Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 11

fyndi mig hér, myndi hann drepa okkur
bæði.“
»Já,“ sagði ég. „En samt komuð þér.“
An þess að hugsa mig um, greip ég utan
Uln hana og kyssti hana. Hún leyfði mér
bað. Þegar hún opnaði augun aftur, tók
Uun báðum höndum utan um andlitið á mér.
»Þér skuluð fara héðan strax í fyrra-
?|álið,“ hvíslaði hún. „Seinna, ef við þá
Ulttumst nokkurn tíma aftur, get ég ef til
Vl« reynt að útskýra fyrir yður, hvers kon-
ai’ kona ég er, og hvers vegna ég hef leyft
að koma svona fram við mig. En það
Pyðir ekkert að gera það núna, og þér
Setið haldið það sem þér viljið. Ég kem til
yðar vegna þess að við erum á heljarþröm-
'nni Haldið þér að fyrirtæki yðar vilji
auPa námuna?“
»Það fer allt eftir því hvaða skýrslur ég
beim,“ svaraði ég.
skuluð þér senda reglulega lélega
j. pslu. Þér verðið að sjá um, að fyrir-
^r k^ar ^aupi námuna, senor
% starði undrandi á hana.
»Þér verðið að skilja mig,“ bað hún.
|’e 6u hafið sjálfur séð Viktor. Hann var
okk1 ^ru®lr °kkar, elztur, og hann elskaði
Ur> en síðan hann kom frá landi yðar,
f ,.Ur hann verið svo ... svo leyndardóms-
höfUl' ®^lr Jauha föður okkar er Viktor
peJjölskyldunnar. Þér þekkið lögin í
hiálU’ Senor Éreck. Ég og systur mínar eru
og 11:>arvana> við getum ekki stöðvað hann,
^áðlega er allt komið á höfuðið."
”^0lnið á höfuðið?“
Viktá’ aiii; sem V1® áttum. Fyrst seldi
han °l’ ]lacunda okkar, og peningarnir, sem
Ur J1 ^ebk fyrir hana, eru horfnir. Svo hef-
han a-nn sb°ínað sér í skuldir og tekið lán,
drofflff a^ nu lifum við hér um bil á lánar-
að nunum, 0g við erum í þann veginn
sr Sv1Ssa heimili okkar í Lima. Eignin hér
ég 1^-2 ^ Þa® eir>a sem við eigum eftir, svo
Ur« yður um að taka hana ekki frá okk-
ykbu, lr ^aa mánuði mun náman verða
er ^ 1 einakis nýt,“ sagði ég. „Bróðir yðar
kga i\T»Um vegl með að eyðileggja algjör-
^j.111 Vetas.“
a’ en það er þó náma. Viktor getur

Mili
sblaðið
ekki eytt henni eins fljótt og peningunum.“
Carmela þagnaði ofurlitla stund, svo hélt
hún áfram: „Ég er ekki peningagráðug,
það megið þér ekki halda, senor Breck. En
ég verð að hugsa um yngri systur mínar
tvær, sem eru allt of ungar til að verjast
nokkru. Þér skiljið, að ef fjölskylda eins og
okkar, sem hefur átt svo mikið, missir allt,
verðum við konurnar ekkert annað en vör-
ur á giftingarmarkaðinum fyrir þetta og
þetta verð. Það má ekki koma fyrir yngri
systur mínar. Hvað sjálfri mér viðvík-
ur . . .“ — Carmela yppti öxlum — „þá er
ég orðin nógu gömul til að giftast vel, og
selja mig þeim manni, sem gæti hjálpað
okkur — ef það verður nauðsynlegt."
Já, hugsaði ég, hún gæti fengið hvaða
mann sem hún vildi. Ég treysti henni ekki,
en ég gat ekki stillt mig um að gera það,
sem ég gerði, nú þegar hún var svona
nærri mér. Ég lagði handleggina utan um
hana og kyssti hana ákaft aftur.
„Senor Breck,“ sagði hún biðjandi og
færði sig frá mér. „Þér verðið að hlusta
á mig, svo yður verði allt ljóst. Fyrst hélt
ég að það væri spilaskuld, eða Viktor gerði
þetta vegna konu. En þetta voru of stórar
upphæðir. Hann setti okkur alveg á höf-
uðið. Svo fór mig að gruna allt annað,
vegna þess að ég uppgötvaði að hann um-
gekkst áhangendur Cerro Chávez. Þekkið
þið Norður-Ameríkumenn nokkuð til
hans?“
Hvort við gerðum? Jú, ég hefði haldið
það. Flest verkföll og uppþot, sem lömuðu
fyrirtæki okkar, var hægt að rekja til
stjórnmálamannsins Chávez. Hann var ó-
svífinn tækifærissinni, sem alltaf var til-
búinn að gera uppreisn gegn löglegri stjórn
landsins.
„Þér skiljið,“ hélt Carmela áfram, „að ef
Viktor leikur sér að byltingu, þá skýrir
það hvað verður af peningunum, því það
er dýr leikur — og þar að auki hættulegur.“
Já, hugsaði ég, en það borgar sig. Vegna
þess að mér varð skyndlega ljóst, hvers
vegna Viktor vildi selja okkur námuna.
Einfaldlega vegna þess að hann gat bæði
selt hana og haldið henni. Hann gat fengið
mörg þúsund dollara hjá okkur, og síðan
— þegar við yrðum reknir úr landi, og
55