Heimilisblaðið - 01.03.1963, Síða 29

framkvæmt athugun sína. Honum til mik-
jllar undrunar var klukkan enn ekki nema
aalf eitt, en Alice hlaut samt að vera orðin
elfd vegna þessarar löngu fjarvistar
aans. Hann gat ímyndað sér, að hún æddi
j dyra aðra hverja mínútu, en brátt yrði
eftgra á milli og að lokum léti hún alveg
yf|rbuguð fallast niður á stól, einmana og
^Hfgefinn stúlkuvesalingur.
Henry vonaði, að hún hefði ekki farið
||r íverubátnum til þess að leita hans, og
ann hugsaði sér, að hún gæti alveg eins
Sefig Sjg. fram vjg íögregluna, úr því að
Jálp hans náði ekki lengra. Hún átti litla
Peninga og lítið af matvörum, og honum
raus hugur við tilhugsuninni, hvað verða
^undi, þegar hvort tveggja væri uppurið.
ann hafði svikið hana, og hann gat ekki
®tt öðruvísi fyrir það en komast burt
e°an, en hvernig gat það orðið ?
Honum hafði verið hrint fremur harka-
e^a inn í klefann, og hurðin hafði lokazt
eð óhugnanlegu málmhljóði. Og grunur
ans reyndist á rökum reistur. Að innan-
iðu var enginn snerill, og hurðin féll svo
, } að stöfum, að ómögulegt var að koma
^Hsblaði á milli. Hins vegar hafði Henry
en&an hníf.
Ofarlega á hurðinni var lítið gat, sem
var til að fylgjast með klefabúanum
.^ap frá. Gægjugatið sýndi þykkt hurðar-
ar- Hún var nærri því fjórir senti-
g far a Þykkt- Hann var nú í svo öruggri
n z u> að hann gat engan veginn sloppið
^a me® brögðum. Það bezta, sem
a . Var að gera, var að reyna að hrópa
^eiPhvern og reyna svo að beita mútum.
j)6 var enn með ábyrgðarbréfið með
Uífnm tíu þúsund frönkum, og þeir virt-
vera eina vopn hans eins og á stóð.
lof,.ann fór að skjálfa í köldu og röku
ha/nU mm í klefanum. Ljósgráu fötin
ar ,s ^ean Moniers voru ekki gerð til dval-
að a,^essum stað. Henry leit á úrið og sá,
biírt' 1ugunin á klefanum hafði tekið tíu
Vor UlUl' Þeim tveim tímum, sem honum
°g a ^flaðar. Eitthvað varð hann að gera,
hann
fór að hrópa. Enginn svaraði
aOnilvv, liJ-UJJa. m ovaxaui
v m. en hann hélt áfram eigi að síður.
eitt Tar ktokkuna vantaði tólf mínútur í
eyrði hann loks fótatak frammi í and-
dyrinu. Hann gægðist gegnum grindurnar
á gægjugatinu og sá þá beint framan í
Gaby Vallis. Nú var hún klædd á svipaðan
hátt og hjúkrunarkona. Sá búningur fór
henni framúrskarandi vel, en Henry lét
það ósagt. Til þess var heldur ekkert tæki-
færi, því að hún tók fyrst til máls.
„Þér megið alls ekki hrópa svona hátt,
hr. Bering,“ sagði hún áminningarröddu
án þess sæist votta fyrir brosi. „Þér trufl-
ið sjúklingana. Hvað er yður á höndum?“
„Ég vil fyrst og fremst fá mat og svo
einhverja hlýju. Hér er hundakuldi, og
ég er glorsoltinn. Fái ég hvorugt held ég
áfram að hrópa, þangað til ég fæ hvort
tveggja.“
Þá brosti hún. Henry varð dálítið hvumsa
við þá hlýju, sem framkoma hennar mót-
aðist af, þrátt fyrir það, sem á undan var
gengið í íbúð hans á Avenue Kléber. „Það
megið þér ekki!“ svaraði hún. „Þá verð ég
að gefa yður innspýtingu með sprautu með
góðri og langri nál.“
í sama mund og hún sagði þetta bros-
andi datt Henry nokkuð í hug, og hann
flýtti sér að segja: „Já, þér verðið að fyrir-
gefa mér. Ég hefði aldrei látið mér detta
í hug að ráðast á yður á þennan hátt, ef
ég hefði átt á öðru völ. Voruð þér lengi
meðvitundarlaus ?“
„Nærri því fimm stundir,“ sagði hún, og
Henry þótti þetta merkilegar upplýsingar.
Kannski var hérna þrátt fyrir allt, sem af-
laga hafði farið, einhver leið til að slá
pyndingunum á frest.
„En ég fyrirgef yður,“ hélt hún áfram
brosandi. „Dr. Paul veitti mér sem sé upp-
bót vegna sviða og sársauka.“
„Fyrirtak,“ mælti Henry. „Á að skilja
þetta sem ábendingu? Ég skyldi fúslega
láta 50 franka af hendi fyrir ábreiðu og
jafnmikið fyrir brauðbita með osti.“
Hún hló á sama hátt og hann hafði heyrt
áður í íbúð sinni og virti hann svo fyrir
sér brosandi. Hún var líka hrífandi með
ljósa hárið, sem gægðist fram undan höfuð-
faldinum, fallega vel lagaða andlitið og
íturvaxna líkamann, og þrátt fyrir allt,
sem Alice hafði sagt um hana, þá endur-
galt hann bros hennar.
„Nei, ég var ekki að reyna að fá þjór-
^íLisblaðið
73