Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 20
KAPPHLAUPIÐ
Barnasaga frá Lapplandi,
eftir Bernh. Larsen.
Faðir Jounasar var einhver ríkasti mað-
ur í Lapplandi. Hann hét Aslak Laagje og
átti hjörð 3—4000 hreindýra, og til þess
að gæta þeirra hafði hann bæði karla og
konur auk fjölda hunda.
Jounas var Lappadrengur eins og geng-
ur og gerist, þrettán ára gamall, en sterk-
ur og þrekvaxinn, ogmjög duglegur á skíð-
um. Úthald hans var með fádæmum.
Einn veturinn hafði Aslak Laagje sleg-
ið upp tjöldum sínum á fjallinu Akkanas
í grennd við bæinn Karasjok og lét hjörð
sína ganga sjálfala í næsta nágrenni.
Þegar á öndverðum vetri höfðu úlfar
verið mjög nærgöngulir við mannabyggð-
ir. Kaupamenn og -konur höfðu orðið að
fara, tvennt saman, í stöðugar gæzluferð-
ir, jafnt dag sem nótt, en samt sem áður
hafði úlfunum tekizt að granda sæg hrein-
dýra. Úlfarnir höfðu sézt fara í flokkum,
og óttazt var, að plága þessi yrði enn skæð-
ari, er á liði veturinn. Auk þess höfðu
menn veitt því athygli, að í hjörð þeirra
hafði sézt einn og einn úlfur af óvenju-
legri stærð og með öðrum litarhætti en
venjulegt var um úlfa. Haldið var, að þar
væri um að ræða rússneska úlfa, aðkomna
alla leið frá Síberíu.
Á heiðum frostbitrudegi var Jounas að
temja ungan hreintarf úti á ísilögðu vatni,
örskammt frá tjöldunum. Það átti að venja
hann við að draga sleða, en ótaminn sem
hann var, kunni hann ekki við þennan
þunga hlut, sem stöðugt var á hælum hans.
Hann prjónaði og hljóp út undan sér, til
að losna undan þessu, og Jounas varð að
beita öllum kröftum til að geta hamið hann.
Allt í einu sá hann hvar einhver kom á
spretti niður bratta fjallshlíðina og hróp-
aði eitthvað, sem hann kom ekki fyrir sig
í fyrstu. Hann sá, að þetta var Gunnil, ein
af ungu stúlkunum, sem gætti hreindýra-
hjarðarinnar þennan dag.
Þegar hún kom nær, heyrði hann greini-
lega, að hún kallaði til hans: „Gump ^
botsuin!“ — sem þýðir: „Úlfurinn er koö1'
inn í hreindýrahjörðina!" og nærri uia
geta, að Jounas fékk nóg að gera.
Hann sleppti hreindýrstarfinum Þe#a
í stað og hljóp heim að tjöldunum, þar sen1
allt komst í uppnám við tíðindin. Á meða®
menn settu upp skíðin í snarheitum, sag
Gunnil tíðindin nánar — þegar hún va
komin lafmóð heim í tjöldin — þau, a
stór hópur úlfa hefði skyndilega komið ^
andi, og þegar stúlkurnar tvær hefðu rey
að stugga þeim burt, hefði forustu-úlful
inn ætt að þeim og berað skoltinn.
Þær höfðu hopað undan óttaslegnai’ e
varizt með skíðastöfunum. En samstuu 1
höfðu úlfarnir ráðizt að hreindýrahjö1
inni, sem lagði á flótta, og þá hafði stúlkf
komizt undan til að sækja hjálp, en sta
hennar farið á eftir hjörðinni eins hia
og hún mátti. , .
Jounas greip byssu sína og stakk fflel
um reyktum hreindýrstungum inn í ba1
inn. Það var ómögulegt að vita, bvel ^
langdreginn þessi eltingaleikur yrði. S1
fór hann í broddi fylkingar fyrir uiau^
skapnum, í áttina sem hjörðin hafði ^
Ekki leið á löngu unz þeir komu auga
hana; hún hafði safnazt í þéttan huaP^
eins og dýr einatt gera, þegar þau ve
hrædd. ?ju,
En þegar þeir komu nær, sagði ^
stúlkan þeim, að úlfunum hefði tekiz
hrekja um 100 hreindýr út úr hjðrð1 .
Þau höfðu hlaupið í norðurátt, með 1
ana á hælunum. n(r
.mlð m
Mennirnir urðu að láta staðar nui
ftuí
hjálpa til við að reka hreindýriu agpg
heim undir tjöldin, en Jounas og faðn
lögðu tveir af stað í leit að úlfunuuu
Brátt fundu þeir slóðina, svo ao
reyndist erfitt að elta þá, og eftir hál ^
för rákust þeir á blóð í snjónum, sV 0,
auðvelt var að ímynda sér, að einhve1^ ^
urinn hefði náð að bíta í hreindýr
örskammt þaðan fundu þeir líka-
hreindýr, sundurrifið og hálfétið 1 s
um. V0i‘
Jounas var svo ákafur, að hauu
vænan spöl á undan föður sínum, gelP
hann kom auga á stórúlfinn, þallU’
sbuaú15
64
HEIMILÍ