Heimilisblaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 24

STÚLKA Á FLÓTTA
FRAMHALDSSAGA
„Hugmynd mín er kannski ekki nógu
skýr, en reyndu að fylgjast með: Ef við
höfum Alice í felum fram að afmælisdegin-
um, þá neyðist dr. Paul til að heimta arf-
inn útborgaðan á tvífara Alicear. Á þeim
tíma, sem líður þangað til, verður Alice
sjálfkrafa viðurkennd sem alheilbrigð á
geði, því að þá er hún búin að vera burtu
í hálfan mánuð — eða er ekki svo?“
Jean Monier kinkaði kolli alvarlegur í
bragði.
„Ágætt! Þá þurfum við ekki annað en
koma fram á sviðið til að sanna að Alice
dr. Pauls væri tómt fals. Þá gerir ekkert
til, þótt við viðurkennum, að okkar Alice
hafi einu sinni verið geðsjúklingur. Hún
er það ekki, þegar arfurinn kemur til út-
borgunar, og því fær hún arfinn. Þá gerir
heldur ekkert til, þótt við lendum í lög-
reglubílnum fyrir árás og rán og margt
annað misjafnt. En við megum ekkert gera,
fyrr en eftir miðnætti 25. júní. Þangað til
verðum við að hafa Alice í felum.
Jean Monier einblíndi á Henry. Svo sló
hann á herðar hans.
„Fyrirtak! Henry! Þú hefur einmitt lent
á réttri lausn, meðan ég fór í kringum
hana eins og köttur í kringum heitan
graut!“ Hann sneri sér að Alice og sagði
með ákefð: „Þá er það spurningin, hvort
þér getið sannað, hver þér eruð? Það er
að segja sannað það þrátt fyrir fullyrð-
ingar óvinarins um hið gagnstæða?“
„Það hefði ég nú haldið,“ svaraði Alice.
„f fyrsta lagi ætti að vera hægt að ná í
fæðingarvottorðið ...“
„Það sannar ekkert!“
„Ég man líka heilmargt frá bernsku- og
unglingsárunum, sem sú falska Alice hefur
ekki hugmynd um ...“
„Læknirinn getur nú snúið sig út úr
því. Hann spyr bara, hvernig í ósköpun-
um geðveikisjúklingur gæti munað eftir
einhverju. Þar að auki getið þér verið viss
um, að hann hefur hreinsað til meðal fólks-
ins í húsi frænda þíns — eða þá beitt mút-
um.“
Alice kinkaði kolli.
„Þar voru aðeins þrír til húsa, eldhús-
stúlka, vinnukona og þjónn, sem jafnframt
var garðyrkjumaður. Eldhússtúlkan er dá-
in, hin tvö komin í heilagt hjónaband. Það
sagði dr. Paul, þegar ég lá hjá honum a
hælinu. Ég skildi það ekki þá, en nú skij
ég það betur. Þau eru sennilega á Tahiti
eða einhverjum öðrum góðum stað erlendis
og hafa meðferðis háa peningaávísun og
beztu óskir frá honum. Ég hef ekki einu
sinni vikutíma til að hafa upp á þeim!“
„Já, en það hlýtur að vera hægt að út-
vega einhverjar sannanir,“ andmselti
Henry.
„Ætli það ekki,“ sagði Monier, „en þ®r
koma frá óvinunum — og sannanir og
. <<
sannleikur er ekki ávallt eitt og hið sama-
„Það ætti nú að vera svo,“ sagði Henry-
„En hvað með fingraförin? Þau breýtast
ekki með aldrinum nema þau verða kannski
stærri?“
Jean Monier hló.
„Reyndu bara að finna fingraför, sem
þú hefur gert, þegar þú varst barn,“ sagði
hann. „Eina von okkar er í því fólgin að
gera innbrot í hæli dr. Pauls, en mig lang'
ar ekki til að vera með.“
„En rithöndin þá?“ spurði Henry. „Auð-
vitað hefur læknirinn allar skóla- og stHa'
bækur yðar eins og annað, sem þér eig10-
En hafið þér aldrei skrifað bréf eða sen
bréfspjöld?“
„Það hef ég víst gert, en ég get bara ekk1
munað til hverra ég hef skrifað. Auk ÞaSÖ
var ég neydd til að skrifa fegurðarskrif ’
þangað til amma dó. Nei, Jean, við sku'
200
HEIMILISBLAÐl0