Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 21

forustu hafði fyrir úlfunum. Hann var
asamt öðrum úlfi, minni, úti á ísilögðu
vatni.
I ofboði flýtti hann sér niður brattann
°S út á ísinn. Úlfarnir höfðu strax komið
auka á hann og hröðuðu sér af stað. Joun-
as bar riffilinn upp að kinn sér og hleypti
a^> en hæfði ekki. Þá henti hann honum
1 illsku frá sér, því honum fannst hann
vera farartálmi, og hann var örskammt
frá úlfunum, er komið var að bakkanum
ainum megin; en þar var á fótinn að sækja,
þess vegna veitti úlfunum miklu betur.
hann kom auga á þá aftur, hafði sá
smaerri yfirgefið rússneska úlfinn. —
°unas sóttist að sjálfsögðu eftir þeim,
Sem stærri var, og nálgaðist hann nú meira
°& meira.
^ð lokum var hann á hraðri leið á eftir
,°num, og í því sem hann rann framhjá,
asfði bann varginn með stafnum sínum
Pvert yfir herðarnar, sem hann vissi, að
áhrifamesta höggið. En úlfurinn var
aKi vitgrannur. Hann sneri sér undan
la
gmu.
. ^ bví sem Jounas sló til úlfsins, vildi svo
a_ til, að annað skíði hans rakst í stóra
einnibbu — og hann féll kylliflatur í
•laPan snjóinn.
^áJdingssnöggt var úlfurinn kominn að
j, nuin gínandi, hremmdi aðra öxl hans og
%gsu úr hreindýrsskinnsúlpunni. En
allrar hamingju var hún þykk, og innan
am henni var Jounas í sterkri sauðar-
h Hann lá rólegur og kyrr, unz hann
s : . náð taki á hnífnum sínum — þá
Wf1 ^ann ser Vlið> leiftursnöggt og lagði
8l lfnnm milli herða úlfinum, svo hann
^Pti takinu og hrökk undan.
0 °Unas var ekki lengi að spretta á fætur,
k0 . PPhlaupið hélt áfram. Tunglið var
Un UPP. Stjörnur kviknuðu á festing-
tuu1- ^orðurljósin slöngvuðu rauðgullnum
uð/um, og milljónir snjókristalla sindr-
hVj/ j^t var þögult og kyrrt yfir mjólkur-
Jl1’. snæþakinni háfjallasléttunni.
iiig '61ns ^nunas og úlfurinn voru á hreyf-
^Usf1 ^essu landslagi — þeir hlupu þindar-
dauð’ var kapphlaup upp á líf og
í1
nn komu þeir út á ísilagt vatn, en þeg-
EiMilisBLAÐiÐ
ar þeir komu aftur að landi, var farið að
draga af úlfinum. Blóðmissirinn úr sárinu
lamaði hann, og Jounasi til mikillar gleði
hljóp hann ekki upp hæðina handan við,
heldur rann meðfram vatnsbakkanum, þeg-
ar að landi kom.
Drengurinn beitti allri þeirri orku, sem
hann hafði yfir að ráða. Svitinn rann nið-
ur um hann í stríðari straumum en blóðið
flaut um úlfinn, og svo var honum heitt,
að gufuna lagði upp af honum. Þá varp-
aði hann af sér þungum hreindýrsfeldin-
um og hélt áfram að hlaupa í sauðargær-
unni. fsinn við bakkann varð honum til
hjálpar, því að skíðin runnu eins og á
hálu gleri. Aftur á móti gerði hann úlfinn
sárfættan.
Og loksins — loksins, þá var drengurinn
kominn upp að hlið varginum og veitti
honum rækilegt högg þvert yfir hrygginn.
Hann hné niður í snjóinn og lá þar kyrr.
Hann vældi og kveinkaði sér ámátlega, en
var ófær um að rísa á fætur aftur.
Jounas nam staðar og gaf sér tíma til
að dæsa rækilega.
Seint og um síðir bar föður hans þar
að með riffilinn, og hann veitti úlfinum
banasárið.
En Jounas gleymdi aldrei, svo lengi sem
hann lifði, baráttu sinni við stórúlfinn.
65