Heimilisblaðið - 01.03.1963, Síða 8

Ég útskýrði fyrir henni, að það væri
vegna þess hvað við værum komin í mikla
hæð og vegna skorts á súrefni að við ætt-
um svona erfitt með andardrátt. Og það
var satt. Soroche (hæðarveiki) er alvarleg.
Fólk fær verk í hnakkann. Það líður yfir
marga uppi á Ferrocarril Central, og ein-
staka sinnum hendir það, að farþegi deyr.
Þannig tókst mér að fá Carmelu til að tala
við mig — með því að hræða hana ofur-
lítið. Hún leyfði mér að sitja við hliðina
á sér, og við töluðum kurteislega saman,
eins og ókunnugir tala saman í lest. En
augu okkar voru ekki alveg eins hæversk.
Augu okkar gátu ekki leynt því, að okkur
leizt vel hvoru á annað.
Þegar við höfðum talað saman ofurlitla
stund spurði ég:
„Hefur einhver ættingi yðar gengið í
skóla í Kaliforníu?"
„Já,“ sagði hún hlýlegri röddu. „Bróðir
minn, sem heitir Viktor. Hann var dálítinn
tíma í háskólanum þar. Það hlýtur að vera
undarlegur staður.“
„Sumum finnst það ef til vill,“ sagði ég
og brosti. „Hvers vegna haldið þér það?“
„Vegna þess að Viktor vill aldrei tala
um það.“
Ég furðaði mig á að heyra þetta, og
festi það mér í minni. Svo sagði ég sak-
leysislega:
„Það er ekki algengt, að ung stúlka ferð-
ist ein.“
Carmela roðnaði. „Það er heldur ekki
viðeigandi, en engin systra minna gat fylgt
mér, og þjónustufólkið er hrætt við hjart-
veiki hér uppi í hálendinu. En ég er sterk
og ég ákvað þess vegna að fara þetta ein.“
„Er ferðin svo mikilvæg að þér viljið
hætta heilsu yðar hér í fjöllunum?"
Hún yppti öxlum. „Viktor minntist ekk-
ert á það í skeytinu. Hann skrifaði aðeins,
að það lægi á, vegna þess að það kæmi
gestur, sem við þyrftum að sinna heima
við námuna.“
Jæja, þarna fékkst skýringin á þessum
undarlegu fundum okkar. Nú gat ég fyrst
gefið mér tíma til að njóta lífsins. Ég
gleymdi sjálfum mér við að horfa á andlit
hennar og hinar fögru línur líkamans. Hún
talaði kurteislega og forðaðist að líta beint
á mig, en ég gat séð að augu hennar urðu
blíðleg í myrkri undirgangnanna. Við fór-
um framhjá Ticlio, sem er síðasta stöð að-
aljárnbrautarinnar Kyrrahafsmegin, °S
ókum inn í hin löngu Galera-göng og þut'
um í gegnum hjarta Mugom-fjallsins i
svarta myrkri. Ég tók tösku Carmelu og
svefnpokann minn, en hún gekk á undan
mér með yndislegu göngulagi Lima-kvenn-
anna.
Þegar við nálguðumst hinn enda undn’-
ganganna hallaðist vagninn. Carmela datt
á mig. Ég lagði handlegginn utan um hana
til að styðja hana, en þegar við snertum
hvort annað, þá var það engu líkara etl
rafstraumur færi í gegnum okkur. Ég lagð1
handlegginn alveg yfir um titrandi líkama
hennar, og hún reyndi að veita mótspy1’1111’
en það tókst ekki. Við sveifluðumst þarna
til og frá, og ég beygði höfuðið og kyssÞ
hana á hálsinn. Þá sneri hún andlitinu aö
mér, og ég kyssti einnig varir hennar.
Við urðum bæði feimin. Þá kom hún
auga á svefnpokann minn, sem ég hélt a 1
sömu hendi og töskunni hennar. Hún sagð1
undrandi: „Ætlið þér einnig til Galera?.
Ég hló. „Já, því ekki það, úr því að Pet
ferðizt langar leiðir, til að hugsa um m^g •.
Hún sló mig utan undir, og sagði reið1'
lega: „Þetta er handa Kana, sem svindla1’-
Svo nam lestin staðar í sólskininu á Ga-
lera-stöðinni.
Ég mun aldrei gleyma undruninni á an '
liti Viktors Calderons, sem hann þó hat
undarlega mikla stjórn á, þegar ég s'
ítökk
úr lestinni og hann þekkti mig aftur.
var sá sami Viktor og frá skóladögunum
— grannur og fríður maður með mJ°
dökkt hár og brún augu — og samt va
hann ekki sá sami. Þetta var ekki elskule®
útlendingurinn með skemmtilega hveltíl^
inn, sem við skemmtum okkur svo vel me^
heima. Hér var hann annar, vegna Þe^
að þetta var hans land, og það var ég se
var ókunnugi útlendingurinn. •
Viktor var í reiðfötum og í mjög gl®f.r
legum reiðstígvélum með sporum. É11
dökka leðurjakkanum sást í svarta skam
byssu. g
Við tókumst í hendur. „Ég get ímy1^ „
mér, að þú sért búinn að gleyma mel’
heimilisblA010
52