Heimilisblaðið - 01.03.1963, Side 6

ast niður á við, bundinn í reipið, sem fest
var um snösina.
Og þá skeði það. Reipið fyrir ofan hann
slitnaði sundur, og hann hrapaði 80 metra
og lenti utan í bjarginu tvisvar sinnum.
Hnykkurinn á reipi því, sem batt þau tvö
saman, þreif frú Erlanger einnig með í
fallinu. Það eitt varð henni til lífs, að reipið
slöngvaðist utan um nibbu, sem stóð út úr
fjallinu. Þannig héngu þau hvort á sínum
enda — en 600 metra regindjúp fyrir
neðan.
Otto hafði höfuðkúpubrotnað og var lát-
inn að nokkrum mínútum liðnum. Frú Er-
langer var illa brotin og meðvitundarlaus.
Nokkrir aðrir f jallgöngumenn höfðu fylgzt
með slysinu, og þeir lögðu þegar af stað
niður á bóginn og færðu þær fregnir, að
bæði væru látin. Um nóttina fór hópur
ítalskra leiðsögumanna upp að slysstaðn-
um til að ná í líkin. Þeim til mikillar undr-
unar heyrðu þeir hróp frú Erlanger, sem
komizt hafði til meðvitundar aftur. Hún
var flutt til Cervina, þar sem hún síðar
meir jafnaði sig. Lík Ottos var flutt til
Zermatt þegar næsta dag.
Allan næsta sunnudag og mánudag flutti
fjallalestin vini Ottos upp til Zermatt. Það
varð að fresta jarðarförinni í margar
klukkustundir, því að lestin hafði ekki get-
að tekið alla þá, sem vildu vera viðstaddir.
Fjallagarpar báru kistuna í kirkjugarðinn
í Zermatt, þangað sem svo margir hafa
hlotið hinzta legurúm, sem látizt hafa í
viðureign við Matterhorn. í fjölmennri lík-
fylgdinni gaf að líta forustumenn ýmissa
fjallgönguhópa og skíðafélaga, auk yfir-
valda næstu héraða, fjölda fjallgöngu-
garpa, sem Otto hafði veitt leiðsögn, og
síðast en ekki sízt fjölmenna fjölskyldu
hans. Þetta var ein svipmesta jarðarför,
sem íbúar Zermatts minntust. Hinn þekkti
fjallgöngumaður, Sir Arnold Lunn, flutti
Otto Furrer hinztu kveðju í stuttri en
hrífandi ræðu.
Matterhorn varpar skugga sínum á gröf
hans, og frá hinzta hvílustað sínum má
Otto líta upp til hinna voldugu fjallatinda,
sem hann unni svo af hjarta.
V •¥■ #
SÓLARGEISLARNIR
Sólin var rétt nýrisin upp og stóð nu
kyrr á himinboganum eins og skínandi
fagur skjöldur. Hún varpaði geislum stf1'
um yfir gervallt landið, til þess að vekja
alla þá sem sváfu. Einn þessara geisla kom
á lævirkjann. Hann var ekki lengi að vapPa
út úr hreiðrinu, fljúga hátt í loft upp
bregða á dillandi lag, til lofs og dýrtte1
hinum undurfagra morgni. Annar gelS
lenti á héranum. Hann nuggaði stírurnal
aðeins lítið eitt, hljóp síðan út úr skógin'
um og fram á engi, þar sem hann fan11
kjarngott safgresi og ilmandi jurtir se5
til morgunmatar. Og svo var það þriðJ1
geislinn, hann brauzt inn í hænsnakofann>
Haninn rak upp gal, og hænurnar flu£u
niður af prikum sínum, kvökuðu og stukka
síðan út í garð til að sækja sér gómfylli.
bera inn í hreiðrin. Fjórði sólargeisli1111
vitjaði dúfnanna, sem kurruðu hver upP
aðra, því að dyrnar á kofanum þeirra v° ,
enn læstar. En svo þegar þær opnuðus >
flugu þær allar með tölu hátt í loft
og út yfir bauna-akurinn, þar sem þær se .
ust og lásu ertur sér til saðningar. Fin^
geislinn kom til býflugunnar smáu. I1 .
kom á hraðaflugi út úr býkúpunni sinn^
hristi smágert ryk af vængjum ser
flaug síðan út yfir runnana og rósatre ^
sótti sér hunang og fór með það heim-
kom loks síðasti geislinn að rekkju sve
purkunnar. En svefnpurkan lá kyrr. & ^
sneri sér bara á hina hliðina og hrau >^
meðan allar aðrar skepnur skaparans n
þess að vaka og vera til.
☆ ★ ☆
Kvöldsýn
Áfram synda, ofar tindum vaka
ský, sem vindum undan aka,
ótal myndbreytingum taka.

50
HEIMILlSBbA