Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 25

fyrir þessi orð. Það var fallegt af yður að
Segja þetta.“
>,Ég hef mestar áhyggjur af útliti yðar
Sem stendur," sagði Henry. „Hinir hafa
alltof greinargóða lýsingu af yður bæði
eins og þér eruð núna við þessar óvenju-
legu kringumstæður og einnig við venju-
legar aðstæður. Það er allt í lagi með mig,
bví að þarna undir kojunni yðar er taska
ftieð fötum af Jean Monier, sem ég get not-
að, ef nauðsyn býður. En nú skulum við
sjá, hvað er í töskunni.“
Þau rannsökuðu innihald töskunnar
kaumgæfilega og fundu þar ljósgrá föt,
111 jög ólík þeim fötum, sem Henry var í,
en þau voru þó nokkurn veginn mátuleg.
Þar var líka gömul yfirhöfn, sem ein af
Vlnkonum Jean Moniers virtist hafa
Sleymt. Hana gat Alice vel notað.
„Við eigum innan við hundrað franka
eftir,“ sagði Henry skömmu síðar. „Og
^mmtíu franka varasjóð verðum við að
eiSa, en hvað væri hægt að kaupa fyrir af-
kanginn til að breyta útliti yðar?“
Alice hugsaði sig um. „Ætli ekki það ...“
Sakði hún allt í einu og brosti. „Það skyldi
ekki vera, að ég gæti...“
Hún lauk ekki við setninguna, en gekk
UPP að brunndælunni, þar sem hægt var
fá dálítið hreinna vatn en úr Signu.
, ®sta klukkutímann var hún önnum kaf-
lu við að nudda sólbrunann framan úr sér
lýsa háralitinn með sápuvatni og mörg-
Uíu skolvötnum. Þegar þessu var lokið, var
un alls ólík þeim fyrri lýsingum, sem til
°ri1 af henni.
„Þetta er fyrirtak,“ hrópaði Henry.
r. eg5r þér eruð komin í yfirhöfnina, getið
er áreiðanlega farið allra yðar ferða án
miunstu áhættu.“
nu samt fara út til að gera dá-
1 n innkaup, ef ég get komizt inn bak-
aglamegin. Við megum ekki gleyma því,
það er sunnudagur í dag.“
„Við látum þessa fimmtíu fara,“ sagði
alenry. „Ef þeir geta þreytt útliti yðar
Arega, er peningunum vel varið.“
.^Alice var heila klukkustund í leiðangr-
u nrn- Á meðan gekk Henry fram og aftur
veröndina og leit á úrið fimmtu hverja
^nútu.

„Sjö frankar eftir!“ sagði hún sigri
hrósandi og rétti honum skiptimyntina.
„Viljið þér nú vera svo vænn að fara í
ofurlítinn göngutúr og muna að gægjast
ekki inn um gluggana. Jæja, þér eruð þá
kominn í fötin hans Jean Moniers! Það
var skynsamlegt. Þér lítið hreint ekki illa
út, en bíðið bara þangað til þér fáið að
sjá mig.“
Og hún kom Henry mjög á óvænt. Þegar
hann lauk upp dyrum íverubátsins að boði
Alicear, rak hann alveg í rogastanz. Fyrir
framan hann stóð hávaxin stúlka í sumar-
fötum, stuttbuxum og í svörtum skóm.
„Hvernig lít ég út?“ spurði Alice. „Ég
hef það á tilfinningunni, að ég líti út eins
og glaðvær skrifstofustúlka í leyfi. Hvað
finnst yður?“
Henry óskaði henni til hamingju með
þetta unglega útlit, en spurði, hvar í ósköp-
unum hún hefði fengið þennan fatnað.
„Ég rakst á prangara, sem tók helgi-
dagalöggjöfina ekki of alvarlega. Ég fékk
þetta að láni hjá honum og veðsetti græna
kjólinn min í staðinn. Tókuð þér ekki eftir
því, að ég var með hann á handleggnum?"
Henry kinkaði kolli.
„Því á ég nú sjö franka eftir og gat
samt keypt pylsur til kvöldverðar.“
Sunnudagur og mánudagur liðu án þess
fleira markvert gerðist. Þau töluðu saman,
lásu dálítið, og Henry fannst sambandið
milli þeirra verða innilegra.
Um kl. 10 á þriðjudagsmorgun fór
Henry á pósthúsið. Hann fór einn, þrátt
fyrir andmæli Alicear, því að það var blátt
áfram ekkert vit í því, að þau færu bæði,
ef eitthvað færi aflaga. Sá möguleiki var
alltaf fyrir hendi, hversu ólíklegt sem það
virtist, að annað hvort lögreglan eða dr.
Paul biðu við pósthúsið. Ef allt gengi vel,
sagðist Henry verða kominn aftur eftir
klukkustund. „Flýtið yður þá og verið um-
fram allt varkár,“ sagði Alice að skilnaði,
þegar Henry hélt af stað í ljósgráu fötun-
um hans Moniers.
Hann var alls ekki kvíðafullur. I mánu-
dagsblöðunum var ekkert um Gaby Vallés,
svo að hún hlaut þó að vera lifandi. Allt
í einu brá honum í brún, er honum varð
hugsað til þess, hvernig í ósköpunum hann
ÍLISBLAÐIÐ
69