Heimilisblaðið - 01.09.1963, Side 7

fiftim; það var sunnudagur. Jacques Dor-
ane stígur út úr lyftunni á fimmtu hæð.
Hann lítur á armbandsúrið sitt og dyra-
skiltið. Þar stendur letrað Dagnel, stutt
°g laggott. Getur hugsazt, að hún búi hér
e'n síns liðs? Eða hjá fjölskyldu sinni?
Kvað um það, hún hefur áreiðanlega kom-
því svo fyrir, að hún sé alein heima.
Á mínútunni klukkan fimm hringir hann
^Jöllunni. Hann hefur tekið þá ákvörðun
að biðja hana um að snæða með sér mið-
degisverð; slíkt hefur alltaf góð áhrif á
^temmninguna. Jafn saklaust uppátæki og
slíkt var! Dyrnar opnast, og það er Josette
SJálf, sem kemur til dyranna. Svo óhugs-
andi sem það er, þá er hún jafnvel enn
fegurri nú en á dögunum, klædd einföld-
Ulli síðdegiskjól.
>,En hvað það var elskulegt af yður að
^°ma. Mér er ánægja að kynna yður fyrir
°reldrum mínum, en þér megið fyrir alla
^uni ekki verða mér gramur — og alls
ekki snúa við mér bakinu — þótt þér verð-
lð kannski undrandi."
Án þess að gefa honum tækifæri til frek-
ari umhugsunar, er hún búin að opna dyrn-
ar inn í setustofuna upp á gátt: „Faðir
Ujmn og móðir mín — og þetta er Jacques
°rane, bezti vinur Pauls, sem er kominn
mgað frá Casablanca og er með kæra
kveðju frá honum.“
Móðir Josette var næstum eins fögur og
ottirin. Dökk og mild augu hennar verða
Jómandi af undrun og gleði, er hún réttir
, acques höndina: „Þér gerið yður víst ekki
1 nugarlund, herra Dorane, hvað það gleður
° kur, að þér skulið koma hingað til að
okkur einhverjar fréttir af drengnum
°kkar.“
Hr. Dagnel er kominn þangað sem þau
anda og réttir nú gestinum höndina með
£n síður innilegri kveðju en kona hans.
ta gengur sem sagt vel þar syðra?
er annars langt síðan þér komuð
til Parísar?“ spyr hann.
v ”^að er... það er vika síðan,“ stamar
j. s^dngs Jacques upp úr sér og er orðinn
^ nður og sveittur af geðshræringu. í
arta sínu bölvar hann sjálfum sér fyrir
Hvað
hingað
^EiM
þá léttúð, sem hefur leitt hann í þessa
gildru.
En Josette kemur honum til hjálpar:
„Paul hefur sjálfsagt sagt yður, að þér
gætuð einmitt hitt okkur öll heima á
sunnudögum?“
Nú er Jacques kynntur fyrir öðrum úr
fjölskyldunni og boðið að drekka með fólk-
inu sunnudagssúkkulaðið.
Spurningunum rignir yfir hann, og hon-
um tekst að sigla framhjá öllum skerjum,
þar sem Josette er jafnan reiðubúin að,
koma honum til hjálpar í tæka tíð.
Nokkrum vikum síðar sendir Josette'
eldri bróður sínum í Casablanca eftirfar-
andi bréf:
Kæri Paul!
Ég hef miklar fréttir að færa þér. Þú
getur e. t. v. sjálfur getið þér til um, hvað
á seyði er?
Ég er nýtrúlofuð. Hringinn fékk ég í
dag, gullhring með skínandi fögrum steini.
Ég er svo hamingjusöm, Paul, og þú ert
mikil orsök til hamingju minnar. Ég mun
ganga að eiga Jacques Dorane, sem ég hef
kynnt fyrir pabba og mömmu sem bezta
vin þinn, sem komið hafi með kveðju frá
þér til okkar allra. Allavega skaltu fá þús-
undfaldar þakkir fyrir þá hjálp, sem þú
hefur algjörlega óafvitað látið mér 1 té..
Ég hlakka svo til, að þú kynnist þessum
manni. Ég er handviss um, að þið verðið
vinir. En þú verður að heita mér því að
koma aldrei upp um svindlið. Hér heima
er hann aldrei kallaður annað en „vinur
Pauls“, og allir dýrka hann. Hvílíkt uppi-
stand myndi ekki verða, ef þau kæmust að,
því, að ég kynntist honum í neðanjarðar-
brautinni og að fyrirætlun hans var víst
ekki ýkja-merkileg í fyrstu. Fyrst í stað
hafði ég ekki annað í huga en koma honum
á óvart og kenna honum, að enda þótt nú-
tímastúlkur séu frjálslyndar, þá séu þær;
engar léttúðardrósir.
Nú bíðum við aðeins eftir því, að þú kom-
ir með þína tillögu um brúðkaupsdaginn.
Komdu þess vegna heim sem fyrst, elsku
Paul, — til að gefa þína hamingjusömu
systur bezta vini þínum, Jacques.
Þín elskandi systir
Josette.
ilisblaðið
183;