Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 24

STÚLKA Á FLÓTTA
FRAMH ALDSSAG A
Um áttaleytið fór Henry út til að kaupa
kvöldblöðin, en hann sá eftir að sóa pen-
ingum í þau, því að þar var ekkert um
Alice og Henry og síðustu afrek þeirra,
og á öðru höfðu þau ekki áhuga.
Annars hafði Henry fyrir sitt leyti nægi-
leg umhugsunarefni. Hann hafði mikinn
hug á að kynnast Alice betur, og hann var
alveg sannfærður um það, þegar hann
klifraði upp í kojuna sína um kvöldið, að
hann hefði ekki getað valið sér betri stúlku,
úr því að hann á annað borð kom fram
sem verndari kvenna. Henry lá kyrr og
hugleiddi, hvernig henni litist á hann.
Stundum þegar hún leit undan eða roðn-
aði allt í einu, þá vonaði hann, að...
Henry sofnaði út frá hugsunum sínum og
kom ekki aftur til sjálfs sín, fyrr en Alice
ýtti við honum næsta morgun með rjúk-
andi tebolla í annarri hendinni.
„Látið það sjást í guðanna bænum, hvort
þér eruð með lífsmarki!“ sagði hún. „Ann-
ars geri ég mér ekki meira ómak yðar
vegna. Nú er ég búin að vera hér í fimm
mínútur og mig verkjar orðið í handlegg-
inn.“
„Þetta er minni góðu samvizku að
þakka,“ mælti Henry, um leið og hann
nuddaði augun.
„Þá hljótið þér að hafa slæmt minni,“
sagði Alice. „Hugsið um allt, sem þér haf-
ið afrekað nýverið, kastað ammoníak-
blöndu framan í saklausa glæpamenn, stol-
ið bílum og gefið ungri stúlku innspýtingu
í afturhlutann ...“
Henry hló og settist upp. Eftir morgun-
matinn fór hann aftur út til að ná í blöðin,
og nú höfðu þau náð í tíðindin. Mesta æsi-
fregnablaðið helgaði þeim helming for-
síðunnar, og það versta var, að frásögn-
inni fylgdu myndir af báðum flóttamönn-
unum. Þær voru að vísu ekki góðar. Mynd-
in af Henry var úr vegabréfi hans, og
myndin af Alice var eftir venjulegri Ijós-
mynd, en það var vel hægt að þekkJa
þau af þessum ljósmyndum og það olh
þeim miklum áhyggjum. Auk þess fytó®1
nákvæm lýsing á þeim báðum.
Frásögnin af bílstuldinum var ýtarleg
og einnig því, að bíllinn hefði fundizt i
Boulogneskóginum „allmikið skemmdui' »
en af einhverjum ástæðum var ekki miuuz
einu orði á ammoníakið og árásina á glseP^"
mennina. Ef til vill kærði dr. Paul sig ekk1
um að láta Nick og Mappin koma fram *
sviðsljósið, því að ekki var auðvelt fyr|r
hann að útskýra, hvers vegna geðlæku11
legði lag sitt við slíka menn. Alvarlegas 1
hluti frásögunnar var samt í lokin:
„Enn fremur hefur komið í ljós, a
Henry Bering hefur gefið dr. Paul og uu£'
frú Gaby Vallis innspýtingu af áður o
þekktu deyfilyfi, þegar hann hafði sleg1
þau bæði í rot. Þau voru flutt í sjúkrahuS-
Seint í kvöld var líðan dr. Pauls eftir
vikum, en ástand ungfrú Vallis var h1
alvarlegasta, og var hún enn ekki koiu
til meðvitundar.“
„Hamingjan góða!“ hrópaði HeuU
skelfdur. „Það var auðvitað fjarstseða a^
nota nokkuð af þessu eitri, sem dr.
pauj
hafði sullað saman. Ef þessi svín fara 1111
að deyja 1 okkar stað! Hvað verður Þa un
okkur ?“ ,v
„Þér skuluð vera óhræddur. Ef ^a
Vallís verður eitthvað meint af þessu, P
skal ég sverja, að ég hafi gefið henni ÞeS^,
innspýtingu. Ekki er hægt að koma 111
undir fallöxina, því að ég hef verið 11
skurðuð geðsjúk.“ n
„Fjarstæða,“ andmælti Henry, þótt ha^,
væri bæði glaður og hrærður vegna þelXl ,
umhyggju fyrir honum, sem kom
orðum hennar. „Við látum eitt yfir 0 {
bæði ganga, fyrst við erum komiu ^
þetta. Ég verð að biðja yður að miu11
Þess.“ ygur
Alice svaraði brosandi: „Þakka
heimilisblAú
i®
68