Heimilisblaðið - 01.01.1964, Blaðsíða 9

heima,“ sagði hann afsakandi. „Ég hef
skyldum að gegna, Margot, og það er ekki
svo auðvelt fyrir mig að komast burtu.
En það er dásamlegt að fá að sjá þig
aftur.“ Ljúffengt vínið var örlítið farið
að ylja honum, og hann hallaði sér fram
á við í ákafa. „Veiztu, að það var í von um
að fá að sjá þig, sem ég kom til Parísar
— í von um að hitta þig í kvöld einmitt
hér.“
„Eftir tíu ár!“ Rödd hennar barst að
honum eins og hvítur þokuhjúpur.
En hann skeytti því engu. „Hvað eru ein
tíu ár? Tíu mínútur í návist þinni, Margot,
fá þau til að gleymast.“
Þegar þjónninn kom með olífuberin,
glutraði hann bakkanum úr hendi sér og
allt féll í gólfið með braki og brothljóðum.
Svört augu hans stóðu á stilkum í algjöru
skilningsleysi.
„Herrann verður að afsaka mig,“ stam-
aði hann, þegar Blake leit illilega á hann.
„Madame líka. En ég hafði heyrt . . . við
höfðum öll heyrt, að madame væri dáin. . .
En nú er hún komin hingað, unglegri en
nokkru sinni fyrr.. .“
„Náunginn sá arna leit helzt út fyrir
að taka þig fyrir afturgöngu,“ sagði Morti-
mer Blake hlæjandi, þegar þjónninn var
farinn að sækja ostrurnar. „Fáðu þér nú
kampavín.“ Hann hellti glasið hennar
fleytifullt. „Afturgöngur drekka ekki
kampavín, og þær ganga heldur ekki í
fallegum ljósrauðum kjólum!“
Hún leit brosandi í augu hans, og hend-
ur hennar snertu hönd hans á glasfætinum.
„Ég skála fyrir því sem var fyrir tíu ár-
um,“ sagði hún og saup á.
„Já, það voru þó dásamlegir dagar!“
mælti Blake með söknuði. „Fullir af lífs-
nautn. Og næturnar voru enn dásamlegri."
Hann hallaðist fram á borðplötuna. „Mar-
got. Hverfum aftur til þess, sem var fyrir
tíu árum!“
Hún brosti, nokkuð veikt, en þó ertnis-
lega. Þegar betur var að gáð, hafði hún
eitthvað breytzt frá því sem var. Þegar
hún dró af höndum sér uppháa hanzkana,
virti hann hana fyrir sér með aðdáun, en
veitti því þó jafnframt eftirtekt, að hin
innri birta, sem ætíð hafði Ijómað úr ásýnd
hennar áður fyrr — sú birta var nú horf-
in. Hún var orðin líkt og álfakyns; örlynd-
ið og skaphitinn voru henni horfin. Undir
augum hennar voru dökkir baugar, og yfir
henni allri var blær mikillar alvöru, berg-
mál þungra þanka. Allt var þetta öðru vísi
en hann hafði átt að venjast af henni eins
og hún var.
Yfirleitt sýndist honum nú, að hann kysi
heldur þá Margot, sem hann hafði þekkt.
En stundum, meðan á máltíðinni stóð, var
eins og honum fyndist hún verða sú sama,
þar sem hún snæddi honum til samlætis
og hlátur hennar gall við eins og létt lækj-
arköst á vordegi, og roðinn frá fyrri ár-
um brauzt fram í vanga hennar. Honum
fannst hún þá vera töfrandi fögur. Hann
hugsaði til þeirrar stundar, er hann gæti
vafið hana örmum í bílnum á meðan þau
ækju um götur Parísarborgar. En þegar
þau gengu út úr veitingahúsinu komst
hann að raun um, sér til stórra vonbrigða,
að hann átti ekki að fylgja henni heim.
„Ég kýs heldur að fara ein,“ sagði hún,
og það var sama, hvað hann bað hana heitt
og innilega. Honum veittist jafnvel erfitt
að fá upp heimilisfang hennar.
„Það er bezt að hafa það þannig,“ sagði
hún aftur og aftur með alvörusvip. En
þegar hann að lokum bauð henni góða nótt
og bíllinn huldi form hennar og mynd,
rétt eins og nóttin deyðir lit blómanna,
hafði hann þó fengið leyfi til að heimsækja
hana daginn eftir.
„En ásakaðu mig ekki of mikið, ef ég
verð ekki heima,“ sagði hún. Og vegna þess
að hún brosti þegar hún sagði þetta, og
hönd hennar hvíldi í lófa hans, brosti hann
á móti og tók þessu eins og skemmtilegu
spaugi.
Snemma næsta morgun, er hann spurði
eftir henni í húsinu númer 15 við Rue
du Port de St. Jean, starði húsvarðarkon-
an á hann grallaralaus.
„En, herra minn, hún er dáin.. .“
Hann hopaði aftur á bak. „Getur ekki
verið. Ég snæddi með henni kvöldverð í
gærkvöldi!“
„Það hlýtur að vera einhver misskiln-
ingur, herra,“ sagði húsvarðarkonan og:
HEIMILISBLAÐIÐ
9