Heimilisblaðið - 01.03.1963, Blaðsíða 30

fé hjá yður,“ mælti hún. „En ég skal at-
huga, hvað ég get gert fyrir yður. Viljið
þér fá eitthvað að drekka?“
„Þökk fyrir! Ef ísskápurinn hefur eitt-
hvað að bjóða annað en eitur. Þér eruð
annars tillitssöm! Viljið þér svara spurn-
ingu minni afdráttarlaust?“
Henry talaði með miklum áherzluþunga,
og hún þagði andartak, áður en hún svar-
aði: „Ef ég get.“
„Þakka yður fyrir. Mig langaði til að
vita, hvort það eigi að sverfa úr mér tenn-
urnar, ef ég get ekki sannfært hann um,
að ég get ekki orðið honum að neinu liði.“
Henry átti erfitt með að sjá, hver áhrif
orð hans höfðu, því að það var frekar
skuggsýnt í anddyrinu, en honum fannst
sem hún fölnaði.
„Hefur yður verið sagt það?“ spurði
hún. „Hver sagði það?“
„Læknirinn.“
Hún hrukkaði ennið og þagði stundar-
korn.
„Ég ráðlegg yður að segja honum allt,
sem þér vitið,“ sagði hún. „Hann gæti átt
það til að sverfa af yður hálfan hausinn,
ef þér espið hann upp á móti yður.“
Hún sneri sér við og fór út. Henry heyrði
fótatak hennar deyja út í f jarska, og aftur
varð dauðakyrrð í klefanum.
„Skyldi hún láta múta sér?“ spurði
Henry sjálfan sig. „Hún er ekki upp yfir
það hafin að hugsa um peninga, annars
hefði hún ekki verið svona fegin launa-
uppbótinni, sem hún fékk. En hún hlýtur
að hafa mjög góða stöðu hér, og hún væri
kjáni, ef hún færi að hætta sér út í ein-
hverja tvísýnu aðeins vegna tíu þúsund
franka. Já, ekki einu sinni svo mikið, því
að ég verð að eiga eitthvað eftir í reiðu
fé...
U
Allt í einu kom honum það til hugar, að
Gaby gæti ekki komið ábreiðunni, mat og
drykk inn gegnum gægjugatið, en yrði að
opna dyrnar. Annars var alveg óvíst, hvort
hún kæmi með þetta, því að hún virtist
vera frekar andvíg honum, þegar hún fór.
Ef lokið væri upp klefadyrunum, þá
gæti hann ráðizt á hana og fylgdarmann
hennar. En Henry sá brátt, að það var
til einskis. Hvaða möguleika hafði hann til
að sleppa út úr húsinu, þó að árásin hepph'
aðist? Hann þekkti umhverfið ekki bi
minnsta og svo hafði hann heldur ekkel
nothæft vopn, nema hann bryti stóli1111
sundur og notaði einn fótinn fyrir kylfa'
Nei, því meira sem hann hugleiddi ástanu-
ið, því ljósara varð honum, að eina vo11
hans — eða vonarneisti — var fólgi1111 1
því, hvort Gaby Vallés léti múta sér!
IX.
Hann hafði nærri því gefið upp alla vo11
um að sjá Gaby framar, þegar hann heyj®
fótatak hennar á hörðu, hellulögðu
inu... Hann gekk að gatinu. Hún si'0.
fyrir utan með ábreiðu og málsverð a
bakka.
„Þetta var vel gert af yður,“ sa^. 1
Henry. „Ég er yður mjög þakklátur fy111
þetta."
„Þér megið líka vera það,“ svaraði hu ■
„Ég mundi nú fá á baukinn, ef einhvel
‘kæmist að því, að ég hef gert þetta.“ ?
„En hvers vegna eruð þér þá að þeSSU'
Kennið þér í brjósti um mig?“ ,,l
„Kannski!“ svaraði hún þýðlega.
þetta sé nú annars yður að kenna. — f „
hefðuð ekki átt að blanda yður í þessi ma ^
Hún tók lykilinn upp, á meðan hún v
að tala, og þá fór hjarta Henrys að s
örara, þótt hann hefði vísað á bug
Öll11111
árásarfyrirætlunum. Það var samt hapP’
að hann byggði ekki alltof miklar
von11
við að dyrnar opnuðust, því að ly^^,1
gekk að ósýnilegri skrá, sem lauk upp Ja j
rimlunum í gægjugatinu. Henry £a
mesta lagi komið höfðinu út um það. ^
Gaby rétti honum samanbrotna ábne
hálft franskbrauð og stórt stykki af rj° ^
osti, þrjá tómata, súkkulaðistykki °S
lítið te í könnu. Að því loknu Þa^ ‘ a
Henry henni að nýju, og fór svo 2®
að minnast á múturnar, sem hann iel
signúalvegá. ^
Hann kom sér þannig fyrir, a0 ö
gat ekki komizt hjá að sjá, hvað
gerði. Svo tók hann ábyrgðarbréfið 0
opnaði það og tók hundrað franka s
fram úr búntinu og fékk henni. “
„Þetta var umsamið verð eða hv
spurði hann. En hún hristi höfuðið-
BbAÍ>lP
74
HEIMILIS