Heimilisblaðið - 01.03.1963, Síða 35

^uðimaðurinn og óndin
VEIÐIMAÐURINN:
Fuglinn hvorki féll né dó
fyrir mínu skoti.
Enn þá er hann úti á sfó,
iðar sér á floti.
Þarna gaztu fleytt þér frá
og forðazt élið nauða.
Svöðuskot ég seinna má
senda þér til dauða.
En komdu bara nokkuð nær,
ef nábjörg viltu hljóta.
Enn þá ertu allt of fjcer
® þig til að skjóta.
ÖNDIN:
Með brotinn vœng og bilað þrek
beiti ég íþrótt fóta.
4 öllu mínu afli eg tek
enn þá lífs að njóta.
FJú er ég landi flúin frá;
Þú fœrð mig eklú sliotið.
En minna átta unga þá
ekki fce ég notið.
Svífur nú að sorg og þraut,
Þú svona er höggvið náið.
Erfið mín og brött er braut.
Eetur hefði eg dáið.
En að deyja er einnig hart
Ungunum frá sínum.
Hver þeim bjargar, veit ég vart,
vosi og hungurs pínum.
fillVlILlSBLAÐIÐ
Veiðimaður, viltu mig
veika snöggvast heyra?
Seinna ltann ég seðja þig.
Sízt ég orka meira.
Þú ef fyndir aðra önd
í ungahreiðri sínu,
truflaðu eliki tryggðabönd.
Tak á viti þinu.
Tak þú mina unga og
í það hreiður láttu.
Réttlœtið mun vigta á vog
verlún góð, sem áttu.
Nú fer ég örugg upp að strönd
að offra lífi mínu.
Svona! Skjóttu sœrða önd
að svala hungri Jnnu.
X
Buldi hvellur. Brast við hátt.
Bifaðist loft og hauður.
Sœrði fuglinn sviptist mátt,
svo hann lá nú dauður.
Móðurhjartað binda bönd.
Bernsku mundu þína.
Þarna féll nú örend önd.
unga fyrir sína.
Það var litil björg i bú.
Bitinn þessi er veiddur.
Sá, sem enga elur trú,
ei veit, hver er deyddur.
Sveinn Jónsson
Fagradal
Vopnafirði.
79