Heimilisblaðið - 01.03.1963, Qupperneq 14

návist hennar, gerðu mér það ljóst, að hún
var mér meira virði en allt silfur í Peru.
„Ég er tilbúinn,“ augu Viktors horfðu
spyrjandi á mig.
Ég hugsaði mig um augnablik, svo sagði
ég hikandi: „Ég ætla að stinga upp á verzl-
un við þig, Viktor, og þú getur grætt vel
á því.“
Hann beygði sig áfram. „Hvað mikið?“
„Mikið. En alveg eins og í póker og í
námurekstri er áhætta samfara þessu.“
Svo lýsti ég lauslega fyrir honum áætlun
minni. Ég vildi flytja hingað og ganga í
félag við hann um Mil Vetas og reka hana
almennilega.
„Hver útvegar rekstrarfé til þess?“
spurði hann.
„Það geri ég,“ sagði ég. „Ég á vini í
Bandaríkjunum, sem munu vilja leggja fé
í fyrirtækið. Fyrirtæki mitt mun einnig
vilja leggja peninga í það, og ég hætti öllu
sem ég á.“
„Þú átt við, að systir mín sé vel þess
virði?“ spurði hann. Ég reis á fætur fok-
reiður, og gekk til hans. Carmela leit
hrædd á mig, og reyndi að fylgjast með
samtali okkar, sem var á ensku. „Haltu
systur þinni fyrir utan þetta,“ sagði ég,
„og hlustaðu á það sem ég hefi að segja.
Þú þarft ekki að reyna að vera skemmti-
legur. Þetta þýðir peningar fyrir þig.“
Hann hafði vald á mér, og hann vissi
það.
„Hvað mikið?“
„Þú færð þinn hluta af því sem við
vinnum úr námunni,“ sagði ég, „ásamt
föstum launum. Það fæ ég líka, en þar sem
það er ég sem útvega peningana, þá verð-
ur það líka ég, sem stjórna vinnunni, og
mín orð sem verða afgerandi.“
„Hvað á allt þetta að þýða, úr því að ég
get selt fyrirtæki þínu námuna?“
„Það skal ég segja þér,“ svaraði ég.
„Fyrirtæki mitt hefir svo mörg járn í eld-
inum, að það óskar ekki eftir fleirum, og
náma í þessu ástandi, er ekki eftirsóknar-
verð í þeirra augum, það veizt þú vel.“
„Já, ég veit það, en heldur þú að fyrir-
tæki þitt viti það? Heldur þú að það líti
ekki öðrum augum á málið, og viti hvað
borgi sig bezt?“
„Hvað átt þú við með því?“
„Ja, hvað heldur þú?“
Við skildum hvor annan út í yztu *s-
ar.
Að koma sér vel við óvin eins og Viktoi
Calderon, sem hafði áhrif á uppreisnar-
foringjann Cerro Chávez, gat orðið fyrir'
tækinu meira virði, en þeir peningar sem
Mil Vetas kostaði. En yrði þeim pening'
um samt sem áður ekki kastað á glæ?
„Það er leiðinlegt Georg, en þú verður
að finna upp á einhverju öðru, ef þú ætla1
að ná í Carmelu. Annars kærir hún sig
ekkert um þig,“ bætti hann við. .
Hann fór aftur að lesa í blaðinu og ^
sem ég væri ekki til.
Ég þreif fokreiður blaðið úr höndum
hans og kastaði því á gólfið. Hann stökk
upp og stóð frammi fyrir mér í fullrl
stærð. Nú var ég ekki lengur í vafa. Þa
var hatur í dökkum augum hans. HanU
leit snöggt í áttina að byssunni, sem la 8
borðinu. Hann náði ekki til hennar. Cal'
mela reis hrædd á fætur og gekk til okka1 •
Ég veit ekki hvað hefði skeð, ef Pauca1
hefði ekki komið í þessu. Hann var
æstur, að hann tók ekki eftir, að ne1 .
sérstakt væri að. Hann hrópaði: „S6110.1
Calderon, það hefur skeð slys í námunnU
Loftið í stóru námugöngunum er hrun
niður.“
Viktor bölvaði. „Er tjónið mikið?‘
„Það hefur hrunið svo mikið grjót 111
ur, að það er nóg til að fylla tuttuí?
vagna,“ sagði Paucar. „Loftopið hefur ju
azt, og allur sá hluti námunnar er fylir
af grjóti.“
„Hvað eru margir menn þarna nið1
spurði ég.
„Farðu niður með menn og hreinsu
til,“ skipaði Viktor. „Það má ekki sel11
vinnunni."
Paucar hristi þrjózkulega höfuðið, °^a
sá að hann var gramur í framan af °^j
„Nei, senor, í guðanna bænum, ég fer 0
þangað niður aftur. Það mun hrynja m
niður, — þúsundir af tonnurn." rgj
„Hvað eru margir menn niðri?“ SP
ég aftur. lega.
„Þrír, senor,“ svaraði hann Þul1®,
„Það er hægt að sjá fætur eins stan
heimilISBLAP
58