Heimilisblaðið - 01.03.1963, Qupperneq 19

öfðinu í hina áttina, og auðvitað — þarna
a Viktor og horfði á okkur eins og venju-
e2a, með dökkum afbrýðissömum augum.
hver fjárinn, ert þú alltaf fyrir?“
Sagði ég.
”Ég aetti kannski að vera kurteis og
|^akka þér fyrir,“ sagði Viktor. „En fyrir
»Vað ætti ég svo sem að þakka þér, Georg?
a hefðir vel getað látið mig detta niður
°Pið. ]\iig gii(jir þag einu.“
. ”Ég ætlaði líka að gera það,“ fullvissaði
e£ hann um, „en systir þín kallaði í mig.
að er henni að kenna.“
Allt í einu datt mér nokkuð í hug og
‘ ?urði Carmelu: „Hefur komið nokkurt
Skeyti til mín?“
ttún kinkaði kolli og fór fram og kom
vormu spori aftur með umslag. Ég opn-
að
fði bað
u Það var svar frá Bill Hydes, og
hljóðaði þannig: „Evelyn hefur ennþá
'miki
fi
nn áhuga á Calderon.'
Ij. .^g hrukkaði ennið og hugsaði mig ofur-
þ / , uni, og sagði síðan við Viktor: „Jæja,
Ev i 6lZt Þu værir ennþá ástfanginn af
Ames, er það ekki ?“
Ur'skal segJa þér eitt, George, bölvað-
ejgi^auinn þinn,“ svaraði hann. „Ef ég
aði stúlku og hún elskaði mig og við
njy 'j!11 heitizt hvort öðru með kossi, þá
kncu * tara til hennar, þó að það gæti
j138 mis lífið.“
að nétti Carmelu skeytið, til þess
bað Un gæl:i tæri: Viktori það. Viktor las
skvri V.^uð minn góður,“ hrópaði hann. Og
^lega fór hann að gráta.
uUaw>fagðÍ við hann: „Þú getur tekið áætl-
kojv,- Ugvélina í Líma á morgun og verið
Víkf1 ^ hennar eftir fjóra daga.“
áhye 0r Var lengi þögull. Carmela horfði
’ S.l ufull á okkur til skiptis.
biD-’«eoi’ge> Þú veizt, að mér líkar ekki við
. Þ gði hann.
ekki f^*.er aS®tt, Viktor, mér líkar heldur
við þig.«
Við i ia&i,“ sagði Viktor. „Þá vitum
•^ki vfr við stöndum. Á meðan ég fer og
bugSa Velyn, þá verður þú að vera hér og
% U,m ^11 Vetas.“
Uln. þ^Jaði ekki að trúa mínum eigin eyr-
kefði ! Var ótrúlegt, að Viktor Calderon
agt bessi orð. Ég þekkti stolt hans.
Fyrir skömmu hefðum við getað drepið
hvor annan, en þessi veganza hafði samt
haft einhver góð áhrif, því það var ekki
aðeins náman, sem Viktor bauð mér. Þetta
var traustsyfirlýsing hans. Þetta var vin-
áttutilboð frá hans landi til lands míns.
„Allt í lagi,“ sagði ég og reyndi að láta
ekki á því bera, hvað ég var ánægður.
„Allt í lagi. Ég hef þegar sagt þér hvern-
ig vinna á við námuna, og úr því að þú
ferð þangað norður, getur þú heimsótt
nokkra vini mína og sagt þeim frá uppá-
stungu minni. Við gerum úr þessu hluta-
félag. Á meðan byrja ég bara utanfrá,
þangað til við komum niður á stóru náma-
göngin. Silfurfjallið þarna niðri mun
greiða allan kostnaðinn og rúmlega það.“
„Allt í lagi,“ sagði Viktor. „Eins og þú
vilt. Ég veit, að ég get treyst þér, því nú
erum við bræður.“
„Bræður?“ endurtók ég.
„Já, bölvaður, heldur þú að ég hafi ekki
vitað, hvað væri á seyði, fyrir löngu?
Ég þekki þjóð mína, og ég þekki systur
mína. Síðan ég sá Carmelu líta á þig í
fyrsta sinn, þá vissi ég hvernig á stóð. Og
hvað get ég þá gert?“
Ég hló af ánægju. Að þessi maður, sem
var svo afbrýðissamur að eðlisfari, afkom-
andi fjögur hundruð ára erfða og fjöl-
skyldustolts, skyldi gefa elskaða systur
sína auvirðilegum Ameríkana, voru mestu
gullhamrar, sem óvinur getur gefið öðrum.
„Gott,“ sagði ég og leit brosandi í augu
hans, og lýsti með því yfir vináttu okkar.
En Viktor var stoltur maður, og hann
gat ekki fengið af sér að brosa — almenni-
lega. Hann starði á mig og sagði þurrlega:
„Hún er systir mín, George. Það er vissara
fyrir þig að vera góður við hana.“
Ég sneri mér að Carmelu, sem sat ná-
lægt mér. Ég dró hana að mér, og hún kom
til mín eftirlát. Ég hvíslaði: „Carmela,
bróðir þinn segir, að ég megi gjarna fá
þig.“ Og hún svaraði ákaflega kvenlega:
„Já, auðvitað, George. Því að þá fæ ég
þig. Ég hef alltaf vitað það, frá því að við
sáumst fyrst í lestinni frá Casapalca, að
himinninn hefði skapað okkur hvort fyrir
annað, alveg eins og tvo helminga af app-
elsínu.“
63