Heimilisblaðið - 01.09.1963, Qupperneq 9

°g var sex mílur í burtu. Þar voru líka
kindurnar hennar niður komnar, undir um-
sJá Hans gamla. Faðir hennar sagði, að
hann væri sá bezti fjárhirðir, sem hann
hefði nokkru sinni haft.-------
í vikunni fór faðir hennar til Præt-
oriu, til að selja gripi til slátrunar. Áður
en hann fór sendi hann Geir til Doornhoek
i-il að líta eftir girðingunum. Þannig var
íaðir hennar! Eins og það hefði eitthvað
^ei’t til, þótt hún hefði verið einsömul með
Geir í örfáa daga! En það vildi faðir henn-
ar ekki. Honum fannst ekki rétt að skilja
Unga stúlku eftir eina á bæ ásamt ungum
Fianni; það sagði hann. Og þess vegna
hafði hann sent eftir Mörtu gömlu frænku,
°g það var enn verra en að vera aleinn,
f*ví að Marta frænka talaði ekki um annað
en hann Jakob sáluga, manninn sinn.
Ef ég er orðin nógu gömul til að vera
eillsömul með karlmanni, er ég líka orðin
nógu gömul til að giftast, hugsaði Geir-
Þrúður. En faðir hennar var alltof þrjózk-
Ur til að vilja taka sönsum. Hvað sem fyrir
yuni að koma, fannst honum það sér að
henna.
Geirþrúður sleit upp strá og beit í það.
^^ngt úti á enginu gat hún séð Geir eins
°g lítinn depil. Geir — hún elskaði hann,
°g hún vildi fá hann, hvað svo sem faðir
hennar sagði.
Marta frænka hraut. Geirþrúður heyrði
Pað greinilega gegnum vegginn. Gamla
onan var vön að segja, að sér hefði ekki
°mið dúr á auga, síðan hann Jakob henn-
ar dó, og samt hraut hún svo að veggirnir
Dktu. Geirþrúði varð hugsað til föður
sms. Nú mjakaðist hann hægt með nauta-
estina í átt til Prætoríu. Og Geir — Geir
Var víst stiginn af baki og sofnaður úti á
Vlðavangi.
. Hún hafði sjálf allt tilbúið. Skömmu eft-
1 að faðir hennar lagði af stað hafði hún
®lt svo fyrir, að allar eigur Geirs skyldu
se tar á kerruna hans. Hún hafði sagt
^rtingjapiltinum, að Geir ætti að fara til
°ornhoek og vinna þar. Vagninn myndi
^°mast á leiðarenda hálftíma eftir að hún
,Jalf væri komin til Doornhoek. Þegar
^ailgað kæmi, ætlaði hún að segja: „Hér
spyrja: „En hvað um vagninn minn og
nautin?“ Þá myndi hún benda niður eftir
veginum og segja: „Þau eru þarna, Geir.
Ég hef séð um, að þú færð þau líka.“ Þann-
ig voru karlmenn. Það varð alltaf að hafa
framtakið á undan þeim, annars varð aldrei
neitt úr neinu.
Á morgun myndi hún vera komin til
Geirs. Þau myndu gifta sig eins fljótt og
þau gætu náð í prest. Með fimm hundruð
fjár og naut Geirs og áhöld myndu þau
hafa allt sem þau þörfnuðust. Þegar faðir
hennar kæmi heim aftur, yrðu þau komin
langt út í óbyggðir, og mannorð hennar
glatað. Hún brosti hamingjusöm og féll í
væran svefn.
Allt var þetta ofur auðvelt. Þegar hún
sagði Mörtu frænku, að hún ætlaði að
skreppa á nágrannabæ til að sækja fáein
útungunaregg, sem búið væri að lofa henni,
trúði gamla konan henni strax.
„Viltu ekki koma með, Marta?“ spurði
hún glettin.
Og Marta frænka svaraði: „Nei, Geir-
þrúður litla, það er svo framorðið, og sólin
er alltof sterk fyrir mig. Ég sit kyrr þar
sem ég er. Héðan get ég séð til fjallanna,.
þar sem hann Jakob minn var vanur að
fara á skytterí.“
Að sjálfsögðu hafði Geirþrúður ekki bú-
ið sig út með fatakistil, en þess í stað hafði
hún farið í tvennt af öllu, þannig að hún
var miklum mun gildari en hún átti að sér.
Enda sagði Marta frænka við hana:
„Ja, hvað þú ert orðin stór og þroskuð,,
Geirþrúður mín. Mér finnst þú bara hafa
þroskazt síðan í gær, svei mér þá!“
Geirþrúður hló við tilhugsunina um það„
hvers vegna hún var orðin svo miklu gild-
ari en daginn áður.
Hún hafði farið þessa leið mörgum sinn-
um og þekkti hvert tré og hvern klett. Á
meðan vinnumaðurinn keyrði hestana
hugsaði hún um Geir og minntist þess,
hvernig sólin skein á skegg hans. Hvað
myndi hann nú segja? Myndi hann verða
reiðubúinn að fara með henni eitthvað
lengra ásamt kindunum hennar og Hans,
e& komin, Geir.“ Og hann myndi þágamla? Hún átti kindurnar sjálf, þær voru

ÍLISBLAÐIÐ
185>