Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 17

jtennar í heimavistinni, þar sem hún bjó,
héldu fund. Þær sögðu, að Evelyn yrði að
hætta við mig. Það liti ekki vel út, að
ttiaður eins og ég kæmi þarna. En hún
Sabbaði þær. Hún yfirgaf skólann í stað-
lnri- -— Vegna þess að hún elskaði mig.“
»Þetta er ekki rétt,“ sagði ég. „Þú eyði-
^&ðir líf hennar.“ Ég slengdi honum upp
að veggnum.
>>Eg? Heldur þú að ég myndi eyðileggja
nnka stúlku, ef ég elskaði hana? Hjá minni
PJoð og í minni kirkju er ástin í hávegum
ofð. Eg varð ástfanginn af Evelyn og
, kyssti mig, og þegar stúlka gerir það
1 toínu landi, þá er það loforð.“
, Ég hugsaði sakbitinn um kossana, sem
hafði stolið frá systur hans, og ég sagði:
j lustaðu nú á, Viktor, áður en þessi hvelf-
& hrynur yfir okkur, vil ég að þú skiljir,
ég hafði að vísu haft kjánalegar hug-
yndir um útlendinga, áður en ég varð
alfur útlendingur, en ég hef aldrei sagt
,a > sem þú ásakaðir mig um. Og það
hv Ur. Hyde ekki heldur. Og ef ein-
^ erjir aðrir hafa gert það, hvað um það ?
hú hefðir elskað Evelyn Ames, hefðir
^fzt henni, þegar hún yfirgaf skólann."
>>Þöngulhausinn þinn,“ sagði Viktor.
þe 6 ^ur þú að ég hafi ekki reynt það ? En
elcfai eg h°m heim til hennar, leyfðu for-
þ 5ar hennar mér ekki að tala við hana.
^ r höfðu heyrt það sama — ég var ekki
bafU gn®ur- Hg var bölvaður Mexikani, og
sta 't\ 'dV hægt að treysta mér.“ Hann
lö ðl Hyllingslega á mig í birtunni frá
a0a^Urn °^ar> sem voru festir á hjálm-
Sa ‘ >>H°rfðu á mig, bölvaður Kaninn,“
e,., 1 hann, „og segðu mér svo, hvor okkar
nvítan, þú eða ég?“
sJ’,að ert þú,“ sagði ég sannleikanum
hún >>En ef hún elskar þig, þá hefði
ast 6 íhi látið fordild foreldra sinna kom-
ajjgUÚP a niilli ykkar. Sannleikurinn hefur
ag verið sá, að hún hefur ekki elsk-
„l^ann hallaði sér upp að veggnum.
°i.geers vegna komst þú hingað núna, Ge-
bdjjj’ eftir ahan þennan tíma? Ég var
°g gn að sætta mig við að gleyma henni,
allf ,V° ^eiíluí‘ þú hingað og vekur þetta
UPP aftur.“
Milj -
Skyndilega rétti hann sig upp og ýtti
svo rækilega við mér að ég þeyttist eftir
gólfinu og kútveltist. Um leið stökk hann
sjálfur til hliðar. Sá hluti ganganna, sem
við höfðum staðið í, hrundi saman á næsta
augnabliki.
„Nú kemur að því,“ hrópaði Viktor æðis-
lega. „Nú förum við til helvítis og þú færð
ekki Carmelu. Hvað segir þú um það? Ég
er tilbúinn. Það er aðeins ein ástæða til að
ég gæti hugsað mér að lifa ofurlítið lengur,
og veiztu hver hún er?“ Hann kom og
beygði sig yfir mig. „Vegna þess að ég sór
þess dýran eið, að ég skyldi hefna mín á
ykkur Könunum, sem aðeins komið hing-
að til þess að ná í námurnar okkar og
kvenfólkið og allan þann gróða, sem þið
getið komizt yfir. Síðan pakkið þið fal-
lega saman dollurunum ykkar og farið
heim. Þó að það ætti að taka mig allt lífið
og kosta mig allt, sem ég á, þá myndi ég
ekki hætta fyrr en búið væri að reka hvern
einasta Ameríkana út úr landi mínu.“
Jæja, þarna lá hundurinn grafinn —
þetta var leyndardómurinn sem lá að baki
tilboði hans um að selja okkur námuna,
leyndardómurinn á bak við makk hans við
uppreisnarmennina. Það átti að reka okk-
ur úr landi — og allt vegna þess að við
höfðum verið of heimskir til að skilja út-
lending. Allt vegna þess að við höfðum
sært stolt hans og vegna þess að hann
hafði orðið ástfanginn af ungri stúlku.
Ég hafði ætlað mér að hefna mín smávegis
á honum. Hvað var það í samanburði við
þessa suður-amerísku hefnd, sem logaði í
augum Viktors!
Hermogenes kallaði ákafur á okkur. Það
var búið að grafa mennina tvo upp. Höfuð
annars var brotið, en hinn virtist óskadd-
aður. Hann hafði dottið og félagi hans fall-
ið yfir hann, en kaldhæðni örlaganna olli
því að andlitið lá ofan í vatnspytti. Og í
þessum vatnspytti hafði maðurinn drukkn-
að.
Við drógum líkin í burtu eins fljótt og
við gátum að varalyftunni, því veggirnir
í stóru námagöngunum voru farnir að
skjálfa. Við vissum hvað það þýddi.
Rétt þegar við vorum komnir út í lyftu-
göngin, og stóðum við lóðrétta járnstig-
sblaðið
61