Heimilisblaðið - 01.03.1963, Qupperneq 28

og ég gruna yður um græsku, þá hef ég
möguleika til að fá yður til að tala. Hik
mitt í þeim efnum stafar af því, að ég er
í rauninni góður maður. Þótt þér hafið
ráðizt á mig og mína menn og skemmt bíl-
inn minn, þá langar mig samt ekki til að
láta yður æpa af sársauka í staðinn.“
„Og hvers vegna í ósköpunum ætti ég
eiginlega að æpa af sársauka?" spurði
Henry, þótt hjartsláttur hans segði þegar
til um, að hann vissi svarið við spurn-
ingunni.
„Af því að sá maður, sem ég ætla að
fela yfirheyrslurnar, er sennilega einn af
hæfustu mönnum í Evrópu í sinni grein.“
Dr. Paul virti Henry fyrir sér með köldu,
nístandi augnaráði. „Hefur heilbrigð tönn
í munni yðar nokkru sinni verið sorfin nið-
ur í góminn? Það er sagt vera mjög sárs-
aukafullt, herra Bering.“
Henry varð flökurt við tilhugsunina.
Eðli dr. Pauls varð í augum hans gerspillt,
og nú hafði hann eins og af innsæi sínu
fundið veikasta blettinn á Henry. Hann
hafði hatað tannlækna alla sína daga og
ekki getað hugsað sér að liggja út af með
opinn munn hjálparvana, meðan borað var
í tennur hans. Eigi að síður sagði hann
með hæðnisbrosi:
„Fagrar framtíðarhorfur! Sá kunni geð-
læknir beitir pyndingum. Byrjið þér bara!
Því lengri tíma, sem þér sóið í mig, þeim
mun meiri líkur eru til, að Alice Kerton
komist undan. Það er betra fyrir hana að
hafa þriggja en tveggja daga forhlaup.
Hafið þér nokkuð á móti því, að ég fái mér
í pípu, á meðan ég hef enn tennur til að
halda henni með?“
Læknirinn sat kyrr og horfði rólegur á
Henry. „Já, fáið yður í pípuna,“ svaraði
hann. Þegar Henry ætlaði að fara að
kveikja á eldspýtunni, hafði læknirinn tek-
ið lokaákvörðun sína.
„Ég get ekki látið yður lausan,“ sagði
hann, „því að það væri ekki aðeins gagns-
laust, heldur hættulegt. Hins vegar er ég
ekkert að íþyngja mér með yður alla tíð,
ef þér eruð ekki að gagni fyrir mig. Þér
fáið tvo tíma í einmenningsklefa til að
íhuga aðstöðu yðar. Þá sendi ég boð eftir
yður. Ef þér verðið jafn þver og áður, læt
ég yður í hendur þess aðstoðarmanns mí^S)
sem ég minntist á áðan. Hann er reyndai'
tannlæknir að mennt, svo að þér þurfið
ekki að óttast neitt kák af hans hendi. Bða
ég ætti heldur að segja, að hann hefði vei'-
ið tannlæknir með fullum réttindum, þang-
að til hann var svo heimskur að fre®Ja
glæp, sem komst upp.“
„Og nú notið þér hann til glæpaverka
sem þér vonizt til, að komist ekki upp> _
sagði Henry. „Ég skil. Og hvað ætlið Þel
svo að gera, þegar þér komizt að raun u®>
að ég veit í raun og veru ekkert?“
Dr. Paul hleypti í brýnnar. Svo sagði
hann allt í einu: „Þér getið keypt yður ®
og frelsi með mjög góðum kjörum. Seg1,
mér, hvar ég get fundið stúlkuna, og Þa
verður yður sleppt eftir hálfan mánuð^
„Og hvernig verð ég þá á mig kominn •
spurði Henry tortryggnislega.
„Alveg eins og þér eruð í dag. Þar leg£
ég við heiður minn.“
Henry var rétt að því kominn að draga
áreiðanleik ummæla læknisins í efa, en 1
allrar hamingju tókst honum að halda ax
ur af sér og þegja. .,
„Ég skyldi taka boði yðar, ef ég g^1
sagði Henry af eins mikilli einlægni c
honum var unnt. „En eins og aðstseð
allar eru, þá verðið þér að gera það, se,
yður finnst bezt. Ég væri ekki hissa á ÞJ ’
þó að Alice Kerlon væri þegar komin y
landamærin, eða það vona ég einlsegle^
að minnsta kosti.“
Læknirinn kinkaði kolli án þess að svatf
og ýtti á hnapp á veggnum. MaðuD s ^
kallaður var Sam, kom inn. Nú var bun ^
um augu Henrys, og svo var farið ®
hann út í anddyrið og niður tröppui"- b
aftur upp tröppur, um anddyri og Þeg •
tekið var frá augum hans, stóð ÞfnlL,
klefa, sem var minni en stjórnklefi íve
bátsins, en hærri til lofts. ^
Járnrimlar voru fyrir eina glugg®1 ^
í klefanum. Hann var uppi við loft,
Henry gat ekki náð þangað. í loftiuu ^
ein ljósapera. Húsgögnin voru stóll. ^
borð og eins konar legubekkur. Meðam y ^
var í andrúmsloftinu, og klefinn Vl1
vera kaldur og andstyggilegur. 0
Henry leit á úrið sitt, þegar hann
HEIMILlSBúApI
og
72