Heimilisblaðið - 01.03.1963, Page 15

Ur> en afgangurinn af honum er marg-
Ul’otinn. Hinir tveir liggja dánir á botni
námubrunnsins.“
»Hvernig vitið þér að þeir eru dánir?
~~~ Komdu Viktor, við verðum að fara
P^ngað niður,“ bætti ég við á ensku.
»Skiptu þér ekki af þessu,“ sagði hann
^Övaran(jj (,Auðvitað eru þeir dánir. Hvað
josköpunum heldur þú — þegar þeir eru
^únir að fá tíu þúsund tonn af grjóti yfir
Sig.“
»Námubrunnurinn gæti hafa varið þá.
eir liggja ef til vill tiltölulega lítið særðir
Ulðri á botni. Lyftuútbúnaðurinn gæti hafa
^ai’ið þá. Þú getur ekki látið tvo menn
^kgja þarna niðri og kafna.“
Viktor yppti öxlum. „Þeir eru dauðir.
j Vað þýðir að fárast um það? En þig
ailgar kannski sjálfan til að fara niður,
'jeorg?"
»Skilurðu ekki,“ sagði ég og greip í
^kahorn hans, „að þú berð ábyrgð á
0 Ssu> °g þú verður að fara þangað niður
Qv., °ma mönnunum upp, dauðum eða lif-
c*nai.“
var
ekki
Kann lyfti handleggnum og sló hendur
!nar af sér. „Slepptu mér!“
, a kom ég auga á skammbyssuna. Ég
ho ^ ^ana úr hylkinu og beindi henni að
vnUttl- „Við skulum niður í námuna.
Kotttdu nú!“
Sa t.ði)rögð hans komu mér á óvart. Hann
1;»Skjóttu bara, mér er alveg sama
>lr°* ®g hfi ega dey. En þú ættir að setja
ot 1 fyrst.“
}jjag^ Sætti að. Skammbyssan
Un>r gekk að mér og tók skammbyss-
0r höndum mér og henti henni á gólfið.
úa'n ^ 1 ^agl’ bölvaður Kaninn þinn,“ sagði
hvor+ !,'tæja> Þú ætlaðir að komast að því
Higu yæri hræddur. Komdu þá með mér
og -r 1 námuna. Við förum einir niður, þú
°k svo skulum við vita, hvort það
ðauð- ^rir úauðir menn upp, eða fimm
að gÁ Verða eftir niðri. Ég er viss um,
hug] tyrsti sem kemur þaðan upp, verður
Geo/1?8 ^ani- Hvað segir þú um það,
þjy ^armela hefur gætur á þér.“
' a Var ögrun. Svar mitt var að taka
Pann og hjálminn. Carmela fylgdi
naitlulam
hg

LI
okkur að námuinnganginum. „Viktor,“
sagði hún biðjandi, en horfði á mig, „leyfðu
mér að fara með niður. Ég get hjálpað
ykkur.“
Viktor hló og kyssti hana. „Það nær
engri átt, Carmela. Til eru sagnir sem
herma, að engar konur eða prestar megi
stíga fæti sínum í námuna, því það boðar
óhamingju. Það væri ennþá verra fyrir
fólkið, en það sem þegar er skeð.“
Hún sneri sér að mér, og nú var tæki-
færið til að segja henni frá tilfinningum
mínum. „Carmela“, sagði ég, „ég elska
þig.“
Síðan fórum við niður.
Þögulir óðum við gegnum vatnið og inn
í dimma gangana, aðeins ljóstýrurnar á i
hjálmunum lýstu okkur, og loks stóðum
við í stóra námuganginum. Þvílík sjón!
Fjallháar grjóthrúgur lágu þarna. Undan
einni grjóthrúgunni sáust fætur. Frá nýja
loftinu, sem hafði myndazt, hrapaði ennþá
grjót. Bjargið yfir okkur stundi, eins og
það væri tilbúið að hella sér yfir okkur
á hvaða augnabliki sem væri og merja
okkur sundur.
Á þessum óhugnanlega stað stóð lítill
Indíáni og horfði þögull á okkur. „Hvað
ert þú að gera hérna Hermogenes? Flýttu
þér að komast út,“ skipaði Viktor honum
á spönsku.
En litli Indíáninn stóð sem fastast og
benti á grjóthrúguna og sagði eitthvað á
máli Queehua-Indíána.
„Hvað segir hann, Viktor?“
„Hann segir: Nei, ég vil ekki fara. Faðir
minn liggur þarna undir.“ Svo bætti Viktor
við: „Hermogenes, Þú mátt vera. Við get-
um vel notað aðstoð hans, Georg.“ Skyndi-
lega heyrðist undrunaróp frá Viktor og
hann tók upp mola af hinu niðurhrunda
grjóti. Það var þungur moli. Hann var
hrjúfur og það skein á hreint silfrið í
honum. Ég leit upp í loftið — það var
hér um bil hreint silfur. Stór silfuræð
hafði komið í ljós við hrunið. Fórnar-
lömbin þrjú voru grafin undir grjóti, sem
var mjög mikils virði.
Viktor hló hæðnislega. „Vesalingarnir
þarna hafa fengið dýra greftrun. Enginn
hefur fengið svona dýra jarðarför, síðan
SBLAÐIÐ
59