Heimilisblaðið - 01.03.1963, Síða 7

VENGANZA
~~ býðir hefind
Stuttu eftir að ég var kominn til Perú,
byrjaður að vinna hjá norðuramerísku
yTirtæki, var ég sendur í ferðalag yfir
Andesfjöllin. Erindið var sumpart jarð-
fæðilegs eðlis — sumpart diplomatiskt.
bað var viðvíkjandi gamalli silfurnámu,
Sem hét Mil Vetas (Þúsund æðar) og var
Vl® Amazon-fljótið nálægt Galera í ca.
s®xtán þúsund feta hæð. Námuna átti fjöl-
shylda, sem bar nafnið Calderon. Þessi
Jölskylda var heldur óvinveitt „Gringo“
^yrirtæki okkar, sem þeir töluðu um
eð fyrirlitningu, vegna þess að við vor-
^ Norður-Ameríkumenn. En þrátt fyrir
e buðust þeir nú til að selja okkur
v^öiuna. Og ég átti að komast að því, hvers
ehfí!a ^eir vhdu selja. Það hlaut að vera
hvað gruggugt saman við þetta tilboð.
við be^'ðum enga þörf fyrir námuna, en
l . kátum ekki svona tafarlaust afþakkað
boð
l'OJl
fí,
fvá annarri eins fjölskyldu og Calde-
vegna þess að það er gamalt orðtæki
þea **erú, sem segir: „Þú skalt ávallt gæta
bí)SS’ ab vera eins nálægt versta óvini
0g þú getur“.
Verj5 hafði ástæðu til að ætla, að þetta
0.r ’ Sem mér var falið, væri spennandi
UjnT^tilegt, en ég hafði engan grun
að það væri einnig hættulegt.
úie ^ t®k lestina í Calapalea, Kyrrahafs-
1 fjórtán þúsund feta hæð. John
fyl aw> bezti jarðfræðingurinn okkar,
^ i mér að lestinni og gaf mér góð ráð.
erUð l'eC^’ munið nu,<< sa^Si hann, „að þér
Vel.j*Ungur °S óþekktur á þessum slóðum.
á V(v t*ess vegna varkár, og hlaupið ekki
bvj ,Ul' Sagnvart Calderon-fjölskyldunni,
fariðUn er mjög slungin. Ég hefði sjálfur
Uíerrji’ bætti hann við, „ef ég hefði kunnað
bej,, ega wikið í spönsku, til að skilja hvað
r Segja.“

Mili
sblaðið
Ég hló og svaraði: „Si, senor.“
Ég gerði mér góðar vonir um að mér
myndi semja vel við Calderon-fjölskyld-
una. Á háskólanum í Kaliforníu hét einn
af félögum mínum Viktor Calderon, og
hann var einhvers staðar frá vesturhluta
Suður-Ameríku, og ef þetta væri sama f jöl-
skyldan, þá væri allt gott.
Á leiðinni gegnum borðsalinn bað ég
þjóninn um að færa mér tvöfaldan koniak
um setustofuvagninn, og þegar ég augna-
bliki síðar, gekk þangað inn, kom ég auga
á unga stúlku, sem var ákaflega hrífandi.
Hún var vel klædd, eins og kona af góð-
um ættum, og mér virtist hún geta verið
átján ára. Annars var ekki gott að gizka
á það, vegna þess að konur í Perú þroskast
ótrúlega snemma. Hár hennar var kopar-
brúnt og augun grágræn, húðin falleg,
bogadregnar augnabrúnir og hrífandi
varir.
Ég settist á móti henni, hinum megin
við ganginn og horfði á hana. Ég furðaði
mig á því að hún skyldi ferðast ein, það
gera siðsamar stúlkur í Perú ekki. Hún
bar engan giftingarhring.
Þjónninn kom með koniak, og ég hvíslaði
að honum: „Hver er þessi senorita?“ í
Lima, höfuðborg Perú, þekkjast allir, svo
mér var ljóst að hann myndi vita það.
„Þetta er senorita Calderon — senorita
Carmela.“
„Hvert er hún að fara?“
„Líklega til Galera,“ sagði þjónninn.
„Fjölskylda hennar á námu þar í nágrenn-
inu.“ Og hann kyssti á fingur sér og
glennti upp augun til að láta í Ijósi skoðun
sína á andliti hennar og vexti. Ég fylgdist
með ungu stúlkunni og beið eftir tækifæri.
Þegar hún reyndi að opna glugga, stökk
ég á fætur og sagði: „Leyfið mér, senor-
ita.“
Hún tautaði: „Kærar þakkir, senor,“ á
hinni fögru spönsku, sem er töluð í Lima.
Svo sagði ég kurteislega: „Nafn mitt er
George Breck. Þér eruð senorita Carmela
Calderon. Ég þekki fjölskyldu yðar. Á
hvaða hátt get ég hjálpað yður?“
„Ég þarfnast einskis, senor. Mér þykir
leitt að hafa ónáðað yður áðan, en lóftið
hérna inni var svo þungt.“

51