður í fjall-
göngum gerir allt sem hann getur til að
samferðamaður hans finni til öryggis, en
þegar maður var með Otto hlaut maður
eitthvað miklu meira en aðeins umhyggju
kunnáttumanns. Hann beinlínis sá um
mann, og hann fékk mann til að njóta f jall-
göngunnar í síauknum mæli og taka þátt í
vitneskju hans um fjöllin. Við urðum allir
góðvinir hans.
Því að ég var enganveginn einn um
þessa tilfinningu. Hvarvetna þar sem menn
komu saman til að ræða um fjallgöngur,
heyrði maður nafn hans nefnt hvað eftir
annað, og margir útlendingar pöntuðu
Otto Furrer sem leiðsögumann sinn óðara
og þeir komu til Zermatt.
Síðast veitti hann leiðsögn frú Hildu
Erlanger frá New York. Mestan hluta júlí-
mánaðar 1951 voru þau að klifra upp
fjöllin við Zermatt. Þann 26. júlí loru þau
sömu leið upp Matterhorn og við Otto
höfðum farið. Þegar niður skyldi halda,
settist hann á brúnina og lét reipið, sem
batt þau saman síga ofurhægt úr höndum
sér, en hún var komin góðan spöl niður á
undan honum. Síðan sveiflaði hann sér
sjálfur fram af brúninni og tók að klöngr-
49