Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 18
ann og litum við og sáum ljósið blakta
fyrir framan krossinn inni í dauðadæmd-
um göngunum, hrundi allt saman. Loftið
brast og hrundi drynjandi niður í stóru
námagöngin og fyllti þau, og hávaðinn var
óskaplegur. Það komst svo mikil hreyfing
á loftið að við þeyttumst út í vegg. Það
var eins og dauðu mennirnir tveir lifnuðu
við aftur, því þeir slengdust á okkur og
allir fimm lágum við í ringulreið á gólfinu.
Ljósin voru slokknuð, hjálmarnir roknir af
okkur. Ég fálmaði eftir hjálminum mín-
um og gat kveikt á lampanum aftur. Við
fundum endann á kaðlinum, sem hékk nið-
ur lyftuopið og við bundum dauðu menn-
ina saman og sendum þá upp. Stjörnurnar
blikuðu niður til okkar í gegnum lyftu-
opið. Það var komið kvöld í Andesafjöll-
unum.
„LFpp stigann," skipaði Viktor.
Hermogenes litli klifraði stirðlega upp
slímugan járnstigann. Viktor benti mér að
fara á undan, en ég neitaði hranalega og
sagði: „Far þú fyrst. Flýttu þér.“ Ég kom
síðastur.
Við klifruðum lóðrétt upp, þrep fyrir
þrep, hægar og hægar, en mér var hugar-
hægra, því ég hugsaði: Nú er þetta búið.
Þú ert lifandi og Carmela bíður eftir þér.
En þegar ég var kominn hálfa leið upp,
vissi ég að það var ómögulegt að klifra alla
leið upp. Ég var ungur og sterkur og lang-
aði til að lifa og það voru aðeins hundrað
fet eftir, en hæðarveikin lamaði mig og
mig svimaði. Ég gat aðeins hvílt mig með
því að halla mér aftur, upp að slímugum
veggnum og spyrna fótunum í stigaþrep-
in. En ég var of máttlaus til að geta gripið
um stigann aftur og haldið áfram. Ég átti
mjög erfitt um andardrátt vegna skorts á
súrefni, og ég starði mjög undrandi á mín-
ar eigin hendur, sem fálmuðu máttleysis-
lega eftir stiganum.
Ég fann að eitthvað þungt hvíldi á
hjálminum mínum. Fætur Viktors, hugsaði
ég. Hann er að reyna að sparka mér niður
í námuna aftur. Ég beygði mig til hliðar,
og nú fannst mér eins og hjarta mitt myndi
springa við áreynsluna við að klifra upp og
komast á hlið við hann, þar sem ég gæti
slegizt við hann.
Þegar við stóðum hlið við hlið, sá éS
hvað var að. Það vantaði eitt þrep í sti£'
ann, og það var langt bil upp í það nsesta-
Það var úti um Viktor Calderon.
„Ég get ekki meira,“ andvárpaði hann-
Svo tautaði hann: „Evelyn...“ og v0
hönd hans sleppti takinu. Þá heyrði e®
angistarkvein að ofan. Það var Carmela>
og ég greip í handlegg Viktors og krsekt1
honum um stigaþrepið, svo að það brakað1
í liðamótunum. „Reipi!“ hrópaði ég
gleymdi í augnablikinu hvað það heitir a
spönsku. „La soga!“ Ég krækti öðrum '
inum utan um Viktor. Reipið féll ofan a
hjálminn og hann datt af mér og lamp11111
með, og hvort tveggja féll niður á b0*11,
Hægt og varlega vafði ég reipinu utan un1
líflausan manninn, í daufri glætu lamP'
anna, sem voru fyrir ofan mig. Ég ba
hnút á reipið, og síðan hallaði ég mér uPP
gefinn að veggnum með fæturna á sti£a
þrepinu — dauðþreyttur og hjálparvana-
Ég varð steinhissa þegar ég stuttu síðal
sá Viktor svífa framhjá mér upp í Se^l\
um opið. Eitthvað kitlaði nef mitt. f’®
var reipi. Ég heyrði rödd í órafjarlæS
„George!“ Það var rödd Carmelu. ^
Ég fálmaði eftir reipinu, vegna þesS.
Carmela vildi það. Ég var of máttfar111
til að geta tekið ákvörðun sjálfur. Ég va ^
því margsinnis utan um mig og batt 0 '
Ég ætlaði að nefna nafn Carmelu, e0 ® j
hafði enga krafta til þess, og svo mlsS
ég meðvitundina. a
Þegar ég opnaði augun, sá ég rauða
dansa fyrir framan mig. Það var eldurl
á arninum í dagstofu Calderons-fjöls^iý
unnar, og ég lá á gólfinu, sveipaður 1 ^
teppi, og það var búið að hreinsa af
blóð, slím og skít, og það var ilmandi SP1 f
lykt af mér, og nú leið mér vel. Það
líka dásamlegt koníaksbragð í munm111
á mér. f
Ég sneri höfðinu og sá Carmelu. ^
hún beygði sig yfir mig, lá ég og
handaverkum skaparans, þegar hann s
aði konurnar í Perú.
„Halló, Carmela,“ sagði ég á ensku- .
„Halló, George,“ sagði hún, en hún v
ist ekki vera sérstaklega hamingjus0
Einhver eðlisávísun kom mér til að s
HEIMILlSBbAI)I
62