Heimilisblaðið - 01.03.1963, Page 16

síðasti Inka-höfðinginn var jarðaður fyrir
fjögur hundruð árum.“
Rödd hans hljómaði óhugnanlega, en
drukknaði nú í hávaða, sem kom að ofan.
Það heyrðist brak eins og skothvellur úr
tólf tommu fallbyssu, og loftið seig ennþá
lengra niður.
„Viktor“, sagði ég, „þetta er verra en
ég hélt. Þetta er vonlaust. Við verðum
heldur að reyna að komast út.“
Viktor tók rólega lampann sinn og
kveikti ljósið aftur. „Hvað er að, Georg?“
sagði hann brosandi. „Ert þú hræddur við
að deyja?“
Ég veit ekki hvað við börðumst lengi
við þetta silfurflóð, sem hélt áfram að
hrynja niður. Við náðum loksins mannin-
um, sem hafði legið undir hrúgunni, og
sendum líkið upp lyftuopið í kaðli, sem
ákafar hendur drógu upp. Hermogenes litli
hafði hamazt við að losa föður sinn. Það
blæddi úr höndum hans.
Ég varð að berjast við háfjallaveikina.
Viktor þjáðist einnig af henni. Við vorum
báðir fæddir á láglendi og óvanir að vera
svona hátt uppi eins og við vorum nú í
Andesfjöllunum. Og hérna niðri var það
hræðilegt, þar sem engin loftræsting var.
Við Viktor vorum farnir að slaga eins og
drukknir menn. Púlsinn sló þrisvar sinnum
hraðar en venjulega, og við vorum báðir
með blóðnasir. Ég var með verk í hnakkan-
um; það var eins og bor væri rekinn inn
í höfuðið á mér.
Við köstuðum upp báðir tveir, og svo
slógumst við. Ef við he'fðum ekki verið
svona veikir, hefðum við drepið hvorn
annan. Ný silfurskriða kom þrumandi nið-
ur. Ég missti stjórnar á mér og hrópaði:
„Við skulum í öllum guðanna bænum reyna
að koma okkur út.“
Viktor hló að mér. Augnaráð hans var
eins og í vitfirringi. „Hvað er að Georg?
Viltu komast til Carmelu? Já, en þú átt
að deyja núna, svo þú færð hana ekki.“
„Ég mun komast út,“ svaraði ég. „Og
ég tek systur þína, sem hefnd fyrir það
sem þú gerðir Evelyn Ames.“
Viktor sleppti sér alveg. „Ef þú nefnir
nafn hennar einu sinni enn, þá rek ég
þennan í magann á þér.“ Hann reyndi að
60
lyfta bor, til að ráðast á mig með, en hann
var of máttfarinn.
Ég sparkaði bornum til hliðar og g?elP
um hálsinn á honum, en fingur mínir voiu
of máttlausir til að geta hert að. Við böi'ö'
umst, og Hermogenes litli horfði þögull a
okkur.
„Jæja, svo að ég er vesæll Mexikana-
ræfill?“ öskraði Viktor, á meðan ég reyuo1
að kyrkja hann. „En nú get ég hefnt mlU'
Þú kemst ekki lifandi héðan. Mér þy^11
bara leiðinlegt, að bölvaður vinur Þ11111
Hyde, skuli ekki vera hérna líka og dreP
ast með þér.“ „
„Mér — Bill Hyde? Við hvað áttu-
spurði ég og hristi hann til.
.éö
„Já, einmitt, Georg“ sagði hann og
andköf. „Þú og vinur þinn, Bill Hyde, m1 ^
andstyggilegar lygar ykkar, sem þið k0111
uð á kreik um mig: Viktor Calderon e
auðvirðilegur Mexikani, hann er kynble11
ingur, hann talar illa ensku. Hann
Suðurlandabúi, það er ekki hægt að relgg
sig á hann. Hann er sníkjudýr, og Þ
vegna er hann ekki nógu góður han
Evelyn Ames.“ __ .
Viktor fálmaði eftir bornum á gólf111^.
Ég þreif í hann. „Þú ert snarvitlaus,“ sa®
ég. „Við Bill höfum aldrei sagt neitt Þe
háttar.“ . *
„Einhver hefur sagt það,“ stundi Vik °
Allt í einu mundi ég það. Já, þnð vU /
einhverjir, sem höfðu sagt þess hátta ^
gamni um þennan hámenntaða Suður-A
ríkubúa, því jafnvel á meðal stúdenta 11 ^
fordómar og fordild. Það kostulega vaL
hér í Suður-Ameríku hafði ég orðið
nákvæmlega því sama hjá gömlum, SPU rS
um fjölskyldum eins og fjölskylda vlK
var. Ég hló.
„Léztu það á þig fá?“ sagði ég. »
var allt græskulaust." ..jur.
Viktor starði á mig. Hann var llU1° eJli
„Græskulaust? Ég missti stúlkuiim ^
ég elskaði, vegna þessara lyga, sein
komið á kreik um mig.“ ^ . gtif
„Það er lygi,“ sagði ég. „Þú 1111 .
hana, vegna þess að þú eyðilagðir ht (
ar og hún varð að yfirgefa skólanm ^
„Það er lygi!“ hrópaði hann. ”^jag3f
ég segja þér sannleikann, George. re
heimiliSBLA®