Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 12

eignir okkar gerðar upptækar — gat hann
komið aftur og tekið námuna eignarnámi.
Svo auðvelt yrði það.
Og hér sat systir Viktors í herbergi
mínu og bað mig með stórum, biðjandi
augum, að koma í veg fyrir áform bróð-
ur síns.
Ég hugsaði: Eftir augnablik opnast
dyrnar og Viktor kemur inn og sér okkur
saman. Hann myndi koma hingað inn með
skammbyssuna og hóta því að skjóta okk-
ur bæði, að minnsta kosti mig. Svo myndi
reiði hans smám saman sefast, og það
yrði auðveldara að tala við hann, og þá
færum við að tala um viðskiptin. Honum
myndi ekkert verða ágengt gagnvart fyrir-
tæki mínu, en hann gæti eyðilagt stöðu
mína og nafn mitt.
Ég tók utan um axlirnar á Carmellu.
„Haldið þér að allir Norður-Ameríkumenn
séu fávitar?“
Carmela brosti og ávarpaði mig með
fornafni: „Hvernig ætti ég að vita það,
Georg. Þér eruð fyrsti Norður-Ameríku-
maðurinn, sem ég nokkru sinni hef komið
svona nálægt. Hún horfði ástúðlega á mig,
og lokaði augunum og beið eftir að ég
kyssti hana.
í staðinn sagði ég hastarlega: „Farið út
úr herbergi mínu.“
Carmela tók morgunsloppinn minn af
stólnum og rétti mér hann. „Flýtið yður —
komið með mér,“ sagði hún.
„Hvert?“
„Þér verðið að líta inn í herbergi bróð-
ur míns án þess að vekja hann. Það er
dálítið þar inni, sem þér þurfið að sjá. Þér
skiljið það ef til vill. Það er þess vegna,
sem ég kom inn til yðar núna, senor Breck.
Þér eruð sá fyrsti, sem ég hitti, er þekkti
Viktor heima í yðar eigin landi, og þar
hlýtur eitthvað hræðilegt að hafa komið
fyrir hann.“
Þegar ég hafði klætt mig í morgunslopp-
inn utan yfir náttfötin, tók Carmela í
höndina á mér og dró mig með sér. Ég
fylgdi henni eftir af forvitni. Þegar við
stóðum við dyrnar, tók hún um báðar
hendur mínar og sneri sér að mér. Andlit
hennar var svo nálægt mínu, að ég gleymdi
öllu öðru. „Ef það er yðar Norður-Ameríka,
sem hefur breytt honum, þá er það skylda
yðar að hjálpa okkur. Lofið þér mér því •,
Ég gróf andlit mitt í þykku, mjúku há1'1
hennar og sagði já.
Það var dimmt úti á ganginum, en hun
leiddi mig að dyrum Viktors, opnaði Þ®
hljóðlega. „Lítið á náttborðið, þar sefl1
ljósið logar,“ hvíslaði hún, og svo var huu
horfin. .
Ég
tók
Viktor sneri sér upp að veggnum-
vissi ekki hvort hann svæfi, en ég
áhættuna. Ég læddist að litla náttborðiuu
við rúmið hans.
Á náttborðinu lá stóra skammbyssnn
hans og sneri hlaupinu að mér. Bak v
byssuna logaði kertaljós í stjaka, og ha
við Ijósið var ekki mynd af dýrlingi, ein
og ég hafði búizt við, heldur mynd í skitf11^
ramma. Stækkuð mynd tekin á venjul6®
ljósmyndavél. •
Ég beygði mig og sá mynd af lagle£
stúlku í peysu og pilsi, sem stóð 1 stig& .
þrýsti stórri stílabók að brjósti sér. H'h
brosti feimnislega. Ég þekkti stigann, se
stúlkan stóð í. Hann var kallaður verkfr2^
ingastiginn í háskólanum heima í h-
forníu. Ég þekkti einnig ungu stúlku ‘
Hún hét Evelyn Ames, kornung stúdi >
stúlka, sem við vorum of miklir unghnS .
til að hafa vit á að vorkenna. Hún ha
skyndilega yfirgefið háskólann. •§
Enginn vissi hvað hafði skeð, e11 j
gerðum ráð fyrir að einhver maður v
með í spilinu. Og nú, þegar ég sve ^
horfði á Viktor Calderon, skild1
hvernig í öllu lá. Hér lét hann ljós
fyrir stúlku af sama þjóðerni og e£» ggg
og hún væri dýrlingur eða eitthvað P •
háttar. Ég sagði við sjálfan mig' ”7,^, {
lagi, nú er hann búinn að hitta mig ^
sínu eigin landi og heldur kvenfólk1 ^
frá mér, eftir að hann sjálfur, ef nl1® 0g
grunar rétt, hefir verið í mínu lan
eyðilagt líf ungrar stúlku, vegna ÞeS vjjj
bað skemmti honum. Svo nú skuhm1
bara fá venganza — góða gama g
spánska hefnd. Áður en ég tek systur^
frá honum, mun ég jafna reikninga11
hann.“ vatf1111'
Fyrsta hugsun mín var að taka s jugg-
byssuna hans, kasta henni út u111 g
aÐj»
HEIMILlSBhA
56