Heimilisblaðið - 01.03.1963, Síða 33

una fyrir fjötra. Æ, verið ekki svona hik-
andi. Þér voruð sannarlega ekki svo feim-
inn hér á dögunum. Mér stendur alveg á
suma. Ég var einu sinni nektardansmær!“
Stundarkorni síðar var Gaby orðin eins
^fin og ótótleg og hægt var að hugsa sér.
Wöfuðfaldurinn lá á gólfinu og gullna hárið
ftekk í flygsum niður á axlirnar, og pilsin
v°ru næstum dregin upp fyrir höfuð. Hend-
Ur °g fætur voru bundin, og bindið, sem
Henry hafði haft fyrir augum, batt hann
Urn munninn á henni.
það að vera svona?“ spurði Henry
u& Gaby kinkaði kolli. Nú var kominn tími
aÖ leggja út í næsta og hættulegasta
Þatt flóttans.
Henry byrjaði á því að læsa klefadyr-
Unum og vonaði, að það mundi taka ein-
vern tíma fyrir starfsfólkið að ljúka upp.
, yklinum fleygði hann svo inn í klefann
Jkegnum gægjugatið. Svo hélt hann af
ag _°e varð að ganga mjög varlega, því
tr gúlfið í anddyrinu var lagt hellum, og
ekenry varð að fara með gætni til að valda
ki hávaða, en hann varð ekki var neinna
,annaferða og komst í fatageymsluna á
a mtán sekúndum. Guli regnfrakkinn var
VU þekktur, og hann fór í hann, þótt hann
sk^aiitið hræddur vegna þess, hve
^úfaði mikið í honum.
ist ^ Var etttr enSu bíða. Henry lædd-
f ut.um dyrnar og skrjáfið í frakkanum
sdi honum eins og vindhviða í hávöxnu
ýy Stundarkorni síðar lauk hann upp
fy/runum 0g þakkaði Gaby í huganum
fyr!r Þa nærgætni hennar að sjá honum
ej- 11 tessu dulargervi, því að það rigndi
^ °e hellt væri úr fötu.
loft U Var Henry kominn út undir bert
til Wáðist af ómótstæðilegri löngun
ijj a tara að hlaupa. Hann stóðst þó freist-
tneðfla 0íí geiíic hæfft eftir malarstígnum
íja larn húsinu og svo yfir grasflötina.
ejjji |! Þut hvorki til hægri né vinstri, en
fj>a á gróðurhúsið og múrvegginn
V.undan. Prelsið var nú skammt undan.
hajjj^1 yirtust hafa orðið hans varir, og
iijjji retti úr sér og stríddi gegn löngun-
j^1 að hlaupa út fyrir.
ar voru tuttugu metrar eftir, tíu metr-
Henry fannst einhver horfa á eftir
honum úr glugga á húsinu. Var Andrés
ekki vanur að ganga þannig? Var maður-
inn í gula regnfrakkanum ekki hærri en
Andrés?
Henry komst út að múrveggnum og þá
heyrði hann það, sem hann hafði ávallt
óttazt. Einhver var að hrópa og kalla.
Hann ætlaði að flýta sér að ljúka upp út-
gönguhliðinu, en það hreyfðist ekki, hvern-
ig sem hann hamaðist á því. Og hrópin og
köllin færðust sífellt nær.
Fimm dýrmætar sekúndur liðu, unz hon-
um varð það ljóst, að hliðið opnaðist inn.
Þá var hann líka fljótur að smeygja sér
út, en seinna mátti það ekki vera, því að
byssukúla small í hliðinu rétt í þessu.
Henry flýtti sér sem mest hann mátti
út í skóginn með óvinina svo að segja á
hælum sér.
Henry mundi eftir því, að Gaby hafði
sagt, að leiðin lægi til vinstri, og því hélt
hann ósjálfrátt í þá átt. En þá datt honum
í hug, að við þessu byggjust óvinir hans
og í óðagoti breytti hann um stefnu. Regn-
frakkinn var honum fjötur um fót. Hann
gerði honum erfitt fyrir um hreyfingar og
guli liturinn var hið ákjósanlegasta skot-
mark fyrir þá, sem veittu honum eftirför.
En Henry mundi missa af forhlaupinu,
sem hann hafði, ef hann stanzaði til að
fara úr frakkanum. Þó vildi hann nú held-
ur hætta á að falla lifandi í hendurnar á
dr. Paul en að liggja dauður í skógar-
þykkninu, og því stanzaði hann andartak
til að fara úr regnfrakkanum og kastaði
honum og höfuðfatinu inn í runnana.
Hingað til hafði Henry ekki heyrt annað
en skrjáfið í yfirhöfninni og brothljóð í
trjágreinum undir fótum sér. Hann vissi
ekki, hvað óvinir hans voru komnir langt,
en einmitt nú, þegar hann stanzaði, heyrði
hann kallað í fjarska, og það ýtti undir
hann að herða nú sprettinn á ný.
Skógurinn var fremur þéttur, en lág-
vaxinn. Sums staðar voru götuslóðar, en
Henry áræddi ekki að fara eftir þeim af
ótta við að rekast á menn, sem mundu
stöðva hann á flóttanum. Fyrr eða síðar
hlaut hann að koma út úr skóginum, og þá
yrði hann að ákveða hvaða stefnu hann
tæki á flóttanum.
^Lisblaðið
77